Η Aloy πηγαίνει στο Hollywood!
Κυριολεκτικά όμως! Απλά όχι για ταινία και όχι στο τώρα!
Αυτή είναι η υποδομή του πιο πρόσφατου και μοναδικού – μέχρι στιγμής – expansion του υπερεπιτυχημένου (αν υπάρχει αυτή η λέξη) Horizon Forbidden West, του οποίου το review μπορείς να βρεις εδώ. Στο γνώριμο περιβάλλον με τα ζώα-μηχανές, τα ερειπωμένα κτήρια και στον απόηχο της τεράστιας καταστροφής που έθεσε τα δεδομένα του πρώτου τίτλου, έχουμε μια νέα περιοχή να εξερευνήσουμε, νέα ζώα να δούμε, νέα αντικείμενα να ξεκλειδώσουμε, και φυσικά, ένα νέο κακό να εξολοθρεύσουμε! Το review συμπεριλαμβάνει spoilers και για το HFW και για το Burning Shores!
Με το πέρας της βασικής ιστορίας του HFW, ο Sylens (τον οποίο υποδύεται ο αείμνηστος Lance Reddick 🙁 ), μας καλεί σε μια συνάντηση και μας αναφέρει ότι υπάρχει ένα 13ο μέλος της ομάδας των Zenith (near-immortals άνθρωποι που εγκατέλειψαν την γη για άλλη γη, άλλα μέρη, τα έκαναν σαλάτα και τώρα καταδιώκονται από μια δύναμη), πέραν των 12 που γνωρίσαμε και τελικά εξολοθρεύσαμε. Ο Londra (τον οποίον υποδύεται ο Sam Witwer – Star Wars: Force Unleashed) πρόκειται για μια καρικατούρα of all things Hollywood stars: εγωπαθής, αυταρέσκης, νάρκισσος, και υπερόπτης. Έχει φτιάξει το βασίλειο του στα Burning Shores και έχει βάλει μπρος ένα διαβολικό πλάνο, εκμεταλλευόμενος την αφέλεια των Quens που κατοικούν στην περιοχή, και τις πρώτες ύλες του πλανήτη.
Στην πορεία μας προς το καινούριο αυτό αρχιπέλαγος, με τα πολλά διαφορετικά νησάκια διάσπαρτα στο χάρτη, ένα νέο είδος φρουρού κτυπά το ιπτάμενό μας (το καημενούλι) και μας προσγειώνει κοντά σε αυτή που μέλλει να γίνει η συμπρωταγωνίστρια μας (ή και περισσότερα) για το expansion αυτό: την Seyka.
Μπαίνουμε κατευθείαν στο ψητό με μια μάχη, χωρίς εισαγωγές και εξηγήσεις, και άντε να θυμηθείς τα κουμπιά αν σαν εμένα, έχει να παίξεις το παιχνίδι από πέρσι! Αυτό βέβαια το βρήκα περισσότερο σαγηνευτηκό παρά κακό, καθώς έδειξε ότι πρόκειται για μια φυσική εξέλιξη της αρχικής κυκλοφορίας, και όχι κάτι διαφορετικό και καινούριο που χρειάζεται εισαγωγές και tutorial!
Αφού ξεπεράσουμε τις πρώτες επαφές με εχθρούς και φίλους, αρχίζει το DLC να μας δείχνει τους πραγματικούς λόγους υπαρξής του: η περαιτέρω εξερεύνηση και ανάπτυξη του κόσμου του Horizon και ειδικότερα της Aloy.
Νέοι εχθροί σκάνε μύτη. Το Bilegut συγκεκριμένα πρόκειται για ένα βάτραχο τεραστίων διαστάσεων, που τα κάνει όλα: πηδά πολύ ψηλά με αυτοσκοπό το λιώσιμό μας, αρπάζει με τη γλώσσα του από μακριά, χύνει οξέα δεξιά και αριστερά, και συνοδεύεται από μικρά σαν-κουνούπια robotakia που ξεπηδάνε από αυγουλάκια που υπάρχουν πάντα στην περιοχή του! Αν το Tremortusk σε δυσκόλεψε μία, να αντιμετωπίζεις δύο Bileguts την ίδια ώρα που γίνεται σε κατοπινό στάδιο, θα σε δυσκολέψει 5!
Βέβαια, το παιχνίδι σε θέλει να το διασκεδάσεις και να μπορείς να αντεπεξέλθεις, γι αυτόνέες δυνάμεις και νέα όπλα έρχονται να προστεθούν στο οπλοστάσιο μας, που αλλάζουν την πορεία των μαχών! Η πιο σημαντική προσθήκη κατ’εμένα, το grapple strike: η δυνατότητα αγκιστρώνεσαι από μακριά σε εχθρούς που έριξες, να πηδάς στον αέρα από πάνω τους και να τους καρφώνεις με δύναμη, εξολοθρεύοντάς τους! Κάτι που έλειπε από το αρχικό παιχνίδι και τώρα σου δίνει μια νέα προσέγγιση αν θες να πας πίσω να μαζέψεις τυχόν trophies που έμειναν!
Εξερευνόντας περισσότερο την περιοχή δεν μπορείς να μη θαυμάσεις το τοπίο. Συνεχίζει στο ίδιο ύφος με άλλες παραθαλάσσιες περιοχές του παιχνιδιού, με την προσθήκη ποταμών λάβας να σβήνουν στη θάλασσα (εξού και η ονομασία Burning Shores), πιδάκων ατμών που μπορείς χρησιμοποιήσεις με το glider να ανεβείς πιο ψηλά, ένα πλούσιο, ολόλαμπρο θεματικό πάρκο με δεινόσαυρους, και έξυπνα, νέα puzzles και συλλεκτικά για να ξυπνήσουν ξανά τον αρχαιολόγο μέσα σου (όπου αρχαία σε αυτή την εξίσωση είμαστε εμείς..).
Πάνω από όλα όμως, βλέπουμε περισσότερη Aloy. Η ανάπτυξη του χαρακτήρα της είναι αλματώδης, και αυτή τη φορά δεν έχει τόσο να κάνει με το τι αντιμετωπίζει, αλλά με το ποιον έχει μαζί της όταν τα αντιμετωπίζει. H Seyka που αναφέραμε πιο πάνω, μέλος της φυλής των Quen, είναι πολύ παρόμοια με την Aloy: παραγκωνισμένη από τους όμοιούς της για την δίψα της για εξερεύνηση, την τόλμη της, και τα ιδεώδη της για κάτι μεγαλύτερο που να ενώνει όλους, η Seyka συνδέεται με την Aloy σε περισσότερα επίπεδα πέραν από τα Focus που έχουν και οι δύο. Και σίγουρα κάποιοι δε συμφωνούν με όλες τις επιλογές που προσφέρονται – η θέση μου γι αυτό στο τέλος 🙂
Η επαφή και η σύνδεσή τους είναι ένα φυσικό επακόλουθο όσων βιώσαμε στη βασική ιστορία: η Aloy να προσπαθεί να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικά υπόβαθρα για το κοινό ωφέλιμό τους! Και στο πρόσωπο της Seyka η προσπάθεια αυτή είναι παντελώς επιτυχής, καθώς η μια βρίσκει την άλλη ως ένα δυνατό σύμμαχο, ένα συνοδοιπόρο προς την ίδια κατεύθυνση και με κοινό στόχο, και με μια πιο προοδευτική αντιμετώπιση του κόσμου – και όλα όσα εμπερικλείει – που κληρονόμησαν. Δεν αργούν να εμπιστευτούν η μια την άλλη και να αναπτυχθούν σαν ομάδα με το δικό τους κώδικα επικοινωνίας, λειτουργώντας αρμονικά και μοιράζοντας πιο ενδόμυχες σκέψεις και ανησυχίες!
Ο τελευταίος αρχηγός είναι βεβαίως ο Londra (αν και στο γνώριμο ύφος του Horizon, μπορείς να συνεχίσεις την εξερεύνηση μετά) και ήταν ομολογουμένως απογοητευτικός. Χωρίς να θέλω να χαλάσω την πλοκή για οποιοδήποτε, αντιλαμβάνομαι την προσπάθεια των σχεδιαστών να δώσουν κάτι καινούριο και διαφορετικό, πράγμα που κατάφεραν, αλλά ήταν κάτι που συνάμα έμοιαζε ξένο στον κόσμο του Horizon. Σίγουρα αντικατόπτριζε το εγώ και την μεγαλομανία του Londra, αλλά ανάγκασε την Aloy (και δε τον παίκτη) να κινηθεί με τρόπους που παραβλέπουν δεξιότητες και κινήσεις που αναπτύξαμε μέχρι στιγμής!
Που πάμε τώρα; Η απειλή του Nemesis δεν παύει να υφίσταται, και είναι σχεδόν σίγουρο ότι αυτό θα είναι ο κύριος ανταγωνιστής στο τρίτο βασικό παιχνίδι. Η εισαγωγή της Seyka, ενός χαρακτήρα που μπορεί εύκολα να αντικαταστήσει την Aloy σε μερικά σημεία, μου αφήνει υποψίες για co-op στο επόμενο installment, επιλογή χαρακτήρα μεταξύ των δύο, ή έστω να πρέπει να παίξεις με την μία ή την άλλη σε κάποια στιγμιότυπα.
Η ελευθερία των σχεδιαστών να εξερευνήσουν σημεία πέραν του χάρτη, που δεν είναι καν ενωμένα σε επίπεδο γης, δείχνει ότι εύκολα θα μπορούσαμε να μεταβούμε και πιο μακριά – Λατινική Αμερική ή και Ευρώπη, και να γνωρίζαμε νέα είδη μηχανών και να βλέπαμε τον μεταποκαλυπτικό κόσμο σε άλλα σημεία του χάρτη (πύργος του Aiffel αλά Horizon; Yes please!).
Το σίγουρο είναι πως η Guerilla Games αγαπά αυτό που κάνει, και φαίνεται. Ακόμη και σε ένα μικρό DLC όπως το Burning Shores (5 ώρες περίπου η βασική ιστορία αλλά πολύ περισσότερες αν πας για όλα τα trophies), δείχνει ότι επένδυσαν χρόνο, έγραψαν υπέροχους, βαθυστόχαστους διαλόγους, και ανέπτυξαν τους χαρακτήρες τους (παλιούς και νέους) σε σημείο που να μην είναι απλά “άλλη μία αποστολή” αλλά που να θέτουν περαιτέρω θεμέλια στη βάση της Aloy ως μία απίθανη, βαρύγδουπη πρωταγωνίστρια. Δεν προσθέτει πολλά στον επικειμένο κίνδυνο του Nemesis, αλλά προσθέτει πολλά στον κόσμο του Horizon και δε της Aloy. Εύγε!
Ευχαριστούμε την PlayStation Cyprus για την παραχώρηση του κωδικού γι αυτό το review!
SPOILER ALERT – Ακολουθεί μια άποψη για “εκείνη” τη σκηνή. Η δική μου, προσωπική άποψη 🙂
Προς το τέλος της ιστορίας αυτού του DLC υπάρχει ένας διάλογος αποχωρισμού της Aloy και της Seyka. Είναι ο τρόπος για να βγει η δεύτερη από την εξίσωση ώστε αν συνεχίσεις να εξερευνάς την περιοχή, να μην χρειαστούν νέοι διαλόγοι και ιστορίες με τις δύο ηρωίδες.
Όπως σε προηγούμενα στιγμιότυπα του παιχνιδιού (π.χ. την πρώτη φορά που βρίσκουμε τον Erend, έχουμε τρεις επιλογές για το πως να απαντήσουμε, που αντιπροσωπεύονται από τρία εικονίδια:
- Μυαλό, υποθέτω η έξυπνη, διπλωματική απάντηση.
- Γροθιά, η απότομη, εχθρική τοποθέτηση.
- Καρδούλα, η ρομαντική, τρυφερή ανταπόκριση.
Ο διάλογος λοιπόν φτάνει στο σημείο που η Seyka λέει ότι θέλει να είναι μαζί μας, και ελπίζει και εμείς να νιώθουμε το ίδιο. Και έχουμε τις επιλογές να της πούμε:
- Μυαλό: Δεν είμαι έτοιμη γι αυτό
- Γροθιά: Αυτό είναι υπερβολή για μένα
- Καρδούλα: Ναι, το νιώθω.
Επιλέγοντας οποιοδήποτε από τα δύο πρώτα η Aloy πάει παραπέρα και εξιστορεί πόσο η ζωή της τα τελευταία δύο χρόνια είναι γεμάτη κινδύνους και περιπέτειες και μετακινήσεις και πως δεν μπορεί να σκεφτεί κάτι έτσι αυτή τη στιγμή (στη γροθιά ακόμη πιο απότομα και σαν να πνίγεται). Στην καρδούλα, η Seyka την προσεγγίζει και τη φιλά. Και στις τρεις επιλογές, η Aloy μετά λέει ότι πρέπει να φύγει και προχωρά σε ένα ύψωμα, όπου και να αναγράφεται η ολοκλήρωση της αποστολής, βουτηγμένη στις ακτίδες του ήλιου – φάση, χάνεται στο ηλιοβασίλεμα.
Και φυσικά, το gaming κοινό αντίδρασε για το φιλί. Γιατί να υπάρχει η επιλογή, γιατί η Aloy να πάει προς αυτή την κατεύθυνση, μας σκοτώσατε την ηρωίδα, και ποιος είχε το δικαίωμα να κάνει κάτι τέτοιο, ήταν κάποια από τα σχόλια που είδα να φιγουράρουν. Η απάντηση είναι απλή: αυτός/αυτή/αυτοί που έγραψαν την πλοκή, και αποφάσισαν να δώσουν αυτές τις κατευθύνσεις.
H Aloy είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας, με πολύ αληθινές σκέψεις, και πολύπλοκα συναισθήματα που αντικατοπτρίζουν προβληματισμούς οποιουδήποτε θα ήταν στη θέση της. Έχει τεράστιες ευθύνες, ρισκάρει συνεχώς, προσπαθεί να κατανοήσει πράγματα πέραν των γνώσεων της, πηγαίνει σε σημεία που άλλοι ούτε φαντάζονται πως υπάρχουν. Είναι κολλημένη μεταξύ του παρελθόντος της που ήταν πιο εξελιγμένο από το παρών της, και του παρόντος της που φοβάται κάθε τι καινούριο και το αντιμετωπίζει ως θείο (στην περίπτωση των Zenith). Βρίσκει μια γέφυρα στους δύο χρόνους με το focus της, γνωρίζει διάφορα AI, μαθαίνει ότι έχει μια “αδερφή” που είναι ουσιαστικά κλώνος σαν αυτή, και καθώς ξέρει ότι έρχεται κάτι πολύ χειρότερο στον πλανήτη της, κάτι που η ίδια δεν μπορεί καλά καλά να κατανοήσει, γνωρίζει κάποια που στέκει στο ίδιο ύψος μαζί της, και νιώθει συναισθήματα που δεν μπορεί να προσδιορίσει. Και το παιχνίδι μας καλεί να την βοηθήσουμε, να πάρουμε εμείς την απόφαση για εκείνην.
Αποφάσισε, και κάνε αυτό που νιώθεις. Δε χρειάζεται ούτε να δικαιολογήσεις το γιατί, ούτε να βρίσεις κάποιον. Αυτό κρίθηκε ως σωστό, αυτό ταίριαζε, μια χαρά είναι η έκβαση ότι και αν αποφασίσεις, και προχώρα να απολαύσεις τον κόσμο του Burning Shores. Δεν σε αναγκάζει κανείς να πάρεις την καρδιούλα. Όπως δεν σε αναγκάζει να μην την πάρεις. Και αυτό είναι το μήνυμα που έχει πιο πολύ σημασία σε αυτό το στιγμιότυπο: Το inclusivity και το δικαίωμα επιλογής. Δεν είναι η Aloy σου, δεν είναι η Aloy μου, δεν είναι η Aloy του γείτονα. Είναι ταυτόγχρονα η Aloy όλων μας και ο καθένας μας μπορεί να την δει να συνεχίζει όπως εκείνος προτιμά. Αν αυτό δεν αντιπροσωπεύει το “Play has no limits”, τότε ποιο το κάνει;
