Assassin’s Creed, ο σάκος του box του gaming. Το παιχνίδι που όλοι αγαπούν να μισούν. Tο παιχνίδι που έφτιαξε την Ubisoft και κατά πάσα πιθανότητα την έχει καταστρέψει κιόλας. Το Assassin’s Creed διανύει το δέκατο έβδομο έτος της ηλικίας του, αλλά οι περισσότεροι πιστεύουν πως θα έπρεπε να είχε πεθάνει από το 2010, όταν βγήκε και το τελευταίο καλό Assassin’s Creed. Και εννοώ το Brotherhood.
Disclaimer: Για όσους νομίζουν πως το Black Flag ήταν καλό Assassin’s Creed παιχνίδι, να κλείσουν από τώρα το άρθρο. Προσωπικά πιστεύω πως το Assassin’s Creed τέλειωσε στο 2. Όλα τα υπόλοιπα ήταν αποτέλεσμα του πόσο game-changing ήταν τα πρώτα δύο παιχνίδια. Για μένα μετά την αποχώρηση του Patrice Desilets, το Assassin’s έχασε την ψυχή του και το όραμά του.
Assassin’s Creed & Game of Thrones
To Assassin’s Creed είναι λίγο σαν το Game of Thrones σε ό,τι αφορά την πρόσληψή του από τον κόσμο. Οι τελευταίες σεζόν και τα τελευταία παιχνίδια είναι τόσο κακά που αναδρομικά αυτό επηρεάζει την αντίληψη για τα πρώτα επεισόδια/παιχνίδια. Θυμόμαστε πολύ εύκολα το πόσο αίσχος ήταν η όγδοη σεζόν ή πόσο άνευ ουσίας ήταν το Valhalla, και ξεχνάμε πόσο μεγαλειώδη και πόσο μπροστά για την εποχή τους ήταν οι πρώτες σεζόν ή το πρώτο Assassin’s Creed. Ο Boomer Gamer θα ασχοληθεί σήμερα με το πρώτο Assassin’s Creed, προκειμένου να θυμίσει γιατί το Assassin’s Creed αποδείχθηκε χρυσωρυχείο.
Η Ιστορία του Assassin’s Creed
Η ιστορία του πρώτου Assassin’s Creed είναι αρκετά απλοϊκή με μια πρώτη ματιά. Ακολουθούμε την ιστορία του Altair Ibn L’ Ahad, ενός ασσασίνου την εποχή των Σταυροφοριών στους Αγίους Τόπους, ο οποίος (μετά από μια ΕΠΙΚΑ αποτυχημένη αποστολή) πρέπει να εξιλεώσει τον εαυτό του. Πώς θα τον εξιλεώσει; Ασσασσίνος είναι, κόσμο θα σκοτώσει, δεν θα αρχίσει το πλέξιμο. O Altair καλείται να σκοτώσει εννέα άτομα, όλα σημαντικά πρόσωπα στο τάγμα των Ναιτών Ιπποτών. Με αυτόν τον τρόπο θα αποκτήσει την χαμένη του τιμή.
Μπορεί επιφανειακά η ιστορία να είναι «πιο-βασική-πεθαίνεις», αλλά ότι λείπει σε πλοκή, το αναπληρώνει σε βάθος διαλόγων. Με κάθε επιτυχημένη δολοφονία, ο Altair ξεκινάει να έχει αμφιβολίες, να βλέπει τα πράγματα από την αντίθετη πλευρά. Οι κακοί θα του θέσουν ερωτήματα τα οποία δεν τα είχε σκεφτεί. Μαζί με τον Altair, το παιχνίδι καλεί τον παίχτη να σκεφτεί, να προβληματιστεί και να αμφισβητήσει αυτά που βλέπει. Το Assassin’s Creed ανήκει σε μια σχετικά μικρή κατηγορία παιχνιδιών (μαζί με το Mafia, το Shadow of the Colossus και το Spec Ops: The Line), που από άποψη αφήγησης, χρειάζονται κριτική σκέψη από πλευράς παίχτη.
To Gameplay του Assassin’s Creed
Όσον αφορά το gameplay, τα έχουμε ακούσει πολλές φορές. Κενός κόσμος, επαναλαμβανόμενες, βαρετές αποστολές, αργό παρκούρ και ένα σύστημα μάχης που θα συναγωνίζεται τα χειρότερα eurojank παιχνίδια. Στα άπειρα Assassin’s Creed rankings που θα βρείτε εκεί έξω το Assassin’s Creed είναι στον πάτο της λίστας, παραθέτοντας όλα τα αρνητικά και παραβλέποντας όλα τα θετικά.
Όμως παραβλέπουν πολλά από τα δεδομένα και το συγκείμενο της εποχής, κάτι που κάνει την σύγκριση άδικη. Αρχικά το πρώτο Assassin’s Creed δεν ήταν το γνωστό open-world παιχνίδι που εδραιώθηκε από το δεύτερο παιχνίδι και μετά. Το core-loop του ήταν «φτάσε στην πόλη, κάνε κάποιες μίνι αποστολές για να μαζέψεις πληροφορίες, και όταν μαζέψεις αρκετές δολοφόνησε τον στόχο σου». Θύμιζε περισσότερο το Hitman παρά το Grand Theft Auto από άποψη δομής. Η πόλη να είναι απλώς το επίπεδο/level/stage όχι ολόκληρος κόσμος. Το παρκούρ ήταν αργό, αλλά τουλάχιστον ήταν ρεαλιστικότερο από το Unity, που ανεβοκατέβαινες την Παναγία των Παρισίων σε τρία δευτερόλεπτα. Η μάχη ήταν άθλια, αλλά ο σκοπός του παιχνιδιού ήταν να τρέξεις, να κρυφτείς ή να κάνεις stealth, όχι να ξεκληρίσεις πόλεις και χωριά σαν το Valhalla. Οι αποστολές ήταν επαναλαμβανόμενες, αλλά ήταν πρακτικά μόνο το πρελούδιο στον σχεδιασμό της δολοφονίας.
Η σφραγίδα που άφησε
Και σε όλα αυτά, το πρώτο Assassin’s Creed μας έδωσε τα leap of faith, το eagle vision, τα hidden blades, το παρκούρ, το social stealth και το μεσαιωνικό αίσθημα, με ένα τρόπο που κανένα παιχνίδι δεν το είχε κάνει στο παρελθόν. Τα cutscenes ήταν actual real time footage, και είχες την δυνατότητα να τα δεις από διαφορετικές γωνίες, όταν σου το επέτρεπε το παιχνίδι. Ακόμη και τα real-world sections, που σήμερα θα θεωρούμε βαρετά, ήταν αριστουργηματικά, καθώς έδιναν την ευκαιρία στον παίχτη να αναπνεύσει, να χωνέψει όλα όσα είδε, να σκεφτεί και να προβληματιστεί, ενώ την ίδια ώρα, η ιστορία του Altair αποκτούσε διαφορετικά συμφραζόμενα. Μέχρι σήμερα μπορώ να θυμηθώ τα λόγια του Warren Vidic:
«Anyone can write a book and they can put whatever they want in its pages. Anything. Used to be we thought the world was flat. Some people still do and they publish books about it. Or the moon landing was a hoax? I believe there was a book that claimed the world was created in seven days. Best-seller too! The point I suppose is don’t trust everything you hear, everything you read. What’s that your ancestors said? Nothing is true, everything is permitted”.
(Διάλειμμα για να κατεβάσω τις τρίχες μου από το ανατρίχιασμα)
To θεμέλιο ενός ολόκληρου franchise
Το Assassin’s Creed μας πήρε τα μυαλά γιατί άνηκε στην κατηγορία των παιχνιδιών που φέρονται τον παίχτη ως σκεπτόμενο ον. Είχε πρωτότυπες ιδέες, ενδιαφέρον gameplay, μια ιστορία που σε απορροφούσε. Πολλά από τα στοιχεία του έγιναν τόσο mainstream που κατέληξαν να είναι στάνταρ σε κάθε παιχνίδι αυτού του είδους. Δυστυχώς, με κάθε επόμενο παιχνίδι κατάντησαν να είναι τροχοπέδη ολόκληρης της σειράς. Οπτικά ήταν πανέμορφο, οι πόλεις έσφυζαν από χαρακτήρα, ακόμη κι αν δεν υπήρχε τίποτα να κάνεις μέσα τους. Ναι, το Assassin’s Creed 2 τα βελτιώσε όλα εκατό φορές. Όμως ο πυρήνας πάνω στον οποίο έγιναν οι βελτιώσεις, ήρθε με αυτό το πρώτο, ατελές μεν, εξαιρετικό δε παιχνίδι.
H Πτώση του Assassin’s Creed
Έκτοτε, πήραμε την κάτω βόλτα όμορφη μου Παναγιώτα. Όπως είπε και ο Harvey Dent στο Dark Knight, «you either die a hero or you live long enough to see yourself become the villain». Πλέον η Ubisoft έχει καταντήσει ο περίγελος του gaming, χωρίς να μπορεί να σταυρώσει επιτυχία. Η τεράστια επιτυχία του Assassin’s Creed μαζί με την απληστία, την κακοδιαχείριση και την έλλειψη σοβαρού οράματος, έκαναν την Ubisoft να μας πασάσρει το ίδιο προϊόν ξανά και ξανά με ανόητες προσθήκες (Revelations), μέτριες ιστορίες (Unity, Syndicate) ή απλώς κακές (Assassin’s Creed 3), κακά αντίγραφα καλύτερων παιχνιδιών (Origins, Odyssey, Valhalla) και αρκετά αδιάφορα spinoffs που κανείς δεν μπήκε στον κόπο να παίξει (Chronicles). Ακόμη και τις φορές που είχε όντως καλές ιδέες (όπως το κακόμοιρο το Rogue, ή το back-to-the-roots Mirage), αυτές πήγαν άκλαφτες.
Δεδομένου πως η Ubisoft φήμιζεται πλέον για τον ζήλο με τον οποίο καταστρέφει τα franchises της, δεν έχω μεγάλες ελπίδες για το μέλλον της σειράς. Το Mirage πέρασε κάτω από τον πήχη, το VR δεν πούλησε και τα νέα πρότζεκτ (Red, Jade, Hex, Infinity) υπάρχουν περισσότερο για προσελκύουν επενδυτές παρά για να ικανοποιήσουν τους παίκτες. Κι αν αυτό σημαίνει κάτι, είναι πως το Assassin’s Creed ήταν τόσο σημαντικό παιχνίδι στην ιστορία του gaming που ακόμη και η Ubisoft αδυνατεί να το σκοτώσει – παρόλο που προσπαθεί εδώ πάρα πολλά χρόνια.
