Υποθέτω πως όσοι παρακολουθούνε την στήλη, έχουν καταλάβει πως δεν γκρινιάζω για αντικειμενικά κακά παιχνίδια, αλλά πως ασχολούμαι με καλά παιχνίδια, στα οποία όμως εντοπίζω αδυναμίες, αστοχίες και γενικότερους λόγους για να γκρινιάξω. Δεν είναι πως μηδενίζω την σπουδαιότητα αυτών των παιχνιδιών. Όμως το να θάψεις ένα κακό παιχνίδι είναι εύκολο. Το να γκρινιάξεις για ένα masterpiece, αυτό είναι η πρόκληση της στήλης. Σήμερα θα το τερματίσουμε. Σήμερα θα θάψουμε το Red Dead Redemption 2.
Το Red Dead Redemption βγήκε to 2018 και ήταν ένα από τα πολλά παιχνίδια που έκαναν το PS4 τον κυρίαρχο της γενιάς του, μαζί με το Detroit: Become Human, το God of War, το Ghost of Tsushima και το Spiderman της Insomniac. Ως παιχνίδι είναι prequel στο Red Dead Redemption (που ήταν ο διάδοχος του ξεχασμένου πια Red Dead Revolver) και είναι πρακτικά η ιστορία του Arthur Morgan και κυρίως του Dutch Van Der Linde και της πορείας του για να κάνουν ένα αυτόνομο χωριό. Ναι, πρακτικά ο Dutch είναι ένας ανάρχας από τα Εξάρχεια, που κάνει καταλήψεις και μάχεται το κράτος.
Αριστούργημα μεν, αλλά…
Το παιχνίδι είναι όντως ένα αριστούργημα. Δεν είναι τέλειο, αλλά έχει χαρακτήρα, έχει προσοχή στις λεπτομέρειες, έχει ένα κάρο (no pun intended) μηχανισμούς, έχει ένα immersion που σπάνια το συναντάς σε παιχνίδια (και ακόμη σπανιότερα σε παιχνίδια του σήμερα). Οπτικά το παιχνίδι είναι χάρμα οφθαλμών, αφενός ως γραφικά και ρεαλισμό, αφετέρου ως στυλ και χαρακτήρα. Το περιβάλλον σου μένει εντυπωμένο στο μυαλό. Εξίσου εντυπωμένοι σου μένουν και οι χαρακτήρες, που αρκετοί από αυτούς (όπως ο Μάρστον και κυρίως η Σάντι) κλέβουν την παράσταση. Υπάρχουν ένα σωρό κείμενα που εκθειάζουν το Red Dead 2 και ομολογώ πως συμφωνώ με όλα αυτά.
Αλλά, το παιχνίδι έχει και ένα σωρό αδυναμίες, που παρόλο που δεν το επισκιάζουν, εντούτοις πρέπει να επισημανθούν. Μακάρι να είχα ακούσει και αυτές τις φωνές, πριν μπω στην διαδικασία να το παίξω. Όταν το έπαιξα όλοι μάζευαν τα σαγόνια τους από το πάτωμα και το έγλυφαν πατόκορφα, χειρότερα κι από Lickitung.
Red Dead Redemption 2 (slow).
Για παράδειγμα, το πρώτο πράγμα που εύχομαι κάποιος να μου είχε πει είναι το γεγονός πως το παιχνίδι είναι αργό. Πολύ αργό. Πιο αργό κι από την Κυριάκου Μάτση σε ώρα αιχμής. Δεν εννοώ μόνο το pacing της ιστορίας, εννοώ στα πάντα, από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο. Π.χ για να γδάρεις μερικά ζώα πρέπει α) να γδάρεις το ζώο β) να πας το τομάρι πίσω στο άλογο σου γ) να επαναλάβεις την ίδια διαδικασία για το κάθε ζώο ξεχωριστά. Group looting και βολικό inventory, ούτε για αστείο. Το ίδιο «τα ζα μου αργά» ισχύει και με τα ζώα στο παιχνίδι. Έχω μετρήσει τουλάχιστον δέκα πεζούς που ποδοπάτησα με το άλογο, επειδή ο ψαρής μου δεν σταμάτησε εγκαίρως όταν πάτησα το “S”.
Θα μου πείτε: «Ρε Μπούμερ, Άγρια Δύση παίζεις. Το παιχνίδι είναι ρεαλιστικό, είναι immersive, τι ήθελες να έχει δηλαδη;». Και ένα δίκιο το έχετε.
Red Dead Immersion
Αλλά immersive είναι το GTA και στο GTA μπορείς να κάνεις μανούβρες με το αυτοκίνητο στον αέρα και να βγάλεις την μπαζούκα από το φανελάκι. Μη μου λέτε για «immersion», όταν πρέπει να πηγαινοέρχομαι μέχρι το άλογο και να αλλάζω δεκαπέντε φορές το όπλο μου, όταν στο GTA μπορώ να κυκλοφορώ με ολόκληρο οπλοστάσιο και να κάνω μανούβρες που ακόμη και το Fast and the Furious θα έλεγε «όπα μεγάλε, άραξε».
Κάτι που μας φέρνει στο δεύτερο σημείο που είναι τα shooting mechanics. Αρχικά, ας αναγνωρίσουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Το πιστολίδι στο Red Dead είναι κακό. Δεν με νοιάζει αν «έτσι ήταν τα κουμπούρια στο 1890, είναι ρεαλιστικό, είναι immersive». Και δεν είναι πως πυροβολάς στον γάμο του καραγκιόζη τις μισές φορές. Είναι πως τις άλλες μισές, τα πιστόλια σου κάνουν λιγότερη ζημιά και από νεροπίστολο. Υπήρχαν φορές που είχα πετύχει τον κακό πέντε φορές στην καρδιά και εξακολουθούσε να περπατάει, στέλνοντας το “immersion», τον «ρεαλισμό» και την λογική περίπατο. Τι αλεξίσφαιρο φοράς, ρε άνθρωπε, εν έτει 1890;
Που σημαίνει πως για να αντέξεις αυτό το χάλι, πρέπει να βασιστείς αποκλειστικά στο deadeye. Bασικά είναι το bullet time του Red Dead. Και εδώ, λυπάμαι αλλά πρέπει να διαγνώσω την υποκρισία των gamer. Όταν το Fallout έχει ένα άθλιο σύστημα στόχευσης και αναγκάζεσαι να βασίζεσαι αποκλειστικά στα VATS, είναι παρωχημένο και κακός σχεδιασμός παιχνιδιού. Εντάξει, όμως γιατί όταν το ίδιο πράγμα το κάνει το Read Dead εκστασιάζεσαι και δεν λες τίποτα; Glorified aimbot και το μεν και το δε. Αλλά όχι, το Deadeye είναι ακόμη χειρότερο.
Red Dead Redemption 2 (many systems)
Το τρίτο μεγάλο φάουλ του Read Dead 2 είναι πως έχει πολλά, πάρα πολλά, ΠΑΡΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ συστήματα. Tα εννιά στα δέκα είναι αχρείαστα και απλώς υπάρχουν είτε για να τρώμε την ώρα του παίχτη και θέλουμε να κάνουμε την ζωή του μίζερη. Τα survival mechanics απορροφούν κάθε χαρά και ζωή από το παιχνίδι. Όταν παίζω open-world παιχνίδι της Rockstar, θέλω απλώς ένα όχημα και αρκετά όπλα για να κάνω χαμούλη. Τίποτα περισσότερο. Δεν θέλω ούτε να μασώ ταμπάκο, ούτε να ανησυχώ αν έφαγα τα φασόλια από το καζάνι. Απλά πράγματα.
Αλλά η Rockstar μας μισεί. Δεν φτάνει που έβαλε τα κλασικά health bars, δεν φτάνει που πρόσθεσε τα cores χωρίς κανένα λόγο, είπε να βάλω έξτρα bars για το άλογο και δώσε τάιζε μήλα και καρότα το άλογο. Rockstar, στο GTA δεν γεμίζω κάθε δύο μίλια το αυτοκίνητο βενζίνη. Έτσι και εδώ δεν θέλω να χαιδεύω το άλογό μου λες και παίζω σε μεξικάνικη τηλενουβέλα.
One last score (again)
Αλλά ντέφι να γίνουν όλα. Αυτό που δεν μπορώ να χωνέψω είναι η ιστορία του Read Dead και πώς κατάφερε να ξεγελάσει τόσους κριτικούς πως είναι κάτι μοναδικό και φοβερό.
Η κύρια ιστορία του Red Dead συνοψίζεται κυριολεκτικά και χωρίς καμία υπερβολή στο παρακάτω διάγραμμα:
- Ο Dutch έχει μια ηλίθια ιδέα για μια τελευταία ληστεία.
- Όλοι τον αμφισβητούν
- Ο Dutch λέει να έχουν πίστη σε αυτόν
- Το σχέδιο είναι ηλίθιο όπως προείπα και όλα πάνε στραβά
- Η ομάδα μετακομίζει και προσπαθούν να μαζέψουν τα σπασμένα
- Go to 1
Δεν κάνω πλάκα, αυτή είναι η ιστορία. Κάθε φορά είναι «one last score», σε βαθμό χειρότερο από ό,τι οι Πυξ Λαξ κάνουν αποχαιρετιστήριες συναυλίες. Το σχέδιο είναι ξεκάθαρα ηλίθιο και ξέρει εκ των προτέρων πως θα καταλήξει σε πιστολίδι, γιατί εντάξει, παιχνίδι της Rockstar παίζουμε, κάτι πρέπει να σκοτώσεις. Το πρόβλημα ξεκινάει από το γεγονός πως αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται κάθε φορά στο παιχνίδι, σε σημείο που το «ρεαλιστικό» παιχνίδι σε κάνει να αναρωτιέσαι για το πόσο ρεαλιστικό είναι.
Red Dutch Redemption
Κι αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στον χαρακτήρα του Dutch, οποίος δεν έχει καμία εξέλιξη. Δεν έχω ξαναδεί πιο μονολιθικό, πιο ξεροκέφαλο, πιο εγκεφαλικά νεκρό χαρακτήρα σε παιχνίδι. Πες οκ, «ο Dutch είναι ο εκπρόσωπος της παλιάς σχολής, έτσι είναι». Δεν λέω πως δεν έχει αρχές. Αλλά ρε φίλε, έχει αποδεκατίσει την ομάδα του, όλα τα σχέδιά του πήγαν λάθος. Πόσους πρέπει να θάψεις για να σκεφτείς, έστω και για λίγο, «ρε, μπας και κάνω κάτι λάθος;». Ο Dutch δεν έχει πουθενά αμφιβολίες, δεν έχει πουθενά τύψεις, δεν έχει πουθενά δεύτερες σκέψεις, ακόμη και τις στιγμές που όλα πάνε λάθος και οι άλλοι πληρώνουν τον μεγαλοιδεατισμό του. Θα μπορούσε να είναι ο ανταγωνιστής, αλλά το γεγονός πως ο Arthur δεν στέκεται σχεδόν ποτέ απέναντί του, τον κάνει να βρίσκεται στην γκρίζα ζώνη της αντιπάθειας.
Η αλήθεια είναι πως η τελευταία πράξη του δράματος – όταν αλλάζει ο πρωταγωνιστής από τον Arthur Morgan στον John Marston – τραβάει λίγο περισσότερο από όσο πρέπει, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή έχει ήδη κουράσει το παιχνίδι. Από άποψη συναισθήματος, η τελευταία πράξη με κέρδισε περισσότερο από ό,τι το κανονικό παιχνίδι. Ήταν το ιδανικό κλείσιμο για μένα και μακάρι να ήμουν πιο φρέσκος, ώστε να το εκτιμήσω ακόμη περισσότερο.
Ηθικό δίδαγμα για το Red Dead Redemption 2
Το ηθικό δίδαγμα του κειμένου: Είναι ένα πράγμα να είναι ένα παιχνίδι ρεαλιστικό και immersive και ένα άλλο πράγμα να είναι διασκεδαστικό και ενδιαφέρον. Βάλε υπερβολικό ρεαλισμό, υπερβολικά συστήματα, υπερβολικά survival elements και στο τέλος έχεις καταστρέψει την χαρά του παιχνιδιού. To Red Dead Redemption είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι, αλλά είναι θέλει τόσο πολύ να είναι πιστό και immersive, που σχεδόν με κάνει να πεθάνω από δυσεντερία.
