Ο Boomer Gamer ασχολείται με Boomer Shooters. Σήμερα θα ασχοληθούμε λίγο με το κροατικό διαμαντάκι που ακούει στο όνομα Serious Sam.
Επειδή όμως ο Serious Sam είναι μεγάλο κεφάλαιο, ειδικά στο κυπριακό gaming, θα εστιάσω μόνο στο παιχνίδι που το έλιωσα και περιστασιακά το λιώνω μέχρι σήμερα. Σήμερα θα μιλήσουμε για το Second Encounter, αν και αναπόφευκτα θα μιλήσουμε και για τα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς.
Η Χρυσή Εποχή των Boomer Shooters
Παλιά λοιπόν, σε μια εποχή όπου η λογική, ο ρεαλισμός και το immersion δεν είχαν ακόμη γίνει μονόδρομος στο gaming, υπήρχαν κάποια παιχνίδια που απλώς έδιναν μία και μοναδική δυνατότητα στον παίχτη. Του έλεγαν: «Πάρε το πιο γελοιωδώς τεράστιο όπλο που σκέφτηκαν οι designers μας, πάρε και τον πληθυσμό της Μάλτας σε κακούς και απλώς ξεκλήρισε κόσμο όσο τραβά η καρδιά σου». Το αποτέλεσμα ήταν κάτι First Person Shooters, τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με τα σημερινά. Duke Nukem, Painkiller, Quake και Serious Sam ανήκουν σε μια κατηγορία First Person Shooters τα οποία άκμασαν, γέρασαν και σχεδόν ξεχάστηκαν. Σήμερα υπάρχει μια τάση για την αναγέννησή, που τους έδωσε και το όνομα «Boomer Shooters».
Serious(ly) Sam?
Η ιστορία του Serious Sam είναι πιο γελοία από το gameplay του. Είσαι ο Serious Sam, είσαι η μοναδική ελπίδα της ανθρωπότητας σε μια εξωγήινη εισβολή και πηγαίνεις πίσω στον χρόνο για να σκοτώσεις εξωγήινους. Ναι. Αυτό είναι. Το παιχνίδι θέλει μια τυπική αφορμή για να σε βάλει να σκοτώνεις τέρατα στην Αίγυπτο, στο Μάτσου Πίτσου, στην Περσέπολη και σε ένα κάστρο το Μεσαίωνα, κι αυτή ήταν πιθανώς η λιγότερη γελοία ιδέα που ήρθε στην ομάδα των writers.
Ως gameplay τώρα, είπαμε πως το παιχνίδι είναι απλώς και δεν έχει περίπλοκα mechanics. Είσαι εσύ με ένα οπλοστάσιο πυρομαχικά εναντίον ενός εξωγήινου στρατού. Σε όλο το παιχνίδι απλώς προχωράς προς τα πίσω και σκοτώνεις κόσμο. Ναι, προς τα πίσω, δεν είναι τυπογραφικό. Σε αντίθεση με τα σημερινά παιχνίδια που το Α.Ι των εχθρών τους οδηγεί στο να έχουν υπαρξιακά προβλήματα, οι εχθροί του Serious Sam είχαν μία και μοναδική εντολή. Εντόπισε τον Sam και τρέξε πάνω του. Αυτό. Επομένως ήθελες να έχεις όσο δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από τους εχθρούς, που σημαίνει πως έπρεπε συνεχώς να τρέχεις προς τα πίσω πυροβολώντας ή να αποφεύγεις τους εχθρούς με sidesteps.
Τα βασικά του Serious Sam
Τέλος πάντων. Δεδομένου πως το gameplay είναι τόσο απλό, η ποικιλία προέρχεται από τα δύο βασικά στοιχεία του. Ποικιλία στα όπλα και ποικιλία στους εχθρούς. Όσον αφορά τα όπλα, το Serious Sam δεν απογοητεύει. Από πιστόλια και καραμπίνες μέχρι οπλοπολυβόλα, εκτοξευτές πυραύλων, λέιζερ και κανόνια, το παιχνίδι τα έχει όλα. Αγαπημένα είναι φυσικά οι πύραυλοι και το minigun ΑΛΛΑ τίποτα δεν μπορεί να κερδίσει το κανόνι. Πρακτικά το κανόνι εκτοξεύει την μπάλα που λειτουργεί σαν μπάλα bowling και θερίζει ό,τι βρεθεί στο δρόμο της και κάνει και γκελ σε τοίχους. Με άλλα λόγια Bowling και μπιλιάρδο με τους κακούς, δύο σε ένα.
Η άλλη ποικιλία είναι η ποικιλία στους κακούς, οι οποίοι έχουν σχεδιαστεί κάπως έτσι. Οι προγραμματιστές πήραν το εγχειρίδιο για καλό design κακών, και αφού το έκαψαν, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να σπάσουν τα νεύρα των παιχτών. Καμικάζι που έρχονται κατά πάνω σου, σκελετοί που πηδάνε πάνω σου από τα είκοσι μέτρα, εχθροί με ρουκέτες και λέιζερ, τηλεκατευθυνόμενες γλίτσες, ηλεκτροφόρα πιράνχα, βάτραχοι και οι δέκα πληγές του φαραώ σε φιλική συμμετοχή. Ναι, ποικιλία υπάρχει, αλλά το παιχνίδι δεν αφήνει τον παίχτη να πάρει ανάσα. Δεν υπάρχει τακτική, δεν υπάρχει στρατηγική, δεν υπάρχει έξυπνος τρόπος να κερδίσεις το παιχνίδι. Σημαδεύεις και ελπίζεις α) να σκοτώσεις όσους περισσότερους μπορείς πριν σε φτάσουν και β) να σου φτάσουν οι σφαίρες.
Αν σε αυτά προσθέσει κανείς και τα άπειρα easter eggs και την σωστή σάτιρα (σε αντίθεση με το καφροnukem), τότε για τα early 2000s, η συνταγή της επιτυχίας είναι σχεδόν σίγουρη. Το Serious Sam, ειδικά το second encounter, είναι για μένα η επιτομή του mindless fun, όπου το μόνο που χρειάζεσαι για να περάσεις καλά είναι λίγη πλάκα, ένα όπλο και αρκετούς στόχους για να βγάλεις το άχτι σου.
Η παρακμή
Από εκεί και πέρα το franchise πήρε την κάτω βόλτα, όμορφη μου Παναγιώτα. Το Serious Sam 2 ήταν μια εξέλιξη, αλλά η υπερβολική σάτιρα το έκαψε. Το Serious Sam 3 πήγε στην αντίθετη κατεύθυνση με περισσότερο ρεαλισμό και – κατά τη γνώμη μου – απέτυχε πανηγυρικά. Πλέον με το τέταρτο παιχνίδι να έχει βγει το 2020 με μέτρια υποδοχή, είναι πλέον σίγουρο πως το Serious Sam αποτελεί κειμήλιο του παρελθόντος που απλώς το εκμεταλλεύονται οι Κροάτες στο διηνεκές.
Αν το συμπεριλαμβάνω στο boomer gamer, είναι επειδή δεν φτιάχνονται παιχνίδια σαν τον Serious Sam. Όχι επειδή δεν υπάρχουν καλά boomer shooter παιχνίδια, αλλά επειδή είναι αδύνατον πλέον να φτιαχτούν παιχνίδια σαν αυτό. Και εξηγώ.
Serious Sam: Mindless but Fun.
Τα παιχνίδια έχουν γίνει πλέον επιστήμη. Κάθε απόφαση, κάθε βήμα, κάθε μικρή λεπτομέρεια τους είναι σχεδιασμένη προσεκτικά βάση δεικτών και μετρήσεων. Τα γραφικά, ο προγραμματισμός, η τεχνητή νοημοσύνη, ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι προσαρμόζεται στον παίχτη. Βλέπουμε παιχνίδια να προσπαθούν να κάνουν τα πάντα, οδήγηση, shooting, melee, να είναι open-world, immersive sims, procedural generated. Ομάδες ολόκληρες στήνονται για να αναλύουν δεδομένα, για να εξισορροπούν το παιχνίδι, να φτιάχνουν το «meta». Υπάρχει μια εξέλιξη είκοσι χρόνων σε κάθε παιχνίδι που βγαίνει σήμερα. Το βαραίνει η γνώση που έχει αποκτήσει η game developing κοινότητα με κάθε της επιτυχία και κάθε της αποτυχία.
Το Serious Sam δεν έχει τίποτα από όλα αυτά. Έχει προβλήματα balancing, spikes, καταλήγει να είναι επαναλαμβανόμενο. Δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις στρατηγική ή τακτική. Η τεχνητή νοημοσύνη είναι ανύπαρκτη. Δεν υπάρχει loot για κυνηγήσεις, ούτε ανατροφοδότηση του gameplay. Η διάδραση με το περιβάλλον είναι μηδενική. Δεν έχει aim-down sights, ούτε χάρτες για τις πίστες, δεν έχει inventory, δεν έχει τίποτα εκτός από έναν τύπο με φανελάκι που κρατάει ένα minigun και θερίζει εξωγήινους.
Και ήταν διασκεδαστικό.
