Επιτέλους έφτασε η στιγμή που περίμενα πως και πως, να μιλήσω λίγο πιο επίσημα για το Death Stranding. Από τις πρώτες μέρες που εντάχθηκα στο δυναμικό του CyprusGamer ξεκαθάρισα στους συναδέλφους ότι θέλω να είμαι εγώ αυτός που θα γράψει το review.
Αυτό όχι επειδή ήμουν fan του Hideo Kojima, όχι επειδή το μισό ίσως και παραπάνω
gaming community μιλούσε για ένα ”έπος”, μιλούσε για το game of the year πριν ακόμα πέσει φως στα πολλά σκοτεινά σημεία που κάλυπταν το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Επίσης υπήρχε και η άλλη πλευρά που μιλούσε από νωρίς για walking simulator και ότι θα είναι βαρετό και μονότονο και δεν πίστεψαν σε θεωρίες περί νέου είδους παιχνιδιού.
Και κάπου εκεί έρχομαι εγώ, ελάχιστη επαφή με προηγούμενα θεοποιημένα παιχνίδια του Kojima, κανενός το hype δεν μπορεί να με επηρεάσει , τα βαρετά walking simulator μου κάνουν μια χαρά (υπό προϋποθέσεις) τελεία και παύλα ήμουν ο τέλειος άνθρωπος για την δουλειά, ακριβώς στην μέση.
Δυστυχώς το παιχνίδι ήρθε στα χέρια μας με την κυκλοφορία του και επομένως μετά τα περισσότερα reviews, διάβασα πολλά από αυτά (όσα ήταν χωρίς spoilers) και παίζοντας το παιχνίδι παρατήρησα σημεία που κανείς δεν ανέφερε η έστω δεν τόνισε όσο έπρεπε.
Τέλος με την εισαγωγή ας περάσουμε στην ανάλυση του παιχνιδιού.

ΙΣΤΟΡΊΑ

    Αν ήταν κάτι πριν την αποκάλυψη του παιχνιδιού που σίγουρα είχε τραβήξει την προσοχή μου αυτό ήταν σίγουρα η ιστορία του, ήθελα διακαώς να μάθω τι ήταν όλα αυτά που έβλεπα και πως σχετίζονται με τον κόσμο μας.
Όπως και το παιχνίδι έτσι και εγώ δεν θα πω πολλά, θα μείνω στα απαραίτητα και τα υπόλοιπα θα αποκαλυφθούν στην πορεία…όχι του review, αλλά του παιχνιδιού.
Ξεκινώντας αναλαμβάνουμε τον ρόλο του ”Sam porter bridges” και σκοπός μας είναι να ενώσουμε ξανά την Αμερική η οποία έχει διαλυθεί ύστερα από κάποια καταστροφικά γεγονότα.
Όσοι έχουν επιβιώσει βρίσκονται σε πόλεις-καταφύγια (είτε σε πιο απόμακρα σημεία) και δεν υπάρχει καμιά επαφή μεταξύ τους. Ο σκοπός μας είναι να ενώσουμε όλες τις αυτόνομες πόλεις μέσω των παραδόσεων και εντάσσοντας τους στο δίκτυο.
Σε αυτό το ταξίδι όμως δεν λείπουν και οι κακουχίες, καθώς θα έρθουμε αντιμέτωποι με αποκτηνωμένους ληστές, απόκοσμα πολυδιάστατα όντα, υπεράνθρωπο κακό αλλά και την  προσωποποίηση του ίδιου του κακού…τις πέτρες.

ΓΡΑΦΙΚΆ

Στον τομέα των γραφικών έχει γίνει εξαιρετική δουλειά, το παιχνίδι παίχτηκε στο ps4 slim και τηλεόραση 1080p και οπτικά είναι σίγουρα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχω δει αν όχι το καλύτερο.
Η Decima (μηχανή γραφικών)  που παραχωρήθηκε στην Kojima production από την Guerrilla Games μιας και οι δυο βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα της SONY αποδεικνύει ακόμα μια φορά για το πόσο ικανή είναι. Το motion capture είναι τόσο καλό στο συγκεκριμένο παιχνίδι που αρκετές φορές διάβαζες τα χείλη του χαρακτήρα που μιλάει. Ο κόσμος του πανέμορφος και πολύ ρεαλιστικός έχω περισσότερα screenshots από το Death Stranding παρά από όλα τα άλλα μου παιχνίδια μαζί (εντάξει μερικούς μήνες έχω το ps4 αλλά τράβηξα πάρα πολλά ειλικρινά).
Τα γραφικά του και από τεχνικής άποψης είναι αψεγάδιαστα δεν θα πω ότι αφιέρωσα χρόνο στο να μου αποδείξω το αντίθετο αλλά στο δικό μου πέρασμα από το παιχνίδι όλα ήταν όπως θα έπρεπε.

GAMEPLAY

Το κομμάτι αυτό είναι ένα από τα δυο μεγάλα μειονεκτήματα του παιχνιδιού.
Κακά τα ψέματα αλλά το παιχνίδι είναι walking simulator, και δεν έχω πρόβλημα με το είδος ίσα ίσα μου αρέσει αλλά δεν μου άρεσε το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε ξεκάθαρο από την αρχή. Αυτό που έχετε να κάνετε στο παιχνίδι είναι να κάνετε παραδόσεις, μέσω των παραδόσεων εξελίσσεται η ιστορία. Κατά την διάρκεια του παιχνιδιού θα χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε και combat.

Πράγμα που αν έλειπε δεν νομίζω να μου έλειπε όταν θα δεχτείτε επίθεση από ληστές και θα πρέπει να τους βγάλετε εκτός μάχης. Για να το πετύχετε αυτό έχετε στην διάθεση σας τις γροθιές σας αρχικά, τις βαλίτσες που μεταφέρετε αλλά και κάποια όπλα θανάσιμα και μη (προτείνω τα μη θανάσιμα).
Μια ακόμα επιλογή είναι απλά να τρέξετε μέχρι να βγείτε από την περιοχή τους (πράγμα που έκανα και συστήνω) δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τους αποφύγετε.
Όπως ανέφερα στην αρχή το παιχνίδι είναι στημένο γύρω από τις παραδόσεις, οπότε η πρόκληση στο παιχνίδι βρίσκεται εκεί. Πόσες παραγγελίες θα έχεις πάνω σου? πόσο κοντά στο μέγιστο βάρος είναι καλό να είσαι φορτωμένος? χρειάζεται όντως να έχεις 30 κιλά εξοπλισμό? μήπως να θυσιάσω λίγο φορτίο ώστε να κερδίσω σε ταχύτητα? μήπως η παραπάνω ταχύτητα θα επηρεάσει την ισορροπία μου και θα θέσει σε κίνδυνο το φορτίο? αυτές είναι μερικές από τις ερωτήσεις που θα κληθείς να απαντήσεις παίζοντας το death stranding. Στην προσπάθεια του ο Hideo Kojima να κάνει το παιχνίδι ρεαλιστικό έχει προσθέσει μεταβλητές οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να επιβαρύνουν ένα ήδη υπερβολικά βεβαρυμένο παιχνίδι/gameplay.

Στα θετικά του gameplay μπορώ να βάλω την δυνατότητα αλληλεπίδρασης με τους άλλους παίχτες. Αυτό δεν γίνεται άμεσα (στον playthrought σου είσαι μόνος) αλλά μπορείς να αφήνεις πράγματα σε κοινόχρηστα ντουλάπια ώστε να τα βρίσκουν άλλοι παίχτες που μπορεί να τα χρειάζονται, εκτός από αυτό μπορείς να φτιάξεις κτίσματα που θα χρησιμοποιήσει κάποιος άλλος ,περάσματα, σκάλες, σχοινιά και διάφορα άλλα. Αυτό είναι πιστεύω και το κομμάτι για το οποίο μιλούσε ο δημιουργός του παιχνιδιού ότι θα αλλάξει την gaming βιομηχανία πράγμα που ίσως είναι λίγο ”βαρύ”.
Aναφορικά μόνο υπάρχει και ένα σύστημα για likes με το οποίο μπορείς να δώσεις και να λάβεις ένα ευχαριστώ για κάτι που πήρες η έδωσες που πιστεύω ότι δούλεψε μιας και χαμογελούσα κάθε φορά που κάποιος έκανε like σε κάτι που προσέφερα.

ΜΟΥΣΙΚΗ/ΗΧΟΣ

Ακόμα ένα κομμάτι του παιχνιδιού που ο Hideo Kojima έδωσε πραγματικά ρέστα.
Δεν μπορώ να πω ότι ξαφνιάστηκα καθώς είχα ακούσει κάποια από τα κομμάτια που παίζουν κατά την διάρκεια του παιχνιδιού είτε από τα βίντεο trailer που μας είχε δώσει πριν την κυκλοφορία του τίτλου, είτε από τον προσωπικό λογαριασμό του Hideo Kojima στα social media, και μπορώ να πω ότι μπήκαν και στην δικιά μου λίστα αναπαραγωγής.
Εκτός της μουσικής επένδυσης έχουμε ”Οσκαρικού” επιπέδου voice acting (δυστυχώς η Ελληνική μεταγλωττισμένη έκδοση δεν με κέρδισε. Ξεκίνησα με Ελληνικά για δοκιμή και αφού άλλαξα να ακούσω και τα αγγλικά δεν μπόρεσα να ξανά γυρίσω πίσω).
Και φυσικά στο ίδιο επίπεδο βρίσκονται και τα ηχητικά εφέ του παιχνιδιού. Τα κομμάτια που κερδίζετε κατά την διάρκεια του παιχνιδιού ως ανταμοιβή μπορείτε να τα ακούσετε όποτε θέλετε στο ιδιωτικό δωμάτιο.

ΤΕΛΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Αρχικά είχα σκοπό να γράψω πάρα πολλά πράγματα για το παιχνίδι ωστόσο επιλέγω να μην το κάνω δεν χρειάζεται. Το παιχνίδι είναι φτιαγμένο πολύ καλά στον τεχνικό του τομέα, πόσο μάλλον αν σκεφτείς ότι για το μέγεθος της παραγωγής του ο χρόνος που φτιάχτηκε είναι σχετικά μικρός. Οπτικά είναι πανέμορφο όπως και ηχητικά. Το μεγάλο του μείον είναι το gameplay. Το παιχνίδι είναι βαρετό,επαναλαμβανόμενο και κουραστικό, ήταν λίγες οι φορές που έπαιξα πάνω από 2 ώρες συνεχόμενα (πράγμα που μεταφράζεται σε 2-3 παραδόσεις με τους ρυθμούς μου). Και σαν να μην έφτανε αυτό στην προσπάθεια του Kojima για ρεαλισμό έχει φορτώσει το παιχνίδι με αχρείαστα features όπως: όλες τις βιολογικές ανάγκες, την φθορά των υποδημάτων τα email, το πολύπλοκο μενού
π.χ. γιατί μου δίνει την επιλογή να μου τοποθετήσει το φορτίο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και δεν μου τοποθετεί τις παραγγελίες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εξ αρχής 
και αν θέλω να κάνω κάτι διαφορετικά άπλα ας υπάρχει η επιλογή.
Αν μπορούσα να αφαιρέσω εντελώς το ιδιωτικό δωμάτιο θα το έκανα (για όσους δεν έχουν παίξει το παιχνίδι το ιδιωτικό δωμάτιο είναι ο χώρος που πας και μπορείς να κάνεις μπάνιο μπορείς να δεις τον εξοπλισμό σου, να πας τουαλέτα, κοιμάσαι, αναπληρώνεις ζωή, και διάφορα άλλα). Στο άκουσμα είναι ωραίο και θα έπρεπε να υπάρχει αλλά να υπάρχει ως επιλογή και όχι να είσαι αναγκασμένος να το χρησιμοποιήσεις μιας και σου τρώει ώρες στην τελική και μετράει μιας και μιλάμε για ένα παιχνίδι άνω των 50 ωρών. 
Στο όνομα του ρεαλισμού έχουν αποδοθεί πολλά από τα ”άσχημα” κομμάτια του παιχνιδιού ωστόσο σε κάποια σημεία με έκανε να απορώ με το πόσο μη ρεαλιστικό είναι ένα παιχνίδι που πατάει τόσο πολύ ρεαλισμό, ένα παράδειγμα 5 κιβώτια φορτίου ήταν ικανά να αλλάξουν την ποιότητα της ζωής μιας πόλης 75.000 ανθρώπων.

Το Death Stranding  είναι ιδιαίτερο παιχνίδι, πιθανόν ακούσατε την έκφραση το παιχνίδι δεν είναι για όλους! και ισχύει, δεν είναι.

Αν μπορούσα να κάνω μια σύγκριση θα ήταν με τα soul games τα οποία είναι αριστουργήματα αλλά με μεγάλο βαθμό δυσκολίας, κάποιοι επιμένουν μέχρι το τέρμα και κάποιοι τα παρατάνε. Όμως είναι άλλο πράγμα η δυσκολία και άλλο το να βαριέσαι…
Όταν νικούσες ένα boss στο Bloodborne ήταν εξαιρετικά rewarding συναισθηματικά η στιγμή για αυτό που κατάφερες, και δεν μου βγαίνει από το κεφάλι ότι κάτι τέτοιο προσπάθησε να δημιουργήσει και ο Kojima αντί όμως να έχεις νικήσει ένα boss σου δίνει ένα κομμάτι υπερβολικά καλού cutscene/ιστορίας.

Παίζοντας θα δεις ότι είναι παιχνίδι που θα το λατρέψεις και θα το μισήσεις αρκετές φορές σε όλη την διάρκεια του. Έχει την ατμόσφαιρα που θα σε βάλει μέσα στο gameplay του (δυο φορές έπιασα τον εαυτό μου πατώντας R1 να παίρνω και εγώ βαθιά ανάσα μαζί με τον χαρακτήρα σε περιοχή με BT).
Τα cutscenes του είναι επιπέδου Hollywood (καθόλου παράξενο ο Kojima να ασχοληθεί με τον χώρο των ταινιών) ένα παράδειγμα το reveal του κακού του παιχνιδιού μου άρεσε τόσο πολύ που το έχω δει δεκάδες φορές ως τώρα… αλλά μετά από αυτό πέρασαν τουλάχιστον 10 ώρες σε main missions για να ξανά δω κάτι σχετικό, αν έκανα και side missions  θα είχα ξεχάσει ποιος ήταν.

Επειδή κάπου πρέπει να κλείσει αυτό το review (αν και θα μπορούσα να γράφω για ώρα ακόμα) το Death Stranding με έχει προβληματίσει πολύ. Αν με ρωτήσει κάποιος αν αξίζει να το παίξει δεν θα ξέρω τι να του πω. Η πρώτη μου σκέψη θα είναι όχι γιατί ο χυμός δεν αξίζει το στύψιμο στην προκειμένη περίπτωση, αλλά και πάλι δεν θα ήμουν εντάξει με την απάντηση μου. Εγώ χαίρομαι που το έπαιξα για το review όσο και να με κούρασε ήταν μια εμπειρία.

Ευχαριστούμε την
Sony Cyprus για την παραχώρηση του τίτλου.