Αν είμαι κάτι, ως gamer, αυτό είναι Remedy fan. Πιστεύω στα σοβαρά πως ο Sam Lake πρέπει να πάρει Νόμπελ λογοτεχνίας. Ανήκω στην μικρή κατηγορία ανθρώπων που έχουν παίξει το Quantum Break και στην ακόμη μικρότερη κατηγορία ανθρώπων που τους άρεσε. Ναι, τα παιχνίδια της Remedy δεν είναι τέλεια. Έχουν όμως χαρακτήρα, ταυτότητα, πάντα προσπαθούν να κάνουν κάτι καινούργιο και πάντα μένουν πιστά στις ρίζες τους. Ενώ όλη η βιομηχανία έχει ενδώσει στους τέσσερις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης: (Lootbox, Season Pass, Microtransactions, Live Service), η Remedy παραμένει σταθερή στις αξίες της, αν και μια συμφωνία με τον διάβ… εννοώ με την Epic Games κρίθηκε απαραίτητη. Η Remedy είναι από τα τελευταία προπύργια του gaming που βλέπουν ακόμη το gaming σαν τέχνη και όχι σαν μπίζνα και ο θεός να την έχει καλά. Όμως στο σημερινό Hate the Game θα ασχοληθούμε με παιχνίδι Remedy.

Take Control (but Hate the Game)

Tο Control το μισώ. Το μισώ ακόμη περισσότερο γιατί ήταν το παιχνίδι που ξαναέβαλε την Remedy στο προσκήνιο. Ένα παιχνίδι που δεν είναι άξιο ούτε να βάλει μπαταρίες στον φακό του Alan Wake, κατάφερε να φέρει τούμπα την κατάσταση, να τονώσει οικονομικά την εταιρία με αποτέλεσμα να προχωρήσουν στην παραγωγή του Alan Wake 2. Πίκρα σκέτη.

Του Στραβού το Δίκιο

Για να πούμε τα καλά του: Το παιχνίδι είναι μια οπτική πανδαισία καταστροφής, πώς το λένε, χαίρεσαι να το κάνεις λαμπόγυαλο. Από άποψη μηχανισμών όλα δένουν μεταξύ τους. Οι σούπερ δυνάμεις της Faden είναι όντως σούπερ, ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι αψεγάδιαστος. Το Control έβαλε την πρώτη πραγματική βάση για το Remedyverse, καθώς άρχισε να δένει τις ιστορίες μεταξύ τους, κυρίως αυτή του Alan Wake. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς τα Easter Eggs από τους Old Gods of Asgard, τότε το παιχνίδι παίρνει πολλούς πόντους.

Αλλά, όπως ίσως να με έχει ακούσει να το λέω, είναι παιδική χαρά. Μπες μέσα, πάρε δέκα δυνάμεις και μην αφήσεις πέτρα πάνω στην πέτρα.

Τα Μικρά Προβλήματα

Τα πρώτα προβλήματα που ξεκίνησα να έχω με το control ήταν ο απαίσιος χάρτης του και τα ακόμη πιο απαίσια onboardings για τους εχθρούς. Ποτέ μου δεν κατάλαβα ποιο όπλο είναι πιο αποδοτικό για ποιο είδος εχθρού. Απλώς βαρούσα μέχρι αναπόφευκτα να πεθάνω, trial and error που λένε και χωριό μου. Έπαιζα Control και αναπολούσα το Destiny και το color coding στις ασπίδες, για τέτοια επίπεδα μιλάμε. Ο χάρτης δε ήταν μια νίλα από μόνος του. Όχι μόνο ήταν εξαιρετικά δυσλειτουργικός αφού δεν μπορούσε να απεικονίσει με ακρίβεια τους πολλαπλούς ορόφους, ήταν στην τελικά άχρηστος. Χίλιες φορές καλύτερο να ακολουθείς τις πινακίδες – λες και δουλεύεις όντως στο FBC. Ήτανε στραβό το κλίμα, το έφαγε και ο γάιδαρος.

Γιατί Hate the Game

Μπορώ να ανεχτώ πολλά πράγματα από ένα παιχνίδι και από ένα παιχνίδι μπορώ να ανεχτώ πολλά περισσότερα. Αλλά ρε φίλε, παιχνίδι Remedy χωρίς σοβαρή ιστορία και storytelling δεν νοείται. Έπαιζα το Control και δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου.

Το Control δεν έχει ιστορία, δεν έχει πλοκή δεν έχει χαρακτήρες, δεν έχει ανατροπές, δεν έχει τίποτα απολύτως. Αναδρομικά και μόνο επειδή έχω παίξει και το AWE expansion του, μπορώ να πω το εξής. Ο μόνος λόγος ύπαρξης αυτού του παιχνιδιού είναι να σετάρει το αριστούργημα που λέγεται Alan Wake 2. Κατά τα άλλα, το παιχνίδι είναι λίγο καλύτερο από το vanilla Destiny σε θέμα ιστορίας, και πρακτικά ο πήχης είναι κάτω από το έδαφος. Το παιχνίδι έχει μόνο μια γενική ιδέα: Είσαι η Jesse Faden και ψάχνεις τον αδερφό σου σε ένα κτήριο το οποίο είναι ο ορισμός «αν το X-Files έκανε παιδί με την CIA». Αυτό. Τέλος. Ta-Da.

Είναι Κάτι Χαρακτήρες Τελειωμένοι Αναπτήρες

Οι χαρακτήρες που συναντάς μέσα δεν είναι πραγματικοί χαρακτήρες, με δικές τους σκέψεις, κίνητρα ή έστω με κάποια προσωπικότητα. Όλοι – μα όλοι όμως – αποτελούν:

α) Questgivers που σου λένε που πρέπει να πας μετά και τι πρέπει να κάνεις.

β) Υπάρχουν για να εξηγούν στον παίχτη τι βλέπει και τι πρέπει να κατανοήσει.

Η εξέλιξη του χαρακτήρα της Jesse είναι μηδαμινή, όπως ξεκινάει έτσι καταλήγει. Βάλτε την δίπλα από την Saga Andersson στο Alan Wake 2 και θα δείτε πως δεν πιάνει ούτε το bare minimum. Θα ξεχάσετε τους πάντες την στιγμή που θα κάνετε uninstall  το παιχνίδι. Ακόμη και τα βίντεο των αδερφών Koskela στο Alan Wake 2 είχαν περισσότερο ενδιαφέρον από όλο το παιχνίδι του Control.

Τα τελευταία “Hate the Game” παραπονάκια

Αν σε αυτά προσθέσουμε τα (ακατανόητα για Remedy παιχνίδι) mods των όπλων, τότε πραγματικά πιστεύω πως το Control είναι απλώς το Destiny της Remedy. Βαριά δήλωση, αλλά Hate the Game διαβάζετε, δεν μασάμε τα λόγια μας. Ωραία δράση, εκπληκτικά σκηνικά, επίπεδα για σεμινάριο και σκελετωμένη ιστορία που αποτελεί με το ζόρι υπόβαθρο παρά πλοκή. Μπορεί να μην έχει το looter-shooter του Destiny με το μόνο πράγμα να μπορείς να μαζέψεις να είναι mods και materials για upgrades, που ναι μεν είναι καλά ως στοιχεία, αλλά εντελώς αχρείαστα σε remedy παιχνίδι. Στο Alan Wake 1 η αναβάθμιση γινόταν οργανικά, βρίσκοντας νέους φακούς, νέα εργαλεία και καλύτερα όπλα, όχι επειδή μαζεύεις είκοσι-πέντε υλικά, σκοτώνοντας τους κακούς που κάνουν respawn.

Δεν θα είχα τόσο μεγάλο πρόβλημα με το Control, αλλά είναι παιχνίδι Remedy. Η Remedy είναι για μένα ο Μεσσίας του single-player, narrative-driven gaming. Το Control μοιάζει στα μάτια μου με ιεροσυλία. Ναι είναι καλό παιχνίδι, αλλά παιχνίδια σαν το Control υπάρχουν πολλά, με παρόμοια ή διαφορετικά στοιχεία. Αν ήθελα να αναβαθμίζω όπλα, θερίζοντας κόσμο, θα έπαιζα Remnant. Ιστορίες όμως σαν τα Alan Wake ή τα Max Payne (τα οποία έρχονται σε remaster) δεν υπάρχουν και δεν υπάρχουν πολλοί με το δαιδαλώδες μυαλό του Sam Lake που να μπορούν να γράψουν τέτοιες ιστορίες και να το κάνουν καλά. Για μένα, κάθε παιχνίδι από την Remedy μετράει 2 φορές από ό,τι από τα άλλα στούντιο. Ως εκτούτου αξίζει μια θέση στην λίστα του Hate the Game.

Επίλογος

Με το Control 2 να έρχεται αναπόφευκτα (ένεκεν γαρ της επιτυχίας του πρώτου), ελπίζω να στρίψει λίγο το καράβι της Remedy και να εστιάσουν πιο πολύ στους χαρακτήρες και την πλοκή και να βάλουν επιτέλους λίγη σάλτσα πάνω στο «κρέας με πατάτες» που ήταν το πρώτο Control. Αν κρίνω από την βελτίωση που είχε το expansion και την πρόοδο που έκανε το Alan Wake 2 είμαι συγκρατημένα αισιόδοξος, αλλά όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι.