Το συγκεκριμένο hate the game θα με πονέσει λίγο. Δεν θέλω να θάψω το Serious Sam 3, γιατί τα Serious Sam είναι μερικά από τα αγαπημένα μου παιχνίδια, όπως θα είδατε σε αυτό το boomer gamer. Αγαπάω τα Serious Sam. Το πρώτο ήταν μικρό αλλά εθιστικό, το Second Ecounter με έκανε φαν και το Serious Sam 2 ήταν λίγο σουρεάλ, αλλά ωραίο. Το τρίτο όμως με έχασε από πελάτη. Σήμερα έχει πολύ παράπονο, αλλά κυρίως με καίει να δούμε γιατί το Serious Sam 3 αποτελεί το μαύρο πρόβατο.
Serious Sam 3 στο σήμερα.
Το παιχνίδι έχει μία και μόνο μία ιδέα. Να κάνουμε τον Serious Sam relevant το 2011 (που βγήκε το παιχνίδι). Τίποτα άλλο. Αν αναλύσει κανείς το παιχνίδι, δει τις επιλογές και τις αποφάσεις, αυτό κρύβεται πίσω από όλα. Αυτό λειτουργεί λίγο σαν δίκοπο μαχαίρι όμως και δυστυχώς, το παιχνίδι δεν βγαίνει αλώβητο.
Αφενός τα γραφικά του παιχνιδιού είναι αναβαθμισμένα. Και είναι αρκετά καλά. Τα καινούργια μοντέλα, τα καινούργια περιβάλλοντα, τα καινούργια όπλα, όλα είναι υπέροχα. Όταν μπαίνεις για πρώτη φορά στο παιχνίδι, σε πιάνει μια λαχτάρα να τα κάνεις όλα λαμπόγυαλο εκεί μέσα.
Από την άλλη όμως το παιχνίδι θέλει να είναι ρεαλιστικό και τα Serious Sam είναι τα πάντα εκτός από ρεαλιστικά. Και αυτό προκαλεί προβλήματα.
Reloading και Balancing
To ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Serious Sam 3. Θυμίζω πως στο παιχνίδι είσαι εσύ, ένα οπλοστάσιο και ορδές εχθρών. Τίποτα άλλο. Το πρόβλημα ξεκινάει από τον ρεαλισμό του reloading. Μπαίνεις στο επίπεδο και αρχίζεις να θερίσεις τερατάκια. Κάποια στιγμή υπάρχουν καμιά τριανταριά από δαύτα στην οθόνη και η καραμπίνα θέλει γέμισμα. Επομένως έχεις 30 εχθρούς να έρχονται με ταχύτητα πάνω σου κι εσύ να θες 1-2 δευτερόλεπτα για να γεμίσεις. ΣΠΑΣΙΜΟ.
Το reloading βγάζει νόημα στα υπόλοιπα παιχνίδια. Οι εχθροί είναι μετρημένοι. Μπορείς να καλυφθείς. Ή να κρυφτείς εκείνα τα 1-2 δεύτερα του reloading. Μπορείς να το κάνεις στο ενδιάμεσο της μάχης. ΌΧΙ στο Serious Sam. Με δυο ντουζίνες τέρατα να σε κυνηγούν και συνεχώς να πηγαίνεις με την όπισθεν, κάθε δευτερόλεπτο που δεν πυροβολάς είναι εναντίον σου. Ο μηχανισμός δεν δουλεύει καθόλου.
Το ιδιο ισχύει για το balancing των όπλων. Όλα τα όπλα είναι unbalanced. Είτε θέλουν μια αιωνιότητα για reload, είτε δεν κάνουν καθόλου ζημιά. Είτε και τα δύο. Το shotgun δεν σκοτώνει ούτε κατσαρίδα και το grenade launcher δεν βοηθά. Μόνο δύο όπλα είναι χρήσιμα, το minigun και το rocket launcher, όμως επειδή είναι χρήσιμα, μονίμως δεν έχουν πυρομαχικά. Πίκρα.
Αίμα, σκόνη, σκοτάδι, καμουφλάζ
Όταν έχεις εχθρούς στην οθόνη θες ένα πράγμα. Να τους βλέπεις για να μπορείς να τους μπουμπουνίσεις. Ε, το Serious Sam κάνει ό,τι μπορεί για να σε εμποδίσει.
Πρώτον, το bleeding screen. Ξέρετε, αυτό που ματώνει η οθόνη και σου λέει “get to cover”. Μόνο που στο Serious Sam δεν έχεις cover. Έχεις μόνο πιτσιλιές που εμποδίζουν την όρασή σου και πουθενά για να πας, ώστε να φύγουν. Δεύτερον, η σκόνη. Η σκόνη είναι ρεαλιστική. Επομένως έχετε αυτό το σενάριο. Έρημος, εχθροί παντού και δέκα καμικάζι έρχονται καταπάνω σου. Πυροβολάς τον ένα. Κάνει μπουμ. Σηκώνει ένα σύννεφο σκόνης. Λες “ωραία γραφικά”. Και τώρα βρες τους άλλους εννιά. Αδύνατον. Θα σε βρουν αυτοί και θα ανατιναχτούν πάνω σου. Ωραίο gameplay.
Τρίτον το καμουφλάζ. Όχι δεν έχεις εσύ καμουφλάζ. Οι εχθροί έχουν. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται, γιατί τα χρώματα είναι βγαλμένα από το Diablo. Γκρίζο, σκούρο γκρίζο, καφέ και σκούρο καφέ. Επειδή τα γραφικά είναι ρεαλιστικά, τα χρώματα του περιβάλλοντος και των εχθρών δεν ξεχωρίζουν. Δηλαδή δεν φτάνει που δεν μπορείς να δεις την τύφλα σου, τώρα κρύβονται και οι εχθροί. Και μιας και πιάσαμε τους εχθρούς…
Και σαν να μην έφτανε αυτό, πάρε και μερικά sections που είναι φουλ σκοτάδι και παλεύεις με το flashlight. ΡΕ! Serious Sam παίζω, όχι Alan Wake! Ανοίξτε κανα φως να βλέπω που πυροβολώ!
Ακόμα πιο σπαστικοί εχθροί
Οκ, το Serious Sam είχε ΠΑΝΤΑ σπαστικούς εχθρούς. Ειδικά τα kleer και οι καμικάζι ήταν παναγιά βοήθα. Στο Serious Sam 3, οι devs είπαν να το πάνε στο επόμενο επίπεδο. Ο πρώτος εχθρός που θα σας σπάσει τα νεύρα – μην πω τίποτα άλλο – είναι τα ιπτάμενα πιθήκια. Τα ιπτάμενα πιθήκια έχουν τον εξής μηχανισμό. Κρύβονται στο σκοτάδι και συγκεκριμένα πίσω απο κολώνες. Όταν πας να κάνεις τον κύκλο για να τα σκοτώσεις, κάνουν κι αυτά τον κύκλο. Θυμάστε κάτι καρτουν που κυνηγιούνται γύρω από το τραπέζι; Ε αυτό! Ο μόνος τρόπος για να τα σκοτώσεις είναι να τα αφήσεις να σου επιτεθούν, και άρα να θυσιάσεις λίγη ζωή μπας και τα σκοτώσεις.
Αλλά το όσκαρ πάει στις Banshee ή όπως αλλιώς λέγονται. Λοιπόν, αυτές πετάνε, αλλάζουν θέση συνέχεια, έχουν ασπίδα, σε βαράνε αλλά και έχουν μια ειδική επίθεση που σε ακινητοποιεί, σε σηκώνει και κάνει την οθόνη blurry (και καλά από τον ήχο). Όλα όσα ΔΕΝ ΘΕΣ να έχει ένας Serious Sam εχθρός, το έχουν. Ασπίδα για να μην πεθαίνει εύκολα, σου χαλάει την όραση, σε ακινητοποιεί ενώ χρειάζεσαι να είσαι μονίμως εν κινήσει. Δεν ξέρω ποιος τις σκέφτηκε, αλλά πρέπει να δώσει παραίτηση.
Serious Sam 3: Το δίδαγμα
Το Serious Sam 3 κάνει το μεγαλύτερο αμάρτημα που μπορεί να κάνει ένα game. It’s not fun to play. Ο ρεαλισμός του υποσκάπτει την ίδια την φιλοσοφία του παιχνιδιού. Προσπαθεί να παντρέψει πράγματα που δεν παντρεύονται μεταξύ τους. Έχει καλές ιδέες, αλλά οι ιδέες δεν ταιριάζουν στο Serious Sam. Καταλαβαίνω πόσο πολύ θέλανε να κάνουν τον Sam relevant για το modern gaming, αλλά δεν τα κατάφεραν. Το gameplay χωλαίνει από κάθε τρούπα και στο τέλος ο παίχτης νιώθει πως πρέπει να πολεμήσει το παιχνίδι μαζί με τους εχθρούς.
Θέλει προσοχή στο πώς να μεταφέρεις ένα παλιό παιχνίδι σε μοντέρνο ακροατήριο. Πρέπει να βρεις τα μοντέρνα στοιχεία που θα το αναβαθμίσουν, αλλά και που ταιριάζουν στο DNA του. Τα αργά reload, η μονίμως θολή οθόνη και οι εχθροί που σε εμποδίζουν να παίξεις, είναι ταφόπλακα για ένα boomer shooter. Δεν φτάνει να είσαι relevant στην εποχή. Πρέπει να ξέρεις πώς να βοηθήσεις το παιχνίδι σου.
Δίνω μόνο ένα ελαφρυντικό στην Croteam. Το παιχνίδι βγήκε το 2011, επομένως δεν μπορούσε να πάρει σημειώσεις από την καλύτερη μεταφορά boomer shooter στο σύγχρονο gaming. Το Doom του 2016.
