Μάθημα θεολογίας σήμερα. Υπάρχει ένα απόσπασμα στην Αποκάλυψη του Ιωάννη το οποίο λέει «Είσαι ούτε κρύο ούτε ζέστη. Έπρεπε να ήσουν είτε ψυχρός είτε ζεστός. Αλλά τώρα που είσαι απλώς χλιαρός, θα σε αποβάλλω από το στόμα μου». Με άλλα λόγια, υπάρχουν παιχνίδια που είναι καλά, άλλα που είναι κακά, αλλά τα χειρότερα είναι αυτά που είναι μεχ, που δεν σε αφήνουν ούτε να τα αγαπήσεις, ούτε να τα μισήσεις. Το Life is Strange 2 είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ.
Η Επιτυχία του Life is Strange
Το πρώτο Life is Strange έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Από το πουθενά έγινε must-play. Όχι άδικα. Είχε μια σούπερ ιστορία, βασικά τον «Φύλακα στην Σίκαλη» αλλά καλύτερο. Είχε ένα πολύ έξυπνο gameplay με το rewind και επιλογές που όντως είχαν αντίκτυπο στην ιστορία. Θα αφιερώσω ένα άλλο άρθρο για το μεγαλείο του Life is Strange, αλλά τώρα θάβουμε το 2. Μετά το Prequel που ήταν τίμιο, αν και καθόλου φιλόδοξο, όλοι περιμέναμε την συνέχεια.
Και ώ Θεέ μου, ξενέρωσα την ζωή μου όσο τίποτα.
Τα λάθη του Life is Strange 2
To Life is Strange 2 δεν είχε gameplay
Το πρώτο έγκλημα που έκανε το Life is Strange 2 ήταν να αφαιρέσει όλο το rewind gameplay από το πρώτο. Κυριολεκτικά ένα πράγμα μπορούσες να κάνεις στο πρώτο και πήγανε οι αθεόφοβοι και το αφαίρεσαν. Αν νομίζετε πως έβαλαν κάτι άλλο στη θέση του, γελιέστε. Δεν έβαλαν απολύτως τίποτα. Ακόμη κι όταν οι τηλεπαθητικές δυνάμεις του μικρού εμφανίζονται, αυτές είναι μόνο σε cinematic, ποτέ σε gameplay. Χωρίς κάποιο gameplay για να το στηρίζει, το παιχνίδι μετατράπηκε σε ένα glorified walking simulator. Δεν κάνω πλάκα. Το μόνο πράγμα που κάνεις στο παιχνίδι είναι να περπατάς, να κάνεις επιλογές και να ακούς κάκιστους διαλόγους μεταξύ των πρωταγωνιστών.
Κακές επιλογές
Έγκλημα δεύτερο. Δεν φτάνει που του αφαίρεσαν το 85% του gameplay, το 15% που άφησαν πίσω ήταν κλάσεις χειρότερο από το πρώτο παιχνίδι. Οι επιλογές που κάνεις ήταν είτε άνευ πραγματικού περιεχομένου, είτε εντελώς άκυρες που δεν βασίζονταν στους χαρακτήρες και την ιστορία. Το παιχνίδι έβρισκε κάθε φορά ένα νέο τρόπο για να σου δίνει μια επιλογή και μετά να τραβάς τα μαλλιά σου με τα αποτελέσματα.
Αδιάφορη ιστορία…
Έγκλημα τρίτο. Εντάξει λοιπόν, το gameplay είναι πατάτα. Η ιστορία όμως; Η ιστορία είναι χειρότερη. Από άποψη αφήγησης, το παιχνίδι κάνει λάθη, που είχε αποφύγει στο πρώτο παιχνίδι. Και με κάνει απορώ, πώς τα κατάφερε τώρα. Για παράδειγμα, κάθε κεφάλαιο της ιστορίας, έχει διαφορετικούς χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να μην δενόμαστε ποτέ με κανέναν. Στο πρώτο παιχνίδι, όλοι οι χαρακτήρες έπαιζαν σε όλα τα κεφάλαια, δίνοντας την εντύπωση της συνέχειας και της συνέπειας. Τώρα εκεί που πας να συμπαθήσεις κάποιον, το κεφάλαιο τελειώνει και άιντε ξανά από την αρχή.
…Με ελάχιστη συνέπεια…
Έπειτα έχουμε τις πράξεις και τις συνέπειες. Δεν υπάρχουν. Ποτέ οι χαρακτήρες μας δεν αναλαμβάνουν τις συνέπειες των πράξεων τους. Δεν αναρωτιούνται για αυτά που κάνουν, ούτε αμφιβάλλουν για κάτι. Αυτό τους κάνει όχι μόνο αντιπαθητικούς, αλλά μη ρεαλιστικούς. Όταν ο πρωταγωνιστής σου τα κάνει μονίμως θάλασσα, δεν μπορείς μετά να τον βάζεις να κάνει κήρυγμα. Όταν το παιχνίδι σε βάζει να διαλέγεις μεταξύ του αδερφού σου και της γκόμενας, κι εσύ διαλέγεις τον αδερφό, δεν μπορείς μετά να τους βάζεις να μαλώνουν για αυτό το πράγμα. Οι επιλογές με την ιστορία δεν συναντιούνται ποτέ και πουθενά. Στο τέλος της ημέρας είναι απλώς δύο κακομαθημένα που πάνε σε μια πόλη στο Μεξικό.
…και πολύ railroading
Και η ιστορία είναι απίστευτα επιτηδευμένη και βεβιασμένη. Επειδή πρέπει και καλά να βγάλει δράμα, όλα οδηγούν προς τα εκεί, αλλά είναι εντελώς μη πιστευτό. Κάθε φορά είναι κάτι νέο και πρέπει οπωσδήποτε να βγάλει με το ζόρι σύγκρουση. Π.χ ο ένας αδερφός βρίσκει γκόμενα και ο μικρός αδερφός παθαίνει Τασώ Καββαδία και την κοιτά με μισό μάτι. Γιατί; Δεν του έκανε τίποτα, δεν του έδωσε αφορμή. Απλώς η ιστορία αποφάσισε πως για το δράμα θα βάλουμε έναν ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Το αποτέλεσμα ήταν τόσο απογοητευτικό, που κατά την γνώμη μου, σκότωσε το franchise. Ήταν απλώς μια επιτηδευμένη ιστορία με δύο αδέρφια που μισιούνται μεταξύ τους, αλλά πρέπει να επιζήσουν στον κακό κόσμο. Έμοιαζε περισσότερο με walking simulator visual novel, χωρίς την παραμικρή γοητεία που είχε το πρώτο παιχνίδι. Εκεί που στο πρώτο είχαμε ανατροπές κι ενδιαφέροντες χαρακτήρες, εδώ έχουμε μόνο αντιπάθεια και απογοήτευση. Το μόνο στοιχείο gameplay που κρατήθηκε είναι οι επιλογές, αλλά κι αυτές είναι άθλιες. Ποτέ δεν ένιωθες πως κρατούσες την κατεύθυνση της ιστορίας, όπως στο πρώτο ή πως οι επιλογές σου έχουν σοβαρό αντίκτυπο.
Το Life is Strange 2 δεν βελτίωσε τίποτα.
Για μένα το μεγαλύτερο έγκλημα που έκανε το Life is Strange 2 ήταν πως δεν έμαθε τίποτα από το πρώτο. Αντί να βελτιώσει τα στοιχεία του πρώτου, διορθώνοντας τα λάθη του, απλώς τα πέταξε στα σκουπίδια. Έκανε λάθη που δεν έγιναν στο πρώτο παιχνίδι. Πράγματα που λειτούργησαν στο πρώτο, σταματάνε να λειτουργούνε στο δεύτερο. Από κάθε άποψη, το Life is Strange 2 είναι πολλά βήματα πίσω από ό,τι το πρώτο παιχνίδι, αλλά όχι τόσα ώστε να το μισήσεις.
Κάτι που με οδηγεί αναπόφευκτα στο ερώτημα γιατί υπάρχει αυτό το παιχνίδι. Ποιος είναι ο λόγος ύπαρξής του, αν δεν καταφέρνει να κάνει τίποτα σωστά. Η απάντηση που προσωπικά δίνω είναι απλή. Καθαρή απληστία. Μετά την αναπάντεχη επιτυχία του πρώτου, ένα sequel ήταν σχεδόν μονόδρομος. Όμως χωρίς όραμα, χωρίς σωστή ιστορία, χωρίς ενδιαφέρουσες ιδέες, χωρίς gameplay που στηρίζει όλο το οικοδόμημα, δεν πας πουθενά. Η πολιτική ατζέντα, όσο ηθική και ορθή κι αν είναι, δεν κουβαλάει το παιχνίδι.
Έτσι, είχαμε ένα μέτριο παιχνίδι, που παρόλο που δεν είναι κακό, εντούτοις απέχει έτη φωτός από το να είναι μια πραγματικά ενδιαφέρουσα επιλογή.
