To Call of Duty είναι η επιτομή όλων όσων πάνε λάθος στην βιομηχανία σήμερα. Αν η Activision είχε μια λίστα με πράγματα που μισούν οι gamers, τα έχει τσεκάρει όλα και έκανε και μπινγκο. Ετήσιες ανέτοιμες κυκλοφορίες, κυνήγι της μίας μόδας μετά την άλλη, microtransactions, season passes, αφαίρεση περιεχομένου και άλλα πολλά. Πλέον με καμιά εικοσαριά παιχνίδια, το Call of Duty είναι ένα από τα πιο εμπορικά franchises. Ίσως όμως, το franchise που προσφέρει λιγότερο στη βιομηχανία.
Αλλά δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Βασικός στόχος του boomer gamer είναι να θυμίζει αυτό που οι παλαιότεροι έχουν ξεχάσει και οι νεότεροι δεν έχουν προλάβει να γνωρίσουν. Τα πράγματα στο gaming αλλάζουν συνεχώς. Μερικές φορές είναι καλό να θυμόμαστε από πού ερχόμαστε, ώστε να εκτιμάμε και τα καλά της εξέλιξης αλλά και να εντοπίζουμε τα κακά που θέλουν ντε και καλά να μας μπαστακωθούν.
Call of Duty: The Origins
Το Call of Duty έκανε την εμφάνισή του ως FPS του δευτέρου παγκοσμίου, με άλλα λόγια το αντίπαλο δέος του Medal of Honor. Αν και το δεύτερο παιχνίδι είναι που το έβαλε στο Πάνθεον του παγκόσμιου gaming, πιστεύω πως είναι το τέταρτο παιχνίδι που του έδωσε το σημερινό στίγμα και το μετέτρεψε στο τιτανότεράστιο franchise που αποτελεί την ναυαρχίδα της Activision. Η μετατροπή του από ένα shooter δευτέρου παγκοσμίου σε σύγχρονο shooter, με μια ιστορία που ήταν γροθιά στο στομάχι για τα δεδομένα της εποχής, ήταν μια κίνηση-ρίσκο που είμαι σίγουρος πως ακόμη και οι εμπνευστές της δεν περίμεναν πως θα είχε τέτοια απήχηση στο gaming.
Δεν θα μιλήσω για το πόσο τεχνικά άρτιο ήταν το Call of Duty. Όλα τα μεταγενέστερα παιχνίδια ήταν εξίσου άρτια, ακόμη κι αυτά που δεν αγαπήθηκαν από κριτικούς και φαν. Ειδικά στο multiplayer, το Call of Duty ήταν πάντα μπροστά από τους άλλους. Ακόμη και όταν βρέθηκε στο (χαμηλό) σημείο να αντιγράφει τα battle royale, το Warzone ήταν και είναι ένα αξιοπρεπές battle royale. Παραμένει μια αρπαχτή για να μπει στο βαγόνι μαζί με τα άλλα battle royales, αλλά τουλάχιστον είναι αξιοπρεπές παιχνίδι.
Αλλά θα μιλήσω για την ιστορία και το campaign, το οποίο πήρε κάποιες πολλές τολμηρές αποφάσεις, και του βγήκαν όλες. Δεν ξέρω τι συμφωνία με τον Βεελζεβούλ είχε κάνει η Infinity Ward, αλλά πέτυχαν όλες.
Αλλαγή Setting
Απόφαση πρώτη: Αλλάζουμε το setting σε σύγχρονη εποχή και δη μάλιστα Μέση Ανατολή. Αρχικά, η αλλαγή από Δεύτερο Παγκόσμιο σε σύγχρονη εποχή θα μπορούσε θα αποβεί μοιραία εν τη γενέσει της. Σκεφτείτε πόσες φορές οι φανς υποδέχονται με τοξικότητα μια τέτοια απότομη αλλαγή. Βασικά σκεφτείτε πόσο κράξιμο έφαγε το Ιnfinite Warfare με το boost pack και το grappling hook του. Σαν να μην έφτανε αυτό, έβαλαν το setting της πρώτης πράξης στην Μέση Ανατολή τέσσερα μόλις χρόνια μετά την εισβολή των Η.Π.Α στο Ιράκ. Σαν να λέμε του χρόνου να βγει ένα Call of Duty για τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Το Call of Duty – ηθελημένα ή άθελα – άγγιξε πολιτικά προβλήματα σε μια εποχή που δεν είχαμε ιδέα πως τα παιχνίδια μπορούν να γίνουν πολιτικά και να αγγίξουν θέματα της «επικαιρότητας». Για πολλούς αυτή η πολιτικοποίηση δεν βγήκε σε καλό ή δεν βγήκε όπως θα έπρεπε. Για μένα τέτοια ρίσκα είναι πάντοτε ευπρόσδεκτα, ακόμη κι όταν διαφωνώ μαζί τους.
Call of Duty – Γροθιά στο Στομάχι
Απόφασή δεύτερη: Δεν κάνουμε βήμα πίσω από την ιστορία. Από άποψη πλοκής, το campaign έκανε πράγματα που για το 2007 ήταν γροθιά στο στομάχι. Με το άνοιγμά του το παιχνίδι δείχνει την εν ψυχρώ εκτέλεση του προέδρου από τον Al Assad. Στο τέλος της πρώτης πράξης έχουμε την πιο εικονική στιγμή των Call of Duty με την πυροδότηση της ατομικής βόμβας. Εκτελέσεις, αυτοκτονίες, το παιχνίδι έπαιξε με το shock value μιας ώριμης ιστορίας, με τρόπο που τα άλλα FPS δεν είχαν κάνει μέχρι τότε.
Ποικιλία στο Gameplay
Απόφαση τρίτη: Ποικιλία στο gameplay. Το Call of Duty ήταν ένα FPS αλλά δεν ήταν απλώς ένα συνηθισμένο FPS «στοχεύω σκοτώνω». Είχε τόσα πολλά πράγματα μέσα που άλλαζαν την εμπειρία του παίχτη. Σχεδόν κάθε αποστολή είχε διαφορετική αίσθηση. Η αποστολή που βομβαρδίζεις από το αεροπλάνο και η stealth flashback αποστολή στο Pripyat είναι τα δύο χαρακτηριστικότερα παραδείγματα που δείχνουν πως ένα απλό military FPS μπορούσε να δώσει περισσότερα πράγματα στο gameplay. Αυτές οι αποστολές έμειναν στην ιστορία και αποτέλεσαν το θεμέλιο για όλα τα μελλοντικά CoD και όχι μόνο.
Ξέρω πως Call of Duty και πρωτοπορία είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο πλέον. Αλλά υπήρχε μια εποχή που δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Το Call of Duty άλλαξε την σκηνή του gaming και έβαλε τα θεμέλια για ένα τεράστιο franchise. Το Call of Duty αποτέλεσε χρυσορυχείο για την Activision που την έφερε στο προσκήνιο του gaming. Και ας είμαστε ειλικρινείς. Το παιχνίδι είχε τόσο ταλέντο, που ακόμη κι όταν έφυγε κόσμος από την Infinity Ward, αυτοί πήγαν και ίδρυσαν την Respawn. Tους μάγους πίσω από το Titanfall και το Apex: Legends. Για τόσα κιλά ταλέντο μιλάμε.
