True story: Το Gothic 3 ήταν το πρώτο παιχνίδι που αγόρασα με δικά μου χρήματα. Έχω ακόμη το αντίτυπο με το dvd (που έλεγε windows vista) με το βιβλιαράκι. Το αγαπώ λίγο παραπάνω, δηλαδή λίγο λιγότερο από το Mafia. Έσουρα λοιπόν, το κουφάρι μου μέχρι το μαγαζί, περιεργάστηκα όλα τα παιχνίδια που είχε εκείνη την εποχή και αφού απέρριψα Assassin’s Creed και Hellgate: London, έμεινα με δύο επιλογές. Το Gothic 3 και το Witcher το πρώτο.
Πήρα το Gothic 3, με την λογική πως για να βγάλουν τρία παιχνίδια, καλό θα ήταν. Το Witcher το είδα πολύ ρίσκο. Mετάνιωσα; Όχι. Το πρώτο Witcher είναι το πιο κακογερασμένο παιχνίδι που έχω δει, εξίσου Eurojank με το Gothic, και αν εξαιρέσεις την ιστορία, η μάχη είναι κλάφ’τα χαράλαμπε. Σίγουρα δεν ήμουν έτοιμος για το Witcher, επομένως το Gothic ήταν μια καλή επιλογή. Άλλωστε, μόλις είχα τελειώσει το Oblivion, και ήθελα κάτι παρόμοιο, ένα παιχνίδι που να με κρατήσει για αρκετές ώρες στον κόσμο του.
Σημείωση:
Ξέρω πως πλέον τα παιχνίδια που τρώνε τον χρόνο σου δεν φτουράνε και πολύ. Αλλά τότε ήταν αλλιώς. Τότε διψούσαμε για παιχνίδια που πήγαιναν ογδόντα και ενενήντα ώρες, γιατί νιώθαμε πως ήμασταν κομμάτι του κόσμου και δεν ξεκολούσαμε. Αργότερα, όταν γκώσαμε με τα ατέλειωτα open world, κατέβηκε το μυαλό. Άλλωστε τότε δεν αγοράζαμε παιχνίδια με το τσουβάλι από το steam, επομένως κάθε παιχνίδι έπρεπε να είναι value for money. Κλείνει η σημείωση.
Η ιστορία του Gothic 3
To Gothic είναι η γνωστή ιστορία μεταξύ ανθρώπων και ορκ, από την ανάποδη. Εδώ, τα ορκ έχουν καταλάβει το βασίλειο της Myrtana και οι άνθρωποι είναι είτε σκλάβοι είτε στην αντίσταση. Το μοναδικό φρούριο της ανθρωπότητας είναι η χιονισμένη περιοχή της Nordmar, ενώ στον Νότο οι φυλές της ερήμου έχουν συμμαχήσει με τα ορκ. Ο κόσμος είναι εξαιρετικά diverse, υπάρχουν πόλεις, χωριά, ερείπια, χιόνια, χλόη και άμμος. Στόχος του ήρωα, που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει, είναι ένας. Να διαλέξει ποιον θεό/φράξια θα ακολουθήσει και να υποτάξει το αντίπαλο δέος. Τι θα κάνεις; Θα απελευθερώσεις τον κόσμο από τα ορκ; Ή θα συμμαχήσεις μαζί τους και θα εξαλείψεις κάθε ανθρώπινη αντίσταση;
Gameplay
Πρώτα, τα κακά του Gothic 3
Το Gothic είναι ένα τυπικό rpg των early-mid 2000. Δεν έχεις classes, αλλά είναι σαν έχεις. Τα αρχέτυπα του melee warrior, του range hunter και του range mage είναι εκεί. Αναλόγως που ποντάρεις τα skills, δυναμώνεις, πληρώνεις για να αποκτήσεις νέες κινήσεις και προχωράς. Θα ήταν μέτριο αν δεν είχε τρία βασικά κακά, τα οποία σε στοιχειώνουν για όλο το παιχνίδι.
Πρώτον το παιχνίδι είναι δύσκολο στο level up, από ένα σημείο και μετά είναι επώδυνο το να μαζεύεις εμπειρία και να ξοδεύεις μισή περιουσία για ένα upgrade. Δεύτερον η μάχη είναι junky όσο τίποτα. Το melee είναι το πιο viable option αλλα ΟΛΟΙ οι εχθροί είναι ρυθμισμένοι να σου κάνουν την ζωή δύσκολη χειρότερα κι από το Elden Ring. Κάνουν dodge και block τα πάντα, απομακρύνονται και επιτίθενται μόνο όταν βλέπουν άνοιγμα. Από τα χτυπήματά σου, μια πετυχαίνεις και δύο αστοχείς, ακόμη και σε σιγουράκια, εξαιτίας του κακού collision detection. Ο μόνο τρόπος για να πετύχεις χτύπημα, είναι τα αφήσεις να σε χτυπήσουν πρώτα, κάνοντας ένα bleeding μπρα ντε φερ.
Και τρίτον είναι τα bugs. Κάποια είναι μικρά, αλλά τα περισσότερα έχουν να κάνουν με κακές ρυθμίσεις και glitches. Εχθροί που δεν κάνουν spawn, άρα δεν μπορείς να περάσεις αποστολές, αντικείμενα που δεν πέφτουν και τα λοιπά. Μετά το patch 1.7.3 έχει στρώσει (κάπως) αλλά εγώ το έπαιξα patch 1.0. Κλάψτε μαζί μου.
Και τώρα, τα καλά του Gothic 3
Το Gothic ήταν σε ορισμένα σημεία έτη φωτός μπροστά από την εποχή του.
Πρώτον είχε επιλογές. Μπορούσες να φτιάξεις την δική σου ιστορία, αναλόγως τις επιλογές σου. Σε αντίθεση με το Oblivion που ήταν λίγο πολύ μια ευθεία, το Gothic είχε πατήσει στην επιλογή. Και οι επιλογές είχαν νόημα. Ελευθέρωσε πολλά χωριά απο τα όρκ, και τα ορκ θα σε επικυρήξουν, αφαιρώντας τις αποστολές τους. Σκότωσε πολλούς ανθρώπους, και οι άνθρωποι θα σου επιτεθούν. Διάλεξε να κάνεις μια αποστολή νωρίς, και ίσως βρεις τρίτο δρόμο.
Αποστολές
Και οι αποστολές ήταν οι παλιές οι ορθόδοξες, χωρίς πυξίδα, χωρίς χάρτη, χωρίς τίποτα. Απλώς διάβαζες την περιγραφή ή τον διάλογο και προσευχόσουν να το βρεις. Ξεκινούσες για νοτιοδυτικά και έφτανες στην άλλη άκρη του χάρτη και πάλι δεν ήσουν σίγουρος αν έπρεπε να είχες στρίψει αριστερά στην Αλμπουκέρκη.
Για να ισορροπήσει κάπως το κάρμα, το παιχνίδι έκανε track όλες τις αποστολές, ακόμη κι αυτές που δεν είχες ακόμη. Έτσι, αν π.χ ήσουν σε ένα μέρος και έβρισκες ένα quest item, το παιχνίδι αυτόματα σου έλεγε πως έχεις ολοκληρώσει την αποστολή, ακόμη κι αν δεν την είχες πάρει από τον NPC. Έτσι γλίτωνες το πήγαινε-έλα, ειδικά αν είχες αμελήσει να πάρεις κάποια αποστολή, και βαριόσουν να ξαναπάς στο ίδιο μέρος.
Ο Κόσμος
Ευτυχώς ο κόσμος ήταν αρκετά μικρός (καμία σχέση με το αχανές Oblivion). To Gothic ως franchise πάντα βασιζόταν στον μικρό κόσμο του, και στις περιοχές που επισκεπτόσουν ξανά και ξανά. Ήταν από τα πρώτα rpg, που σχεδιάστηκαν για να δημιουργούν μια σχέση οικειότητας με τον χάρτη. Από ένα σημείο και μετά δεν χρειαζόσουν τον χάρτη, γιατί ήξερες πού να πας και ποια κατεύθυνση να ακολουθήσεις.
Αυτό ίσχυε μόνο για τις δύο από τις τρεις περιοχές, γιατί για την Nordmar, οι piranha το πήγαν φουλ Elden Ring. Το ορεινό τοπίο, το χιόνι, οι γκρεμοί, το elevation και το verticality ήταν σε άλλο επίπεδο. Η εξερεύνηση ήταν ταυτόχρονα πρόκληση και σπάσιμο, γιατί χωρίς χάρτη απλώς κατέληγες να κάνεις κύκλους, χωρίς να ξέρεις αν είσαι στον σωστό δρόμο. Και αυτό με την σειρά του οδηγούσε στην εξοικείωση με τον κόσμο. “Α, έχω περάσει άλλες δεκαπέντε χιλιάδες φορές απο εδώ, τώρα ξέρω που είμαι”.
Επίλογος
Δεν είναι τυχαίο που τα Gothic έχουν δημιουργήσει πιστούς ακόλουθους. Είναι παιχνίδια του 2005 και υιοθετούν αρχές που ακόμη και σήμερα ισχύουν και με το παραπάνω. Ναι, ο χειρισμός τους είναι απαίσιος, η μάχη είναι μέτρια, η σταθερότητα του παιχνιδιού είναι στο ναδίρ. Αλλά είναι από τα παιχνίδια που έχουν ψυχή, από τα παιχνίδια που μπορεί να έχουν προβλήματα και bugs, αλλά τουλάχιστον δεν σε βλέπουν σαν πορτοφόλι. Το γεγονός πως ετοιμαζόταν remake εν έτει 2024, δείχνει πολλά. Ακόμη κι αν δεν είναι ένα από τα τεράστια franchises που φέρνουν μύρια, ήταν κάτι που ένα κομμάτι του κόσμου το αγάπησε.
Το Gothic το έπαιξαν λίγοι που το αγάπησαν. Άλλα παιχνίδια τα παίζουν χιλιάδες, αλλά είτε τα μισούν είτε αδιαφορούν. Στην τελική τι είναι αυτό που μετράει περισσότερο. Η αγάπη των παικτών σου; ή τα νούμερα των στατιστικών;