Δεν ξέρω αν έχω κερδίσει καθόλου αναγνώστες με τα Boomer Gamer και τα Hate the Game. Αλλά ήρθε η ώρα να τους χάσω όλους. Σήμερα θα μιλήσουμε για το πιο διχαστικό θέμα στην gaming κοινότητα από το The Last of Us pt.2. Ναι, γενικά η gaming κοινότητα διχάζεται εύκολα. Σήμερα θα πούμε λίγα λόγια για το A.I στα games.
Η αφορμή (μια από όλες)
Η αφορμή – μια από τις πολλές – ήταν μια είδηση από το παιχνίδι The Finals. Οι Devs αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν τεχνητή νοημοσύνη για να δημιουργήσουν επιπλέον φωνητικά και διαλόγους. Το internet διχάστηκε. Αφενός υπήρχαν αυτοί που έριξαν κράξιμο επειδή δεν πλήρωσαν επιπλέον τους voice actors τους για περισσότερους διαλόγους. Αφετέρου υπήρχε η μεριά της εταιρίας που είπε πως είχε προσλάβει voice actors και είχε πάρει την συγκατάθεσή τους να χρησιμοποιήσει την φωνή τους. Η βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης ήταν απαραίτητη για να βγάλουν περιεχόμενο γρήγορα και προσαρμοσμένο στις ανάγκες τους.
Η Μόδα του A.I
Το Α.Ι σε όλες τις μορφές του κατακλύζει ραγδαία τον κόσμο του gaming. Δεν χρειαζόμαστε story-writers, το Α.Ι θα γράψει διαλόγους. Διώξτε τους designers, το Α.Ι θα φτιάξει εικόνες. Δεν χρειαζόμαστε ανθρώπους να τεστάρουν το παιχνίδι, θα βάλουμε Α.Ι κι εκεί. Το Α.Ι έχει όλα τα προτερήματα που δεν έχει ο άνθρωπος. Είναι πάμφθηνο – μερικές φορές δωρεάν – είναι τρομακτικά γρήγορο και σε ορισμένους τομείς αξιόπιστο. Όπως κάθε μηχανή είναι το ευαγγέλιο του κάθε αφεντικού, που βρίσκει τον ιδανικό εργαζόμενο. Δεν τον πληρώνεις, δεν αρρωσταίνει, κάνει ό,τι του λες χωρίς δεύτερη σκέψη, δουλεύει υπερωρίες, βγάζει την δουλειά δέκα ανθρώπων και δεν ζητάει δικαιώματα.
Η Ελεύθερη Πτώση της Ποιότητας
Δεν είναι τυχαίο που όλοι οι καλλιτέχνες έχουν στραφεί εναντίον του ή τουλάχιστον όσοι βιοπορίζονται από αυτό και όχι άδικα. Από την μια μέρα στην άλλη βρέθηκαν απέναντι σε ένα ανταγωνισμό που ιστορικά δεν έχει χάσει ποτέ. Ξαφνικά είδαν τα έργα τους να τροφοδοτούν προγράμματα τα οποία βγάζουν εικόνες και κείμενα με ταχύτερους ρυθμούς. Είδαν τις εταιρείες τις οποίες στήριξαν με την δουλειά τους να τους πετάνε σαν στυμμένες λεμονόκουπες και να χρησιμοποιούν ΑΙ ακόμη και στα πιο απλά πράγματα.
Με το Α.Ι να βρίσκεται ακόμη σε βρεφική ηλικία, η ποιότητα έπεσε κατακόρυφα. Όλοι τα έχουμε δει. Άνθρωποι με τρία χέρια, τρία πόδια, δάχτυλα που λυγίζουν αφύσικα και υπερβολικά πολλά δόντια είναι μόνο λίγα από τα εκτρώματα που έχουμε δει κατά καιρούς. Ώρες ώρες, το Α.Ι βγάζε εικόνες δωματίων που θα έκαναν και τον Escher να σκίσει τους πίνακές του. Τουλάχιστον το ΑΙ ξέρει πώς να βγάζει σουρεάλ εικόνες και άθελα του ίσως να έκανε τον Νταλί να νιώσει περήφανος. Και πάλι, υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν πως αυτά τα εκτρώματα μπορούν να ενταχθούν σε ένα παιχνίδι καλύτερα από ό,τι η εργασία ενός designer που τουλάχιστον ξέρει πως δουλεύει η ανθρώπινη παλάμη.
Μπορεί το A.I να βοηθήσει;
Όμως, στην μάχη του ανθρώπου εναντίον της μηχανής, είμαστε πάντα οι χαμένοι. Ο μόνος τρόπος για να βγούμε νικητές είναι το παλιό ρητό. If you can’t beat them, join them. Όσοι τα έβαλαν με τις κλωστοϋφαντουργικές μηχανές στην βιομηχανική επανάσταση, όσοι τα έβαλαν με την αυτοκίνηση, όσοι τα έβαλαν με τους υπολογιστές την δεκαετία του 70 και του 80, βγήκαν χαμένοι. Αυτοί που κέρδισαν δεν ήταν αυτοί που πήγαν ενάντια στο ρεύμα, αλλά αυτοί που το καβάλησαν και βρέθηκαν μπροστά από τους άλλους. Που αντί να σπάνε μηχανές, έμαθαν πώς να τις φτιάχνουν και να τις επιδιορθώνουν. Αυτοί που αντί να λένε «τα κομπιούτερς μας παίρνουν τις δουλειές», έμαθαν πώς να τα προγραμματίζουν.
Κάτι τέτοιο πιστεύω πως θα γίνει τελικά και με το Α.Ι. Θα γκρινιάξουμε, θα το βρίσουμε, αλλά όσο αυτό εξελίσσεται, τόσο θα χρειαστεί να εντάξουμε με τον σωστό τρόπο στην εργασία μας. Αν αφήσεις τους καλλιτέχνες και τους συγγραφείς να πειραματιστούν με αυτό θα βρουν ένα τρόπο να το αξιοποιήσουν. Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, τα όρια της ηθικής και οι κανόνες θα τεθούν. Μπορεί να μην είναι όλοι ευτυχισμένοι αλλά θα είναι ήρεμοι με την συνείδησή τους. Αν π.χ το A.I ήταν σαν το spotify, όπου ο καλλιτέχνης λαμβάνει και credit και κάποιο ποσό για τα έργα που παραχωρεί προς χρήση στην πλατφόρμα, τότε ίσως να είχαμε διαφορετικές αντιδράσεις.
Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο αλλά.
Το Πραγματικό Πρόβλημα με το A.I
Το πρόβλημα με το Α.Ι δεν είναι το Α.Ι καθεαυτόν, ή τουλάχιστον όχι μόνο. Είναι η απληστία των CEO που θα μυριστούν πως μπορούν να φτιάξουν περιεχόμενο στο τζαμπέ ολέ. Η ανοησία πως το ΑΙ μπορεί στο παρόν στάδιο να αντικαταστήσει τον ανθρώπινο παράγοντα. Είναι αυτή η απερίγραπτη αλαζονεία των χαρτογιακάδων που βλέπουν κάτι designs-ΕΚΤΡΩΜΑΤΑ και λένε «τέλεια, πάρ’το live”. Η κοντόφθαλμη τακτική του να κερδίσω ένα ευρώ σήμερα και ας χάσω δέκα αύριο. Είναι η πάγια τακτική των στελεχών να πατάνε και να εκμεταλλεύονται τους δημιουργούς τους, που στο τέλος της ημέρας είναι αυτοί που τους κάνουν πλούσιους.
Για μένα, όταν μιλάμε για την τεχνητή νοημοσύνη και τα προβλήματά της στο gaming, είναι σαν να συζητάμε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα. Το crunch, οι απολύσεις, τα corporate decisions και indecisions, το live services, τα microtransactions, τα NFTs και τα lootboxes. Η στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε. Οι χαρτογιακάδες του gaming φημίζονται πώς να καταστρέφουν οτιδήποτε βρίσκεται στο διάβα του στην προσπάθειά τους να βγάλουν κέρδος. Όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται έχουν ως κριτήριο την κερδοσκοπία, όχι το καλό του παιχνιδιού. Όπως τα studios διώχνουν έμπειρο κόσμο για να πάρουν φτηνότερο εργατικό δυναμικό και καταλήγουμε να έχουμε έλλειψη τεχνογνωσίας, όπως έχουμε ανθρώπους που λυγίζουν από το crunch επειδή οι CEOs δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρο, έτσι και το Α.Ι εφαρμόζεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, απλώς για να γλιτώσουμε τα resources, άσχετα αν καταστρέφουν το ίδιο το προϊόν που θέλουμε να πουλήσουμε.
Bottom Line: Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.
Είμαι απαισιόδοξος στο θέμα του ΑΙ, παρόλο που πιστεύω πως υπό προϋποθέσεις μπορεί να βοηθήσει. Ο λόγος είναι γιατί οι CEOs δεν νοιάζονται για τίποτα, εκτός από τα μύρια που θα τσεπώσουν στο τέλος της χρονιάς. Ιστορικά studios γίνονται περίγελος, υστεροφημία που χρειάστηκε δεκαετίες για να χτιστεί καταρρέει σαν τους δίδυμους πύργους. Οι χθεσινοί ήρωες και πρωτοπόροι γίνονται ορκισμένοι εχθροί. Ακόμη και η κατακραυγή των gamer δεν είναι αρκετή για να σταματήσει την κατρακύλα. Ολοένα και περισσότερα studios επενδύουν σε live service, παρόλο που όλοι τα μισούν. Τα microtransactions είναι κόκκινη γραμμή για τους gamers κι αυτό δεν εμπόδισε την Capcom να τα προσθέσει στο Dragon’s Dogma.
Άρα που καταλήγουμε; Υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ; Πιστεύω πως ναι, και δεν είναι το τρένο που θα μας πατήσει. Αν δούμε το A.I ψύχραιμα, πιστεύω πως έχουμε μια ευκαιρία να το αξιοποιήσουμε χωρίς να βλάψουμε τους καλλιτέχνες και το έργο τους και ίσως να τους δώσουμε ένα ακόμη εργαλείο στην φαρέτρα τους. Αλλά για να γίνει αυτό, χρειάζονται δύο πράγματα. Πρώτον να αφήσουμε τις τσουγκράνες και τους πυρσούς και να συζητήσουμε. Δεύτερο να μην αφήσουμε την απληστία των CEO να καταστρέψει για ακόμη μια φορά την εργασία και την ζωή των ανθρώπων.
