Γενικά δεν θέλω να θάβω σύγχρονα παιχνίδια. Προτιμώ να λέω την γνώμη μου για παιχνίδια που έχει περάσει ο κύκλος τους και έχουν φύγει από το φως της δημοσιότητας. Σήμερα είπα να κάνω μια εξαίρεση για το Hogwarts Legacy για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, το παιχνίδι έχει πουλήσει σαν τρελό, επομένως σιγά μην το βλάψει το δικό μου το θάψιμο. Δεύτερον, όπως και στα άλλα παιχνίδια, η αξία του Hogwarts Legacy ανήκει μόνο στο συγκείμενο του παιχνιδιού. Κατά τη γνώμη μου καθεαυτόν είναι μέτριο. Για κάποιον λόγο οι gamers έκαναν τουμπεκί πολλά πράγματα στο Hogwarts Legacy, που αν τα έβλεπαν σε Ubisoft ή EA παιχνίδι θα έβγαζαν φλύκταινες.
Hogwarts Legacy: Ένα Deja Vu
Τι είναι το Hogwarts Legacy; Πρακτικά είναι Ubisoft στυλ open-world RPG. Η ιστορία του είναι απλή. Είσαι ένας πεμπτοετής που παίρνει το γράμμα του για το Hogwarts. Στόχος σου; Να νικήσεις ένα κακό goblin και έναν κακό καπιταλιστή, οι οποίοι θέλουν να αρπάξουν ένα σπάνιο είδος μαγείας. Σε όλα αυτά έχεις και τα γνωστά side quests που βοηθάς άλλους μαθητές, κάποιους δευτερεύοντες χαρακτήρες που είναι συμπαθητικοί αλλά αδιάφοροι – όπως ο Slytherin Arthas ή η Hufflepuff Greta Thunberg. Ορίστε, 50 ώρες ιστορία σε μια παράγραφο.
To Hogwarts Legacy έχει μέτρια ιστορία.
Η ιστορία είναι αρκετά μέτρια. Δεν έχει αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, οι καθηγητές είναι απομιμήσεις των βιβλίων και οι κακοί είναι χλιαροί στην καλύτερη. Δεν έχει ανατροπές ή μεγάλες στιγμές, ούτε βάζει τον παίχτη να προβληματιστεί με τα κίνητρα των κακών. Η ιστορία μοιάζει με αναγκαίο κακό, μια αφορμή για να σε πετάξουμε μέσα στον κόσμο και να σε αφήσουμε εκεί.
Hogwarts Legacy: Collectathon
Ο ανοιχτός κόσμος έχει δύο σκέλη, το κάστρο και τα κοντινά σημεία, όπως το Hogsmeade και το Απαγορευμένο Δάσος. Ο χάρτης είναι μεγάλος. Όχι τόσο μεγάλος, όσο άλλα παιχνίδια, αλλά υπερβολικά μεγάλος για το συγκεκριμένο. Σκοπός του χάρτη είναι να φιλοξενεί τα χιλιάδες map-markers, που αφορούν σε activities, side-stories και ένα σκασμό collectathons. Υπ’ αυτή την έννοια, το Hogwarts Legacy προσφέρει μια τεράστια γκάμα δραστηριοτήτων για τον παίχτη – από mini-games μέχρι συλλογή μαγικών ζώων, λες και παίζουμε πόκεμον ή ξέρω γω. Το μοναδικό που λείπει από το παιχνίδι είναι το Quiddich, που με έκανε να αναρωτηθώ. Έβαλες ΟΛΑ τα υπόλοιπα και άφησες αυτό απ’έξω. Υποθέτω το πήγαιναν για DLC, αλλά μάλλον θα το δούμε μια κι έξω στο Hogwarts Legacy 2.
Εδώ πιστεύω βρίσκεται και το ζουμί με το παιχνίδι, καθώς το μεγαλύτερο του πλεονέκτημα είναι ταυτόχρονα και το μεγαλύτερο του μειονέκτημα.
Catering to the Fantasy
Το παιχνίδι έχει χτιστεί γύρω από ένα και μοναδικό άξονα. Μοναδικός στόχος και μέλημα του είναι να δώσει την αίσθηση στον παίχτη πως βρίσκεται πραγματικά στο Hogwarts. Όλες οι αποφάσεις και όλος ο σχεδιασμός περιστρέφεται γύρω από το fan service και πώς θα ικανοποιήσουμε τα ένστικτα των potterheads που θα αγοράσουν το παιχνίδι. Τίποτα άλλο. Μα όταν λέμε τίποτα, εννοούμε τίποτα.
Υπό αυτό το πρίσμα, όλα βγάζουν νόημα. Τα δύο διαφορετικά flying mounts, την σκούπα και τον Ιππόγρυπα. Το Room of Requirement ως “player housing”. Ο λόγος που μαζεύεις μαγικά ζώα, χωρίς να έχεις κάτι να κάνεις μαζί τους πέρα από το petting και συλλογή υλικών για crafting. Οι ασυγχώρητες κατάρες σαν επιθετικά ξόρκια. Ο λόγος που έχουμε ένα δισεκατομμύριο markers στον χάρτη για collectibles. Το ίδιο gear system και ένα σωρό αντικείμενα, τα οποία όμως μοιάζουν απελπιστικά μεταξύ τους. Καμία από τις αποφάσεις αυτές δεν λήφθηκε με κριτήριο «ταιριάζει στο παιχνίδι». Το μοναδικό κριτήριο ήταν «ταιριάζει στην εμπειρία Harry Potter».
Το αποτέλεσμα είναι πως από μεριά design το παιχνίδι είναι ένας χαμός. Πράγματα που δεν ταιριάζουν μεταξύ τους κολλήσανε με ζελοτέιπ (πισφίξ) για να δώσουν την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, ενώ βασικά στοιχεία (όπως το gearing system ή το exploration) έμειναν στο bare minimum.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Δεν είναι κακό παιχνίδι το Hogwarts Legacy. Όπως δεν είναι κακά παιχνίδια τα παιχνίδια της Ubisoft ή τα παιχνίδια της Bethesda ή το Ghostwire: Tokyo (που μου ήρθε στο μυαλό). Αλλά με πονάει λίγο ως gamer να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στο gaming και να κράζουμε κάποιες εταιρίες για κάποιες αποφάσεις και την ίδια ώρα να κάνουμε πλούσια στούντιο που πήραν ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ. Αν το Hogwarts Legacy δεν έγραφε Avalanche απ’ έξω αλλά Ubisoft, θα το είχαν ξεσκίσει ως το ίδιο ξαναζεσταμένο φαγητό, αλλά τώρα που το βάψαμε Harry Potter, όλα καλά και άγια. Και έβγαλε και ένα σκασμό μύρια.
Κι εδώ είναι που μπαίνω λίγο σε λειτουργία θεωρίας συνωμοσίας. Φημολογείται πως το δεύτερο Hogwarts Legacy θα είναι ένα live service game. Ως απόφαση είναι λογικό. Μετά την τεράστια επιτυχία που είχε το παιχνίδι, γιατί να μην το κάνουμε live service για να αρμέξουμε τον παίχτη μέχρι και το τελευταίο του σεντ; Από τον σχεδιασμό του Hogwarts Legacy, είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα κάνουν τα ίδια λάθη με τα υπόλοιπα live service παιχνίδια. Θα κόψουν περιεχόμενο, θα μας τιγκάρουν στα season pass και στα bundles, θα χρησιμοποιήσουν κάθε πιθανό τρόπο monetization. Το παιχνίδι θα γίνει ακόμη πιο grindy και επαναλαμβανόμενο – και δεν πιστεύω πως υπάρχουν μεγάλα περιθώρια για να γίνει ακόμη πιο επαναλαμβανόμενο.
Αλλά έτσι και δω την κοινή γνώμη, gamers και reviewers να καταπίνουν αμάσητα τα live service στοιχεία μόνο και μόνο επειδή είναι το Hogwarts Legacy 2, τότε πραγματικά δεν θα υπάρχει σωτηρία για κανένα μας. Ο χρόνος θα δείξει.
