Υπάρχει μια κατηγορία παιχνιδιών που μισώ, την οποία όμως εκτιμώ βαθιά. Την ονομάζω, κατηγορία “stepping stones”. Είναι περιπτώσεις όπου ένα κακό παιχνίδι, βάζει τις βάσεις για ένα καλό παιχνίδι. Το κακό παιχνίδι εισαγάγει στοιχεία τα οποία δεν του βγαίνουν, όμως αποτελούν στοιχεία για βελτίωση και μπορούν να οδηγήσουν σε κάτι καλό. Είναι παιχνίδια που λέω “Οκ, είδα τι πήγες να κάνεις. Ενδιαφέρουσα ιδέα. Χτίσε πάνω της και δώσε κάτι καλύτερο”. Είναι η κατηγορία παιχνιδιών Far Cry 2.
Τα άπειρα προβλήματα του Far Cry 2
Το Far Cry 2 έχει άπειρα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον προσπάθησε να κάνει πράγματα καινούργια. Το πρόβλημά του δεν είναι πως δεν δοκίμασε, αλλά πως δεν του βγήκε τίποτα από όσα ήθελε να κάνει. Για κάθετι από τα παρακάτω, θα δούμε πως υπήρχε μια ενδιαφέρουσα σκέψη, η οποία έμεινε μόνο στα χαρτιά.
Άδειος Χάρτης
Το πρώτο και το μεγαλύτερο πρόβλημα του Far Cry 2 είναι η μετακίνηση στον χάρτη. Η ιδέα είναι καλή. Αντί να έχεις ένα χάρτη που ξεκλειδώνει κομμάτι-κομμάτι, σου πετάει από την αρχή τον κόσμο ολόκληρο για μεγαλύτερο immersion. Το παιχνίδι ήταν από τα πρώτα πραγματικά open-world, όπου είχες πρόσβαση σε όλο τον χάρτη από την αρχή και δεν βασιζόταν σε κάποιο progression.
Αλλά προκειμένου να σε αναγκάσει να δεις όλο το χάρτη, το παιχνίδι σε έστελνε σε αποστολές που έπρεπε να πας από την μία άκρη στην άλλη χωρίς λόγο. Αυτό ήταν βασανιστικό και εξαιρετικά χρονοβόρο, καθώς η δράση περιοριζόταν και τον περισσότερο χρόνο έπρεπε να απλώς είτε να οδηγείς, είτε να κάνεις fast-travel στην τοποθεσία – μειώνοντας έτσι την επίδραση του κόσμου.
Τα Outposts του Far Cry 2
Μακράν ό,τι χειρότερο. Δεν φτάνει που έπρεπε να διανύσεις την μισή ήπειρο για να πας σε αποστολή, στο ενδιάμεσο είχε και αυτά τα outposts, που έπρεπε να περάσεις και να σκοτώσεις τους πάντες. Πού είναι το πρόβλημα θα μου πείτε. Αν το ταξίδι ήταν κουραστικό, αυτά τα outposts ήταν μια ευχάριστη ανάσα δράσης.
Αμ δε! Κατ’αρχάς δεν υπήρχε κανένας λόγος για να τα κερδίσεις. Δεν σου έδινε κανένα αντικείμενο, καμιά βοήθεια, κανένα perk. Τίποτα, ήταν απλώς χάσιμο χρόνου. Οκ, λες, θα το κάνω μια φορά και τέλος. Χα! Τα outposts ήταν respawnable, κάνοντας την διέλευση ακόμη πιο χρονοβόρα ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που τύχαινε ο δρόμος να σε πάει από εκεί! Αυτό ήταν και το 90% του παιχνιδιού μιας και…
Δεν υπάρχει ιστορία.
Το Far Cry 2 δεν έχει ιστορία. Έχει κάτι σαν χαρακτήρες, factions μια υποτυπώδη πλοκή, αλλά δεν έχει ιστορία, πόσο μάλλον μια ιστορία για να σε κρατήσει. Δεν έχει τίποτα για να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίχτη, να τον κάνει να προχωρήσει λίγο παρακάτω. Αν στα επόμενα είχαμε ενδιαφέροντες χαρακτήρες, όπως ο Vaas Vaas ο Παρασκευάς, ο Pagan Ming και ο Giancarlo Esposito, εδώ δεν έχουμε τίποτα. Και το καταλαβαίνω πως όταν θες να δώσεις βάση στον κόσμο, πρέπει να κόψεις λίγο από την ιστορία, αλλά εδώ έχει πέσει χοντρό πετσόκομμα.
Δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια
Το παιχνίδι είναι η επιτομή του systemic gaming. Έχει συστήματα και το 99% του παιχνιδιού είναι το πως επιλέγεις να αλληλεπιδράσεις με αυτά. Αλλά όλα σου κάνουν την ζωή μίζερη. Πρώτον, έχεις κολλήσει μαλάρια, επομένως πρέπει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να κάνεις μια υποχρεωτική side mission για να κερδίζεις φάρμακα. Δεύτερον, οι εχθροί σου έχουν ένα εξαιρετικό σύστημα να γκαζώνουν και να σε πατάνε με τα τζιπ τους.
Τρίτον, η φωτιά. Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να πεθάνεις στο Far Cry 2. Ένας εχθρός πετάει μια μολότωφ, στον γάμο του καραγκιόζη. Αλλά δεν έχει σημασία, γιατί η σαβάννα παίρνει όλη φωτιά, επομένως είτε θα καείς εκεί που είσαι ταμπουρωμένος, είτε θα βγεις από την κάλυψη και θα πεθάνεις από τα πυρά. Τέταρτον, τα όπλα που κολλάνε. Έχεις το όπλο σου, όμως σου τελειώνουν οι σφαίρες. Λες, ας πάρω το όπλο του αντιπάλου. DON’T DO IT FAIDON! Στις τρεις σφαίρες, το όπλο κολλάει και είτε πρέπει να φας την ζωή σου να το ξεμπλοκάρεις, είτε να βρεις το επόμενο.
Άρα που καταλήγουμε;
Το Far Cry 2 ήταν ένα παιχνίδι που σου έκανε την ζωή μίζερη, σαν Dark Souls πριν τα Dark Souls. Αλλά ήταν ένα παιχνίδι που είχε ωραίες ιδέες για systemic, immersive gameplay. Σε κάθε βήμα, έβλεπες πως υπήρχε πρόθεση από πίσω και όχι πρόθεση για περισσότερα φράγκα. Δεν τους βγήκε πουθενά, αλλά πιστεύω πως έθεσε την βάση για τα συστήματα των επόμενων.
Πιστεύω πως αν δεν ήταν οι πειρασματισμοί του Far Cry 2, το Far Cry 3 δεν θα έβγαινε τόσο καλό και δεν θα γιγαντωνόταν το franchise. Υπό αυτή την έννοια το Far Cry 2 το εκτιμώ όσο λίγα παιχνίδια για την πρόθεσή του να κάνει πράγματα.
Αλλά το μισώ.
