Εδώ είμαστε και πάλι με ακόμη έναν τίτλο από τη horror ανθολογία της Supermassive Games. Έπειτα τα Man of Medan και Little Hope σειρά έχει το House of Ashes. Από το ”σκοτεινό” πλοίο του πρώτου, το ”αλλόκοτο” χωριό βγαλμένο από κλασσική ταινία τρόμου το δεύτερο, περνάμε σε εντελώς κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά.
To Ηouse of Αshes λαμβάνει χώρα το 2003 στο Ιράκ και χρησιμοποιεί φυσικά τον αμφιλεγόμενο πόλεμο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής για να μας πει την ιστορία του.
Μία ομάδα Αμερικανών πεζοναυτών αναλαμβάνει να ταξιδέψει σε μία άκρως μυστική αποστολή στο Ιράκ, έχοντας πληροφορίες για κάποια υποτιθέμενα χημικά όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν.
Οι εκπαιδευμένοι πεζοναύτες με έναν Ιρακινό στρατιώτη ο οποίος κατέληξε και αυτός μέσα στον ίδιο ναό (δε θα σας πούμε τον τρόπο, θα το ανακαλύψετε μόνοι σας) εκεί κάτω παύουν να είναι εχθροί και θα πρέπει να βρουν τρόπο να επιβιώσουν, από μία αρχαία λεγεώνα τεράτων που ζει μέσα στον ναό.
Τα ιστορικά στοιχεία που αφορούν τον πόλεμο υπάρχουν εντός του παιχνιδιού, μέσω διάφορων εγγράφων όπως εφημερίδες αλλά αποφεύγει στοχευμένα σε πολύ μεγάλο βαθμό να κάνει μία πιο βαθιά πολιτική συζήτηση, και εάν με ρωτάτε ορθώς το πράττει για τους ευνόητους λόγους.
Αρκείται σε εκφράσεις όπως οι ”στολές είναι απλά στολές”, ”εδώ κάτω ο πόλεμος μας δεν υφίσταται”, ”ο πόλεμος είναι κακός”, εκφράσεις εντελώς προσεγμένες και ασφαλείς. Το χειρίστηκε πολύ προσεχτικά η Supermassive Games το συγκεκριμένο και ήταν εκεί που έπρεπε.
Εάν περιμένετε πως το House of Ashes θα σας τρομάξει δεν ξέρω κατά πόσο θα ικανοποιηθείτε. Η δημιουργία των πλασμάτων είναι εξαιρετική και το design τους είναι ξεκάθαρα απόκοσμο και εκφοβιστικό αλλά σπάνια ένιωσα να φοβάμαι.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το παιχνίδι ως ένα υπερφυσικό θρίλερ δράσης και όχι ένα παιχνίδι τρόμου. Τα δε jumpscares ήταν πραγματικά πάρα πολύ προβλέψιμα. Τουλάχιστον στο Little Hope είχε 2-3 πολύ καλά από το πουθενά.
Όμως από την άλλη να πούμε πως διασκέδασα όσο δεν πάει την ιστορία και την όλη πλοκή και στήσιμο του παιχνιδιού. Η ιστορία έχει αρκετές ίντριγκες και πολλές συναρπαστικές στιγμές που με έκαναν να θέλω όλο και περισσότερο να μάθω που θα καταλήξει όλο αυτό.
Βέβαια, υπάρχουν και οι αλλόκοτες στιγμές του σεναρίου όπως το ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα στη Rachel την οποία ενσαρκώνει η εξαιρετική Ashley Tisdale, του εν διαστάσει συζύγου της Eric ο οποίος ηγείται και της αποστολής, καθώς και ενός υφιστάμενου πεζοναύτη, του Nick.
Και όχι αυτό από μόνο του δεν αποτελεί προφανώς κάτι κακό αλλά την ώρα που σε κυνηγάνε όλα αυτά τα απόκοσμα πλάσματα τα οποία θέλουν να σε φάνε ζωντανό, δεν είναι η ώρα να μιλάτε για το ποιον θα προτιμούσατε να έχετε στο κρεβάτι σας.
Και θέλω να περάσω στον αγαπημένο μου Salim, τον Ιρακινό στρατιώτη, του οποίο θεωρώ το κίνητρο είναι και το πιο ιερό. Να ξεφύγει από αυτή την περιπέτεια και να γυρίσει πίσω στο σπίτι του και τον γιο του, ο οποίος εκείνη την ημέρα έχει γενέθλια και γίνεται 18 χρονών.
Ο Salim παρέα με τον Jason, ο οποίος αποτελεί τον Mister America σε όλο του το μεγαλείο, είναι ίσως η δυάδα που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Από τη μία ένας ”πατρίς-θρησκεία-οικογένεια” πεζοναύτης από την άλλη ένας Ιρακινός που δεν τον ενδιαφέρει να αναδείξει τίποτα από όλο αυτά. Βλέπουμε πως η σχέση τους θα περάσει από πολλά στάδια, και πως μπορεί να καταλήξει, εάν κάνετε φυσικά τις ανάλογες επιλογές.
Αυτό το δίδυμο αποτελεί ένα μήνυμα της Supermassive Games, στο ότι οι άνθρωποι δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα. Της βγάζω το καπέλο και ελπίζω να το βιώσετε και εσείς παίζοντας το.
Όσον αφορά το gameplay δεν έχουμε πολλές αλλαγές. Το παιχνίδι συνεχίζει να βασίζεται στις επιλογές που κάνετε. Αυτή τη φορά η ομάδα ανάπτυξης ξεπέρασε τον ευατό της κάνοντας ακόμη πιο πολύπλοκες τις επιλογές βάζοντας με αρκετές φορές σε δύσκολη θέση. Οι επιλογές αυτές καθ’ αυτές, τις περισσότερες φορές ήταν δύσκολες, κάτι το οποίο μου άρεσε. Δεν ήταν απλά επιλογές για να γίνουν.
Τα quick time events ήταν φυσικά παρόντα, τα οποία εστίαζαν τόσο σε πολλούς τομείς, όπως στο να πυροβολήσεις, μιας και έχουμε να κάνουμε με πεζοναύτες και στρατό, να πηδήξεις σωστά εμπόδια και πάει λέγοντας.
Πολύ όμορφη η αλλαγή του να δοθεί μία αλλαγή στην κάμερα, μιας και πλέον μπορούμε να βλέπουμε σε full 360-degree, γωνία. Έτσι, έχουμε περισσότερη άνεση για εξερεύνηση και γενικά μία μεγαλύτερη ελευθερία να έρθουμε σε επαφή με το περιβάλλον.
Αυτό που συνεχίζει να αποτελεί αγκάθι στο gameplay είναι ο χειρισμός των χαρακτήρων ο οποίος είναι βαρύς και ατσούμπαλος. Είναι κάτι από το οποίο πονά όλη η ανθολογία και θεωρώ πως θα πρέπει να δουλευτεί περισσότερο στα επόμενα παιχνίδια.
Από την άλλη μιλάμε για έναν εξαιρετικό οπτικό τομέα, εξαιρετικά μοντέλα χαρακτήρες και facial animations, τα οποία ανά στιγμές σε κάνουν να αναρωτιέσαι εάν παίζεις παιχνίδι η βλέπεις αληθινό άνθρωπο. Η υποκριτική των ηθοποιών για ακόμη μία φορά σε άκρως υψηλά επίπεδα όπως το ίδιο και ο ηχητικός τομέας.
Για την ιστορία να αναφέρω πως εγώ κατάφερα και έσωσα 4 ήρωες και έχασα δυστυχώς τον έναν και θεωρώ πως τα πήγα καλά. Σίγουρα θα επαναλάβω ακόμη ένα walkthrough μιας και οι επιλογές τα τέλη και τα επί μέρους γεγονότα εντός της ιστορίας αυτή τη φορά είναι πάρα πολλά.
Εν κατακλείδι το House of Ashes σίγουρα είναι ο καλύτερος τίτλος της Supermassive Games από την εποχή του Until Dawn και σίγουρα το καλύτερο της Dark Pictures ανθολογίας.
Έχει τα λάθη του αλλά προφανέστατα βλέπεις και τη διάθεση των developers να αλλάξουν τίτλο με τίτλο, πράγματα προς το καλύτερο. Το απόλαυσα όσο δεν πάει, δεν τρόμαξα, αλλά θα έλεγα πως αγχώθηκα περισσότερο, και αυτό λόγω των εξαιρετικών διλημμάτων που μου έθετε.
Υ.Γ: Ο Curator είναι ξανά εδώ φυσικά και μας θυμίζει ότι είναι το ΥΠΕΡΤΑΤΟ troll. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΣ!
Ευχαριστούμε την Bandai Namco Entertainment για τη διάθεση του παιχνιδιού ώστε να επιτευχθεί το Review.
