Υπάρχει το γνωστό νοητό πείραμα για το αν θα σκοτώναμε το μωρό Χίτλερ, αν είχαμε την δυνατότητα να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο. Στο παρόν άρθρο δεν θα μας απασχολήσει το ταξίδι στο χρόνο, όσο οι ηθικές προεκτάσεις. Θα δικαιούμασταν να σκοτώσουμε τον Χίτλερ ως μωρό; Μπορούμε να σκοτώσουμε κάποιον αθώο, με το επιχείρημα πως στο μέλλον θα διαπράξει κάτι κακό; Θρυλικές ταινίες όπως το Minority Report και το Deadpool έχουν θίξει εν μέρει τέτοιου είδους προβλήματα και θα το θίξουμε και εμείς σήμερα. Τι σχέση έχει ο Χίτλερ με το Hate the Game; Σήμερα θα μιλήσουμε για το Candy Crush.
Το Candy Crush δεν είναι “Real Gaming”
Οκ, gamer. Ξέρω πως στο μυαλό των αναγνωστών του Cyprus Gamer, τα mobile games δεν είναι «true gaming». Επίσης ξέρω πως το να θάβεις το mobile gaming δεν είναι και κάτι δύσκολο. Στο μυαλό του μέσου gamer, όλα τα παιχνίδια για κινητά είναι η ίδια κόλαση διαφημίσεων ανά τέσσερα δευτερόλεπτα παιχνιδιού και η ίδια κατάπτυστη και επονείδιστη υφαρπαγή των περιεχομένων του πορτοφολιού μας. Εν μέρει συμφωνώ. Ο λόγος που σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση και θα μιλήσουμε για το Candy Crush είναι ακριβώς επειδή αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς για το gaming, το οποίο αφορά και τους hardcore gamers. Και πάντα σκεφτόμαστε το νοητό πείραμα στο οποίο θα σκοτώναμε τον Χίτλερ στην κούνια του.
Η Ιστορία και η Επιτυχία
Το Candy Crush ξεκίνησε ως browser game. Έκανε το ντεμπούτο του στις ζωές μας ως μέρος του Facebook gaming το 2012. Μιλάμε για τον ορισμό του «είμαι στο σωστό μέρος, τον σωστό χρόνο». Στην χρυσή εποχή του Facebook, όπου το Facebook αναπτυσσόταν ταχύτατα και μετατρεπόταν από social media σε κυριολεκτικά ψηφιακή ταυτότητα, το Candy Crush μπήκε και μέσα και τα σάρωσε όλα, χωρίς να είναι καν κάτι πρωτοπόρο ή έστω αξιόλογο. Για τον ένα που ζει σε σπηλιά και δεν ξέρει τι είναι το Candy Crush (αλλά με κάποιο τρόπο διαβάζει Cyprus Gamer), το Candy Crush είναι ένα παιχνίδι match-3. Κάνεις τρίλιζα με καραμέλες και προσπαθείς να περάσεις τις πίστες. Αυτό. Χωρίς meta-game, χωρίς να κάνει κάτι άλλο παράλληλα. Απλώς περνάς πίστες και βλέπεις την Tiffi να περνάει από τις περιοχές της ζαχαροχώρας. Επίσης, ναι, το έψαξα, το στρουμπουλό ξανθό με τις κοτσίδες λέγεται Tiffi.
Θεωρητικά το Candy Crush είχε όλα τα φόντα για να πάει άπατο. Όμως, παρά το γεγονός πως δεν ήταν τίποτα ξεχωριστό από μια ζαχαρωμένη εκδοχή του κλασικού match-3, όλοι οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν. Το Candy Crush τίναξε την μπάνκα στον αέρα. Μέσα σε δύο χρόνια, το παιχνίδι είχε 245 εκατομμύρια ημερίσιους παίχτες, με ετήσια κέρδη από microtransactions 1.33 δισεκατομμύρια δολάρια. Η παρακμή ήρθε αργά αλλά σταθερά. Οι παίχτες άρχισαν να παίζουν άλλα παιχνίδια, όμως το παιχνίδι κράτησε για αρκετό καιρό ένα μηναίο κέρδος άνω των 100 εκατομμυρίων δολαρίων.
Γιατί έπιασε το Candy Crush;
Το Candy Crush εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο όλα τα κόλπα της κοινωνικής δικτύωσης και του monetization, που μέχρι τότε ήταν άγνωστα. Πρώτον, εκμεταλλεύτηκε τα ήδη εδραιωμένα δίκτυα φίλων για αιτήματα και αποστολές ζωών. Δημιουργώντας ένα δίκτυο αποστολής και αποδοχής ζωών/ενέργειας/γουατέβερ, αφενός κατάφερε να μπριζώσει κι άλλο τους υφιστάμενους παίχτες και αφετέρου να φέρνει ολοένα περισσότερους παίχτες στο παιχνίδι. Έδινε το παιχνίδι τζάμπα, και το μόνο που πλήρωνες ήταν μικροπράγματα, έξτρα ζωές, έξτρα βοήθειες. Ο μέσος παίχτης που αγόραζε έλεγε ανύποπτος «έλα μωρέ, τι ψυχή έχει ένα ευρώ» και πριν το καταλάβει είχε ξοδέψει μια περιουσία. Τα επίπεδα ήταν φτιαγμένα έτσι ώστε να χρειάζεται ο παίχτης μια-δυο κινήσεις περισσότερες και έτσι να τα σκάει για να αγοράζει έξτρα κινήσεις.
Ακόμη και σήμερα το Candy Crush παραμένει ισχυρό και επικερδές παιχνίδι, αν και έχασε την παλιά του αίγλη. Πλέον ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, τα παιχνίδια περισσότερα και τα μερίδια αγοράς πολύ πιο δύσκολα στο να τα κερδίσεις.
Η Ρίζα του Κακού
Πιστεύω πως το Candy Crush, αλλά και πιο παλιά παιχνίδια όπως το Farmville ή το Pet Society, έβαλαν τα πραγματικά θεμέλια της σύγχρονης νοοτροπίας του gaming, ειδικά από άποψη των CEO των εταιριών. Όταν μια εταιρία σου λέει πως βγάζει ένα δις τον χρόνο, το να κάνεις ακριβώς το ίδιο για να κλέψεις μερίδιο από αυτή την πίτα είναι σχεδόν μονόδρομος. Ο Αρμαγεδδών ξεκίνησε. Τζάμπα παιχνίδια που θέλουν ελάχιστη επένδυση από άποψη περιεχομένου. Μηχανισμοί που δουλεύουν εναντίον στον παίχτη και η ευκολία είναι ένα κλικ κι ένα ευρώ μακριά.
Αλλαγή παραδείγματος
Το παράδειγμα της επιτυχίας αλλάζει. Δεν έχω λόγο για καλύτερα γραφικά, ιστορίες και βαθύτερους μηχανισμούς, όταν ένα παιχνίδι σαν το Candy Crush μπορεί να βρίσκεται διαθέσιμη σε κάθε συσκευή τηλεφώνου και σε κάθε χρήστη του Facebook. Ακόμη και σήμερα θεωρούμε επιτυχία όταν ένα παιχνίδι πουλάει μερικά εκατομμύρια αντίτυπα. Το Candy Crush όμως άλλαξε τα δεδομένα. Με τα ιλιγγιώδη νούμερά του, απέδειξε το μέγεθος που μπορεί να λάβει αυτή η βιομηχανία. Και έστρεψε το βλέμμα των CEO εκεί που είναι τα πραγματικά φράγκα.
Γιατί η μεγαλύτερη αμαρτία του Candy Crush είναι αυτή. Έκανε όλη την βιομηχανία του gaming να περιστρέφεται γύρω από τα φράγκα. Δεν λέω πως δεν υπήρχε απληστία και κερδοσκοπία στο gaming πριν από το Candy Crush ή το Facebook Gaming. Όμως τα δις του Candy Crush γλύκαναν πολλούς CEO που πάσχισαν και πασχίζουν να μιμηθούν το πρότυπο τους. Το Candy Crush μόλυνε εν τη γενέσει του όλο το mobile gaming. Έκανε το μοντέλο του freemium και τα microtransactions ως τις μοναδικές βιώσιμες λύσεις για ένα παιχνίδι. Οι τακτικές του έγιναν δόγμα και οποιοσδήποτε διαφοροποιήθηκε ήταν καταδικασμένος εξ αρχής.
Τα AAA που θέλουν να γίνουν Candy Crush
Αν σήμερα τραβάμε τα μαλλιά μας με το Diablo Immortal ή αν αναρωτιόμαστε γιατί το Dragon’s Dogma 2 χρειαζόταν microtransactions, φταίει εν μέρει η επιτυχία παιχνιδιών όπως το Candy Crush και το Farmville. Αν βλέπουμε σοβαρές εταιρίες να επενδύουν ολοένα και πιο πολύ σε mobile gaming, είναι επειδή το Candy Crush έδειξε πως εκεί είναι τα χοντρά λεφτά. Τι είναι τα οχτώ εκατομμύρια πωλήσεις του Palworld όταν μπορείς να έχεις 245 εκατομμύρια παίκτες ημερισίως; Ψίχουλα.
Θα γύριζα λοιπόν τον χρόνο πίσω για να «σκοτώσω» το Candy Crush και να γλιτώσω το gaming από τις δέκα πληγές του φαραώ που το μαστίζουν σήμερα;
Η απάντηση που δίνω είναι αρνητική και εξηγώ.
Όπως και στην περίπτωση του Χίτλερ, η κατάσταση είναι περισσότερο περίπλοκη από ό,τι την αντιλαμβανόμαστε. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που την επηρεάζουν. Το να αφαιρέσεις έναν από αυτούς, δεν σημαίνει πως αφαιρείς και τους υπόλοιπους. Αν δεν ήταν το Candy Crush θα ήταν κάτι άλλο. Αν δεν ήταν το Facebook Gaming, θα είχε βάλει παιχνίδια το MySpace ή το Hi-5. Οι μεγαλοκαρχαρίες θα μύριζαν σίγουρα το αίμα και το χρήμα που βρίσκεται στο gaming. Είμαι σίγουρος πως έβρισκαν τρόπο για να βγάλουν από την μύγα ξύγκι.
Φταίμε και μεις, φταίει κι ο Χατζηπετρής
Και, κλείνοντας, πάντα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν παίχτες που είναι πρόθυμοι να τους εκμεταλλευτούν. Δεν βγάζω την ουρά των gamers απ’ έξω. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα κάνουν το FIFA και το Madden πλούσιο με το Ultimate Team, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θα πληρώνουν λεφτά για να αγοράσουν horse armor ή skins για τα όπλα τους, τόσο θα υπάρχουν εταιρίες που θα συνεχίζουν να ακολουθούν τις ίδιες τακτικές. Ένας κρίκος δεν είναι αρκετός για να σπάσει μια ολόκληρη αλυσίδα που μετράει πολλά χρόνια στην εξέλιξη της. Για αυτό πιστεύω πως ακόμη κι αν δεν είχαμε το Candy Crush, η πορεία δεν θα ήταν πολύ διαφορετική.
Όμως το παιχνίδι αξίζει κάθε hate. Δεν είναι κακό ως παιχνίδι, αλλά είναι πρωτεργάτης που τραυμάτισε το gaming και επέτρεψε στους καρχαρίες να μυρίσουν το αίμα. Και το γεγονός πως η King γλιτώνει πολύ κράξιμο είναι ο λόγος που την κράζω σήμερα.
