Κάνε παιδιά να δεις καλό…
B.J. Blazkowiczc. Ένα όνομα, μία ιστορία. Το Wolfenstein αναμφίβολα έχει αφήσει το δικό του σημάδι στην βιομηχανία, και δε τα τελευταία χρόνια έπειτα, το reboot της σειράς.
Το 2017 ήταν η τελευταία φορά που βιώσαμε της περιπέτειες του B.J με το Wolfenstein: The New Colossus, με ένα εξαιρετικό παιχνίδι σε πολλούς τομείς.
Η Machine Games όμως από το πουθενά μας ανακοινώνει ένα νέο παιχνίδι με όνομα Wolfentsein: Youngblood. Ένα παιχνίδι το οποίο δεν ακολουθεί την ιστορία των προηγούμενων τίτλων, αλλά πρόκειται για ένα spin off και πρώτη φορά τον B.J. Blazkowicz να απέχει από τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Το Youngblood, λαμβάνει χώρα είκοσι χρόνια μετά τα γεγονότα του Wolfenstein II: The New Colossus. Η Αμερική έχει πλέον απελευθερωθεί από τους Γερμανούς, όμως η υπόλοιπη Ευρώπη ακόμη υποφέρει από την σκλαβιά των Ναζί. Στο μεταξύ ο B.J έχει γίνει πατέρας και έχει αποκτήσει δύο κόρες μαζί με την γυναίκα του την Anya. Ο λόγος για την Jessica και την Sophia.
Ξαφνικά ο Blazkowiczc εξαφανίζεται μυστηριωδώς, και οι κόρες του το σκάνε από το σπίτι προσπαθώντας να τον βρουν. Ταξιδεύουν στην Γαλλία, όπου εκεί συμμαχούν με την Γαλλική αντίσταση και ξεκινούν μία μάχη ενάντια των Ναζί αλλά παράλληλα προσπαθούν να βρουν τον πατέρα τους. Σε αυτό το σημείο να πούμε πως ναι, ο τίτλος είναι co-op!
Ας ξεκαθαρίσουμε πως το παιχνίδι χτίστηκε στο να προσφέρει μία ξεκάθαρη co-op εμπειρία, αλλά φυσικά υπάρχει και η επιλογή του να παίξετε μόνοι σας, με την ΑΙ να αναλαμβάνει την μία εκ των δύο. Προσωπικά δεν το συστήνω. Η φόρμα του παιχνιδιού σε οδηγεί να παίξεις με κάποιον παρέα, διότι γρήγορα θα βαρεθείς.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως οι κάτοχοι της πιο ακριβής έκδοσης, μπορούν να καλέσουν δωρεάν έναν φίλο τους έτσι να παίξει μαζί τους, έτσι δεν χρειάζεται να έχουν και οι δύο το παιχνίδι, κάτι το οποίο βρήκα αρκετά θετικό (κάτι παρόμοιο είχε γίνει και με το A Way Out της ΕΑ).
Συνεχίζοντας, να πούμε πως για πρώτη φορά στο franhcise εντάσσεται το σύστημα των levels, πράγμα το οποίο επιφέρει και άλλα χαρακτηριστικά στο παιχνίδι, όπως τα upgades σε όπλα, στα χαρακτηριστικά του χαρακτήρα σας, καθώς και στον ίδιο τον χαρακτήρα αυτόν καθ’ αυτόν. Πολλές φορές προσπάθησα να αντιμετωπίσω, εχθρούς με μεγαλύτερο level και τα βρήκα αρκετά τρομερά δύσκολα τα πράγματα.
Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν, όπως ο πυρήνας του Gameplay και δε του shooting. Μην περιμένετε να δείτε κάτι διαφορετικό, παρά το παραδοσιακό γρήγορο και αιματηρό shooting που γνωρίσαμε στα προηγούμενα παιχνίδια.
Το καλό είναι πως έχουμε ποικίλα περιβάλλοντα και δεν μένουμε σε αυτό το μονότονο κλειστό περιβάλλον που έχουμε συνηθίσει στο franchise. Και κάπου εκεί τελειώνει.
Το πρώτο αρνητικό που έχω να επισημάνω, είναι πως όταν γυρίζουμε σε κάποια περιοχή όπου πριν είχαμε ”καθαρίσει” με πολύ προσπάθεια και κόπο, συναντάμε πάλι τους ίδιους εχθρούς και φτου ξανά από την αρχή. Reload-shoot-run και πάει λέγοντας. Kαι πιστέψτε με οι γεμιστήρες που χρειάζονται είναι άπειροι!!!
Θα σταθώ επίσης στο ανούσιο σενάριο και cut-scenes τα οποία από μίλια μακριά φαίνονται πως δεν δουλεύτηκαν με προσοχή και προσήλωση. Το τονίζω μιας και τα Wolfenstein είναι παραδοσιακά παιχνίδια τα οποία προσφέρουν εκπληκτικά cut-scenes και όμορφο σενάριο και είναι ένας από τους λόγους πους τα αγάπησα. Βρήκα τον εαυτό μου να πατάει skip, ανά διαστήματα σε αρκετούς διαλόγους. Και όλα αυτά σε ένα campaign συνολικής διάρκειας 6-8 ωρών, ανάλογα τον τρόπο που παίζεται…
Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα δεν έχω να αναφέρω κάτι. Τα γραφικά είναι πολύ καλά και ίδια με αυτά που είδαμε στο The New Colossus. Εξαιρετική δουλειά για ακόμη μία φορά, οφείλω να αναγνωρίσω για στην Machine Games για το optimization του τίτλου.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρόκειται για ένα co-op παιχνίδι, το οποίο πατά σε δύο κύριους άξονες. Το όνομα που έχει χτίσει το Wolfenstein όλα αυτά τα χρόνια καθώς και το co-op. Σχεδόν οι περισσότεροι co-op τίτλοι εκεί έξω, προσφέρουν ευχάριστες στιγμές, μιας και πατούν πάνω στην συνεργασία φίλων που θέλουν μαζί να περάσουν καλά. Και αυτό δεν είναι κακό, σε καμία περίπτωση…
Δεν θέλω να αδικήσω το παιχνίδι. Προσπάθησε να φέρει νέα πράγματα και ανά στιγμές το απόλαυσα πάρα πολύ, αλλά εν τέλει αφήνει μία γλυκόπικρη γεύση, μιας και αρκετά ρίσκα που πάρθηκαν δεν ταίριαζαν.
Εάν έχετε τον κολλητό σας πάρτε το και περάστε 6-7 ώρες καλά, σφάζοντας ανελέητα ναζί, ναι το συστήνω, θα γελάσετε και θα περάσετε καλά. Άλλωστε αυτό δεν είναι ο σκοπός των video games;
Από την άλλη, μόνοι σας, ίσως πάρα πολύ νωρίς να νιώσετε ”μόνοι” και εν τέλει να το μετανιώσετε.
Μπράβο στην Machine Games που τόλμησε να κάνει το παραπάνω βήμα, αλλά δεν της βγήκε.
Άλλωστε, δεν είναι κάθε μέρα του Αη Γιαννιού.
Ευχαριστούμε πολύ την G3 Great Games για την παραχώρηση του τίτλου, ώστε να επιτευχθεί αυτό το Review.
