Το Max Payne 3 το μισώ. Δεν είναι κακό παιχνίδι, το αντίθετο μάλλον. Είναι ένα αξιόλογο παιχνίδι, το οποίο έχτισε πάνω σε αυτά που εδραίωσαν τα πρώτα δύο παιχνίδια και εξέλιξε πολλούς από τους μηχανισμούς του. Το bullet time έγινε καλύτερο. Tα animations και τα γραφικά αναβαθμίστηκαν και αντέχουν μέχρι και σήμερα. Tο cover system έκανε το όλο παιχνίδι τρία σκαλιά πιο ρεαλιστικό. Tο γεγονός πως είχες μόνο τρία όπλα στην διάθεσή σου – δύο handguns και ένα rifle – έκανε την κάθε σφαίρα να μετρά.
Ξεχάστε τα «αδειάζω γεμιστήρα και οι κακοί πετάνε σαράντα μέτρα μακριά», πλέον κακοί πεθαίνουν στη θέση τους. Η ιστορία, νταξ ούτε καν αγγίζει τα πρώτα δύο, αλλά είναι αξιοπρεπής. Έχει λίγο σοκ, λίγες ανατροπές, και τον Max να μπεκροπίνει ανά πέντε δευτερόλεπτα εμφάνισης. Με άλλα λόγια, ξέρουμε πως αν δεν τον σκοτώσει ο αρχικακός, ο Max μάλλον θα πεθάνει από κίρρωση ήπατος.
Τα Δύο Θανάσιμα Αμαρτήματα
Το μισώ όμως γιατί έχει κάνει δύο θανάσιμα αμαρτήματα, τα οποία προσωπικά δεν μπορώ να τα συγχωρήσω.
Το Max Payne 3 ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Max Payne!
Αρχικά, θέλει να λέγεται Max Payne ενώ δεν είναι. Μην με παρεξηγείτε, αν το παιχνίδι το βάφτιζαν «Ο Μπάτσος του Σάο Πάολο» ή «Ο Μπεκρής ήταν λεβεντιά» ή «Καραφλός και μ’αρέσει» δεν θα είχα κανένα πρόβλημα. Όμως το ονόμασαν «Max Payne» και από παιχνίδι που λέγεται «Max Payne» έχω απαιτήσεις. Υψηλές απαιτήσεις.
Οι αθεόφοβοι παράτησαν το βασικό χαρακτηριστικό που έκανε τον Max Payne να ξεχωρίζει, δηλαδή την noir αισθητική του με το βαρύ και επιβλητικό γοτθικό στοιχείο. Κυριολεκτικά είχαν ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ να κάνουν κι απέτυχαν. Οκ, τους καταλαβαίνω. Στο δεύτερο παιχνίδι πέθαναν όλοι οι χαρακτήρες και ο μόνος που είχε μείνει ζωντανός ήταν ο Max Payne. Το να κάνεις sequel χωρίς να σου έχει μείνει μισός χαρακτήρας για να συνεχίσεις την ιστορία, ε δεν είναι και το καλύτερο πράγμα. Όμως, ουδέν κακόν αμιγές καλού. H Rockstar είχε την ευκαιρία να κάνει κάτι καινούργιο με την ιστορία, αλλά αποφάσισε να κάνει ό,τι έκανε και ο Vin Diesel στα Fast and Furious.
Αντί να κρατήσει τον τόνο και τον χαρακτήρα των παιχνιδιών, είπε να κάνει τον Max Payne έναν καράφλα κάγκουρα με χαβανέζικο πουκάμισο, να ανταλλάξει τις γοτθικές και μουντές τοποθεσίες με τις φαβέλες του Σάο Πάολο και να αντικαταστήσει τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες όπως ο Vladimir Lem και η Mona Sax με κάτι Γλυφαδιοτάκια και τον Γιάγκο Δράκο αν περνούσε κρίση μέσης ηλικίας. Απελπισία. Το ένα επίπεδο που υπήρχε που θύμιζε λίγο τις παλιές καλές εποχές κατάφερε μόνο να μας αποδείξει τι θα μπορούσε να ήταν αυτό το παιχνίδι, αν είχε κρατήσει κάποιες σταθερές.
Max Payne και Ρεαλισμός;
Από άποψη ιστορίας και ατμόσφαιρας το Max Payne 3 παίρνει απροβίβαστο. Αυτό σημαίνει πως το πρόβλημα με τον ρεαλισμό επιστρέφει. Αυτό που κερδίζεις από το gameplay το χάνεις από την αφήγηση. Ναι, ακούγεται περίεργο, αλλά εξηγούμαι. Όταν έχεις ένα ρεαλιστικό gameplay με cover mechanics, με περιορισμένα όπλα και πυρομαχικά, και νορμάλ σχετικά physics, τότε ο παίκτης περιμένει να είσαι ρεαλιστικός στα πάντα. Δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Έτσι όταν το παιχνίδι σου στέλνει ορδές επί ορδών κακών για να σκοτώσεις, αυτό καταντά κάποια στιγμή κουραστικό.
Δεν κάνω πλάκα. Το έψαξα. Το Max Payne 3 έχει τόσους εχθρούς όσο το πρώτο και το δεύτερο ΜΑΖΙ! Ο ρεαλισμός σταματάει στον 1200ο κακό (ναι, τόσοι είναι) που σκοτώνεις. Ως παίχτης αναρωτιέμαι πώς γίνεται ο Max Payne να ξεκληρίζει ένα χωριό σαν το Αρεδιού, και στο πρώτο cutscene να τον κλέβει ο πρώτος τυχόντας. Το Narrative παθαίνει κοκομπλόκο, μιας και στην μία σκηνή ο Max Payne μοιράζει πόνο κι όλεθρο και στην άλλη δεν μπορεί να δέσει ούτε τα παπούτσια του.
Ξεκληρίζοντας ένα ταγμα ΜΜΑΔ.
Αν οι εχθροί ήταν σαν τα παλιά παιχνίδια, αυτό θα είχε ένα έλεος. Αλλά εδώ τα βάζει με τους επίλεκτους των επιλέκτων της βραζιλιάνικης αστυνομίας. Σκοτώνει τύπους που κρατάνε οπλοπολυβόλα και φοράνε αλεξίσφαιρα. Το αποτέλεσμα είναι
α) να χρειάζεσαι μισό οπλοστάσιο σφαίρες για να τους σκοτώσεις αφού είναι αρματωμένοι σαν αστακοί
β) να μην πιστεύεις στα μάτια σου πως ο Max Payne που σερνόταν στα πατώματα τρεις ώρες πριν, τώρα μπορεί να τα βάλει με ένα ολόκληρο αστυνομικό τάγμα.
Περιττό να πω πως το μόνο που έχει αποτέλεσμα απέναντι στους εχθρούς είναι τα headshots. Όπου αλλού αν τους πυροβολήσετε απλώς θα τους γαργαλήσετε και τίποτα άλλο.
Το αχρείαστο Multiplayer
Αν σε όλα αυτά προσθέσει κανείς το αχρείαστο multiplayer, τότε η συνταγή έδεσε. Δυστυχώς ή ευτυχώς το Max Payne βγήκε σε μια εποχή όπου όλα τα παιχνίδια έπρεπε ντε και καλά να έχουν ένα multiplayer. Όμως ένα παιχνίδι σαν το Max Payne δεν χρειάζεται multiplayer ή coop ή απίστευτο ρεαλισμό. Δεν χρειάζεται παρά μια καλή ιστορία και την noir ατμόσφαιρα. Αν είχε βγει σήμερα, σίγουρα θα είχε season pass, microtransactions και lootboxes.
Γιατί Hate the Game
Tο Max Payne 3 με κάνει και νιώθω όπως με τα Transformers του Michael Bay. Φαντασμαγορική δράση από δημιουργούς που δεν έχουν ιδέα για αυτό που φτιάχνουν. Όπως έλεγε και ο Μακμπεθ, είναι μια ιστορία «γεμάτη θόρυβο και οργή, χωρίς κανένα νόημα». Και όταν πρόκειται για ένα παιχνίδι που έχει Max Payne στον τίτλο, το να πεις πως δεν έχει νόημα, αυτή είναι η μεγαλύτερη προσβολή και η μεγαλύτερη ζημιά που μπορεί συμβεί στο παιχνίδι σου.
