Όχι το Meta του Ζούκενμπεργκ. Το άλλο το meta των παιχνιδιών.
Αρχικά ήθελα να γράψω ένα Hate the Game για το Yugioh Master Duel. Μετά ήθελα να γράψω ένα Hate the Game για το Overwatch. Κατάλαβα πως και στα δύο θα γκρίνιαζα για το ίδιο πράγμα, έτσι αποφάσισα να μιλήσω εδώ για το meta και μετά (no pun intended) να τα κράξω σε κάποιο μελλοντικό Hate the Game. Meta λοιπόν, η έννοια που κατέστρεψε όλα τα καλά παιχνίδια εκεί έξω.
Τι είναι το Meta;
Το meta είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στο competitive online gaming. Αφορά κυρίως τις καλύτερες και τις πιο αποδοτικές στρατηγικές σε κάθε σεζόν, τον βέλτιστο τρόπο για να παίξεις και κυρίως για να νικάς. Πρακτικά είναι guidelines με σπασμένες επιλογές, που κάνουν τον παίκτη σου ακαταμάχητο και κυρίως πονοκέφαλο για τους αντιπάλους. Θα με ρωτήσετε πού είναι το κακό. Γιατί να μην εκμεταλλευτεί κανείς τις αδυναμίες του συστήματος; Γιατί μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο.
Η περίπτωση του Yugioh
Πονάω που γράφω αυτές τις γραμμές. Το Yugioh ήταν ένα από τα αγαπημένα μου franchises. Αρχαία Αίγυπτος, αρχαία πνεύματα και ένα παιχνίδι που ήταν τέλειο από κάθε άποψη. Το παιχνίδι είχε την στρατηγική από το σκάκι, αλλά σε κάρτες. Είχε τέρατα που ήταν απίστευτα κουλ, μαγικές κάρτες, παγίδες, και effects. Ήταν ένα συνεχές mindgame που κάθε γύρος ήταν και μια ανατροπή. Είχες κάρτες που μπορούσαν να συνδυάζονται μεταξύ τους, κάνοντας κάθε μονομαχία μοναδική. Κάθε κάρτα μπορούσε να νικηθεί από μια άλλη και καμιά κάρτα δεν ήταν άχρηστη.
Και ξαφνικά μπήκε το competitive και το meta. Οι κάρτες σταμάτησαν να λειτουργούν μεταξύ τους και οι πρωτότυπες στρατηγικές σταμάτησαν. Ξεκίνησε η στρατηγική των “αρχέτυπων” και κάρτες που λειτουργούσαν μόνο σε συγκεκριμένα decks. Προστέθηκαν νέοι μηχανισμοί, τα link summons, τα xyz, τα pendulum και τα synchro summons. Τα κείμενα στις κάρτες είναι σχεδόν διηγήματα, όχι οδηγίες. Πλέον πάνε οι μονομαχίες που κρατούσαν 20 γύρους γιατί πήγαινε από ανατροπή σε ανατροπή. Πλέον έχουμε First-Turn Kills και αν υπάρχει 2ος γύρος, αυτός κρατάει 15 λεπτά. “Κάνω summon, ενεργοποιώ 5 διαφορά effects, κάνω special summon άλλα δέκα τέρατα, τα στέλνω στο νεκροταφείο, αυτομάτως γίνονται activate άλλη μια ντουζίνα effects, παίζω δέκα μαγικές κάρτες, ξαναπαίρνω πίσω τις κάρτες στο νεκροταφειο, κάνω φραπέ, κάνω φορολογική δήλωση και όταν πάρει ο άλλος παίκτης σύνταξη έχω επιτεθεί και τελειώσει την σειρά μου”. Πόνος
Φταίει το meta. Είναι τόσα πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν balanced που το meta πάει στο Θεό. Μόνο με meta μπορείς να βγάλεις άκρη και αν αλλάξει κάτι, φτου ξανά από την αρχή.
Το meta και το Overwatch
To overwatch το τίμησα day 1 όταν βγήκε. Και ήταν το κύκνειο άσμα της Blizzard. Νέο ip και polished to perfection, το Overwatch είχε τα πάντα για να κρατήσει παίκτες με την υπόσχεση για ακόμη μεγαλύτερες βλέψεις. Το concept (όπως και στο Team Fortress) ήταν απλό. Μια μάτσα ήρωες που ο ένας νικάει τον άλλον σαν πέτρα-ψαλίδι-χαρτί παίζουν ξύλο μεταξύ τους.Όλοι έχουν την δύναμη τους, και όλοι έχουν την αδυναμία τους. Όταν βγήκε, το Overwatch ήταν οδοστρωτήρας.
Και μετά ήρθε το meta. Νέοι ήρωες σημαίνει νέο balancing, νέα νερφς και δεν συμμαζεύεται. Για κάθε ένα πράγμα που έφτιαχνε ο Τζεφ ο Κάπλαν δύο χαλούσαν. Κάθε ήρωας έσπαζε ολόκληρο το παιχνίδι και όσα patch και να έφερναν οι devs τίποτα δεν έπιανε. Από ένα σημείο και μετά, το meta ήταν αυτό που υπαγόρευε τις αλλαγές στο παιχνίδι. Τα reworks των heros (καημένη Symmetra), τα σπασμένα picks, τα ατέλειωτα nerf και buffs, σε κάθε season ήταν μια ατέλειωτη και μάταιη προσπάθεια να ισορροπήσουν κάπως οι ήρωες και οι ικανότητές τους.
Το πρόβλημα με το meta
Θα μου πείτε δύο πράγματα. Πρώτον, οκ, κάθε παιχνίδι που έχει competitive σκηνή έχει αυτά τα προβλήματα. Τo LoL, το Fortnite, το DotA, και ένα σωρό άλλα που βαριέμαι να γράφω, έχουν θέματα. Συμφωνώ. Επειδή παίρνω το Yugioh και το Overwatch ως παραδείγματα, είναι επειδή τα έχω λιώσει ως παιχνίδια και ξέρω πως βασίζονται τόσο πολύ στο meta τους που βασικά το meta υπαγορεύει το παιχνίδι. Δεύτερον, θα με ρωτήσετε τι ζόρι τραβάω. Τι θέλεις δηλαδή ρε μπούμερ, θα μου πείτε. Να αφήνουμε τα παιχνίδια σπασμένα, να βλέπει ο κάθε άσχετος ένα guide και να μας τσακίζει;
Εδώ βλέπω το πρόβλημα με το meta που για μένα σκότωσε και το Yugioh και το Overwatch. To meta αφαιρεί την χαρά από το παιχνίδι. Το competitive αφαιρεί την χαρά από το παιχνίδι ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Το Overwatch όταν ξεκίνησε ήταν pure fun για όλους, είτε παίζαμε pvp είτε pve. To ίδιο και το Yugioh. Όμως πλέον αντί η στρατηγική να είναι “περισσότερη χαρά, πέρισσότερη διασκέδαση”, είναι “ισορροπούμε το παιχνίδι μέχρι αηδίας, ακόμη κι αν το καταστρέφουμε στο τέλος”. Το meta προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ δύο αντιφατικών δυνάμεων. Από την μια την εξέλιξη του παιχνιδιού, που αλλάζει και τροποποιεί πράγματα, και από την άλλη την ισορροπία και το balancing, που καταρρέει με κάθε αλλαγή.
Δεν υπάρχει σωτηρία
Θα σωθούμε ποτέ από το meta; Όχι. Το meta βοηθά και εξυπηρετεί το competitive scene και ως εκ τούτου δεν θα πεθάνει ποτέ. Αλλά το competitive και η ανάγκη για χειρουργικό balancing σκοτώνουν την χαρά από τα παιχνίδια. Καλά τα δεδομένα και οι γραφικές παραστάσεις, αλλά δεν εγγυώνται την χαρά του παιχνιδιού. Η χαρά βρίσκεται στην εφευρετικότητα, στην συνεργασία, και στην ικανότητα των παιχτών, όχι σε ένα γράφημα με ποσοστά νίκης και ήττας. Και κάθε φορά που ένα παιχνίδι κάνει το λάθος και αφήνει το meta να πάρει τα ηνία, χάνει και την βάση του.
