Αισθάνομαι γαλαντόμος σήμερα, πως το λένε, κιμπάρης, άρχοντας, γενναιόδωρος. Νέα στήλη, “This is NOT a Review” και σήμερα δεν θα κάνουμε review σε ένα αλλά και στα τρία Matrix games. Τρία παιχνίδια τα οποία τα έλιωσα όσο ελάχιστα και τα στήριξα με τον ιδρώτα του πορτοφολιού μου. Αν και θεωρητικά το Matrix θα ήταν το ιδανικό setting για ένα video game, και τα τρία παιχνίδια πήγαν άπατα. Πράγμα παράξενο, όταν με την ίδια ακριβώς gimmickιά τα Max Payne έγιναν οι άρχοντες του bullet time. Πλέον έχουν ξεχαστεί από όλους και από όλα, επομένως θεωρήστε το παρόν άρθρο ως ένα αργοπορημένο tribute στην αποτυχημένη προσπάθεια του Matrix να παρουσιάσει ένα αξιόλογο video game.
Matrix Games 1: Enter The Matrix
Πρώτη προσπάθεια για Matrix games έκανε η Atari με την Shiny με το Enter the Matrix. Ως ιδέα ήταν μάλλον πρωτοποριακή για την εποχή του. Ενώ ο κόσμος είχε τρελαθεί με το Matrix Reloaded, οι Wachowskis αποφάσισαν να βγάλουν ένα παράλληλο video game. Η ιστορία του Enter the Matrix ξεκινάει λίγο μετά το Last Flight of the Osiris και ακολουθεί την παράλληλη ιστορία της Niobe και του Ghost μέχρι την αρχή του Revolutions. Πρακτικά δένει κάπως καλύτερα την ιστορία, δίνοντας περισσότερες εξηγήσεις για πράγματα που στην ταινία απλώς “συμβαίνουν”. Το αυθεντικό cast δανείζει την φωνή του και την ομοιότητα του με ένα πρωτόγονο motion capture και οι Wachowskis υπογράφουν και το σενάριο.
Τι έκανε καλα:
Το Enter the Matrix έδωσε μια πολύ καλή, μικρότερης κλίμακας, ιστορία στο σύμπαν του Matrix. Η Niobe και ο Ghost δεν είναι πρωταγωνιστές, αλλά ο παίκτης τους γνωρίζει καλύτερα και μπορεί να τους εκτιμήσει περισσότερο στην ταινία. Το παιχνίδι μας έδωσε το πρώτο interactive feeling του Matrix, με κάτι περισσότερο από το Bullet Time του Max Payne. Είχε μάχες με όπλα, kung fu, τρέξιμο σε τοίχους, ακροβατικά που αψηφούν την βαρύτητα και φιλοσοφία. Ένα Matrix Reloaded αλλά μικρότερης εμβέλειας.
Τι ΔΕΝ έκανε καλά:
Τα γραφικά είναι λες και τα καταράστηκε ο Κθούλου ή κάτι. Ακόμη και για την εποχή ήταν ό,τι χειρότερο έχει υπάρξει. Μάτια αυτοπυρπολήθηκαν, αμφιβληστροειδείς καταστράφηκαν ολοσχερώς. Το Lord of the Rings: Gollum μοιάζει με RDR2 μπροστά του. Σε αυτά βάλετε, χάλια χειρισμό σε όλα τα σημεία, αλλά κυρίως στα επίπεδα οδήγησης το οποίο είναι απαράδεκτο. Η κάμερα δούλευε όποτε ήθελε αλλά κυρίως το πρόβλημα ήταν το Bullet Time. Όταν υπήρχε, όλα ήταν καλά. Αλλά όταν τέλειωνε, όλοι έμοιαζαν να τρέχουν σαν τον Benny Hill σε fast forward. Αδύνατον να το πάρεις στα σοβαρά.
Γιατί το θυμάμαι ακόμη:
Το Enter the Matrix ήταν αυτό που με ώθησε να ακολουθήσω την φιλοσοφία. Ναι, δεν είναι και το πιο ώριμο πράγμα να εξαρτάς το μέλλον σου από ένα παιχνίδι, αλλά για μένα ήταν life-changing. Αυτό οφείλεται στον χαρακτήρα του Ghost, ο οποίος κάθε φορά που ανοίγει το στόμα του, παραθέτει και από ένα φιλόσοφο. Hume, Nietzsche, Kierkegaard, William James, ο Ghost ήξερε περισσότερη φιλοσοφία από ό,τι εγώ με πτυχίο φιλοσοφίας. Τα μαθήματα φιλοσοφίας του Ghost ήταν μαθήματα ζωής κι ακόμη τα θυμάμαι, λες και το έχω παίξει χθες. Ghost, αν έχω διδακτορικό στον υπαρξισμό σήμερα, το οφείλω σε σένα.
Matrix Games 2: The Matrix Online
Κάποια στιγμή το Matrix τέλειωσε. Όταν τέλειωσε δύο ερωτήσεις ήρθαν στο προσκήνιο. Πρώτον, πώς θα συνεχίσει η ιστορία και δεύτερον πως μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το MMO craze που είχε βαρέσει με το Lineage και το World of Warcraft. Η απάντηση ήταν “θα κάνουμε ένα Matrix MMO”. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το Matrix Online. Πλέον δεν παίζεις σαν κάποιος χαρακτήρας, αλλά είσαι εσύ ο ίδιος που μπαίνεις στο Matrix. Με τρία factions (Rebels, Machines, Merovingian) και τρία main classes, το Matrix online ήταν μια διαφορετική νότα στο καθιερωμένο fantasy των υπολοίπων. Ήταν αρκετό; Όχι. Η Monolith που το έφτιαξε το παράτησε γρήγορα, έγινε ένα τεράστιο overhaul και πήγε εκεί που όλα τα ΜΜΟ πήγαν για να πεθάνουν. Στη Sony Online Entertainment.
Τι έκανε καλά
Ήταν κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα, ακόμη και σήμερα. Η πόλη ήταν δυστοπική αλλά καλόσχεδιασμένη, η ιστορία ήταν ενδιαφέρουσα ειδικά στις αρχές. Η μάχη είχε τα καλά της και τα κακά της, και κάποιες ιδέες ήταν αρκετά εμπνευσμένες. To bullet-time θυσιάστηκε και έγινε πρακτικά το mana για τα abilities/spells, όμως το hyper-jump ήταν το κάτι άλλο. Το ίδιο ισχύει και για τη δράση. Τα animations ήταν πολύ πιο θεαματικά από το Enter the Matrix, αλλά πλέον απλώς πατάς ένα κουμπί. Και πάλι. Η αίσθηση πως πετάς από ταράτσα σε ταράτσα πάνω από μια κανονική πόλη ήταν μοναδική.
Τι δεν έκανε καλά
Τα περισσότερα και για αυτό δεν έπιασε. Οι κλάσεις ήταν φουλ σπασμένες με μόνο τις πολεμικές τέχνες να αξίζουν την ώρα του παίχτη. Ποιος θα παίξει mage/hacker σε ένα παιχνίδι που κυριολεκτικά μπορείς πηδήξεις τέσσερα μέτρα, να κάνεις τρεις πιρουέτες και να σκάσεις κλωτσιά στο δόξα πατρί του κακού; Τα γραφικά ήταν μέτρια (αλλά καλύτερα από το Enter the Matrix). Η ιστορία ξεκίνησε υποσχόμενα, αλλά γρήγορα ξεχείλωσε από παντού και έχασε κάθε συνοχή και σχέση με τις ταινίες. Σύντομα μπήκε σε ένα φαύλο κύκλο, όπου η κακή ποιότητα έδιωχνε παίχτες από το παιχνίδι και αυτή η οικονομική στενότητα οδηγούσε σε περισσότερη κακή ποιότητα.
Γιατί το θυμάμαι ακόμη
Γιατί το στήριξα με τα λεφτά μου και για δύο χρόνια από το 2007 μέχρι το 2009 που έκλεισε δια παντός, έπαιζα ανελειπώς τις άθλιες αποστολές του και την μέτρια μάχη του. Το Matrix Online ήταν το μοναδικό παιχνίδι που με έκανε να νιώθω μέρος του σύμπαντος του Matrix, και ήταν μακράν η πιο immersive εμπειρία από τα τρία. Μόνο και μόνο η αίσθηση πως ήμουν μέρος αυτού του αγαπημένου franchise είναι αρκετό για να με κάνει να το νοσταλγώ πλέον. Κυρίως όμως το θυμάμαι γιατί πέθανε άδοξα, χωρίς να αγγίξει τις πραγματικές του δυνατότητες που σίγουρα είχε και που κατά την γνώμη μου ένα Matrix MMO έχει μέχρι και σήμερα.
Matrix Games 3: The Path of Neo
Το τελευταίο από τα Matrix games ήταν το Path of Neo, το μακρινό 2005. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξης του ήταν ένας και μοναδικός. Να κάνει τους παίχτες να παίξουν ως τον Εκλεκτό και να κάνουν όλα τα cool πράγματα που έκανε. Πλέον δεν πηδάμε από ταράτσα σε ταράτσα. Στο Path of Neo σταματάμε σφαίρες, τα βάζουμε με 100 Smith κι ακόμη παίρνουμε bonus ιστορίες που δεν υπήρχαν στην ταινία. Η απόλυτη συνταγή της επιτυχίας. Θεωρητικά.
Τι έκανε καλα
Το kung fu και το melee style combat. Το Path of Neo σε έκανε να νιώθεις σαν σούπερ-νεο, βάζοντας τις πιο εξωφρενικές κινήσεις, που ακόμη και η ταινία ντράπηκε να βάλει. Ειδικά από την μέση του παιχνιδιού και μετά, όπου ξεκλειδώνουν όλα τα abilities του Neo, το παιχνίδι είναι ένα έπος καταστροφής, βρωμόξυλου και ατόμων να πετάνε στον αέρα. Στο Path of Neo είσαι όντως ο Neo.
Τι δεν έκανε καλά
Τα controls είναι ό,τι χειρότερο σε Matrix παιχνίδι. Το gunplay είναι φριχτό και δεν μπορείς να πετύχεις ελέφαντα από τα δύο μέτρα. Η κίνηση είναι εντυπωσιακή σε ανοιχτούς χώρους, αλλά κλειστούς, η κάμερα πάει περίπατο. Το locking system είναι απαράδεκτο. Αλλά το χρυσό μετάλλιο παίρνει η ιστορία και κυρίως τα πράγματα που προσέθεσαν σε αυτή. Το γεγονός πως παλέυεις ενάντια σε γιγάντια μυρμήγκια ή ενάντια σε έναν τεράστιο Mega-Smith, με κάνει ακόμη και σήμερα έξω φρενών. Νιώθω πως απλώς τους τέλειωσαν οι ιδέες και απλώς πήγαν με το “α μπε μπα μπλομ”.
To Μέλλον των Matrix Games;
Εκτός από ένα μικρό demo για το Unreal 5, για 20 χρόνια δεν έχουμε Matrix games. Και είναι παράξενο για δύο λόγους. Πρώτον το Matrix έχει ένα φανατικό κοινό, που το κάνει ακόμη και σήμερα ένα από τα δυνατά IP. Με τόσα λίγα παιχνίδια, ένα νέο παιχνίδι θα τάραζε σίγουρα τα νερά. Καταλαβαίνω πως έχουμε δει πολλά άθλια licence games τον τελευταίο καιρό. Δεν ξεχνώ τα Walking Dead, το Gollum και το Rise of Kong.
Αλλά, δεύτερον, δεν θέλεις κάτι σπουδαίο για να κάνεις ένα Matrix παιχνίδι. Θες μόνο ένα μικρό urban setting για πηδάμε από ταράτσα σε ταράτσα, ένα καλό melee και ένα καλό gunplay, bullet time, και μια ιστορία που να έχει λίγη φιλοσοφία. Πρακτικά το Max Payne σε open world και με ταράτσες. Με τον πήχη να είναι κάτω από το έδαφος, είναι σχεδόν γκολ απο τα αποδυτήρια. Θέλω να πιστεύω πως με την ανακοίνωση της 5ης ταινίας Matrix, πως η WB games θα αναλάβει τα ηνία και θα μας δώσει το παιχνίδι που περιμένουμε 25 χρόνια για να παίξουμε.
