Για πολλούς η σειρά Elder Scrolls της Bethesda είναι ταυτόσημη με το Skyrim. Όχι άδικα. Το Skyrim βγήκε και η Bethesda το εκμεταλλεύτηκε μέχρι αηδίας. Βγάζοντας καμιά ντουζίνα εκδοχές και με μια mod κοινότητα να έχει φάει ψωμάκι από αυτό, το Skyrim είναι το πιο επιτυχημένο rpg για την Bethesda. Αλλά πριν το Skyrim, υπήρχε το Oblivion και με αυτό θα ασχοληθούμε σήμερα.
Η Κληρονομιά του Morrowind
Λίγα λόγια για το Morrowind. To Morrowind το έπαιξα μετά το Oblivion. Ομολογώ πως με τσάκισε, αν και αναγνώρισα πόσο σημαντικό ήταν. Η μάχη ήταν σε νηπιακό στάδιο – δέκα βαράς μια πετυχαίνεις. Ο κόσμος ήταν ωραίος και παράξενος και τα μανιτάρια της Morrowind ήταν μοναδικό setting. Παρόλα αυτά ο τρισδιάστατος κόσμος ήταν πολύ πρωτόγονος, και όσο ενδιαφέροντα και σε βάθος ήταν τα συστήματα του Morrowind, αυτό ήταν πολύ εχθρικό για τον παίχτη. Το Morrowind το παράτησα γιατί ένιωθα πως δεν είχε κάτι να μου δώσει πλέον και πως το Oblivion το είχε ξεπεράσει, όχι σε βάθος και σε immersion αλλά σε τεχνική αρτιότητα. Ό,τι και να λένε οι τιμητές του Morrowind, το Oblivion είναι αυτό που γιγάντωσε το Elder Scrolls.
Το μεγάλο Breakthrough του Elder Scrolls
Το Elder Scrolls Oblivion βγήκε το 2006 και μας είχε ανατινάξει. Ένας φανταστικός ανοιχτός κόσμος, ένα εξαιρετικό rpg, μια καλύτερη και πιο εξελιγμένη ιστορία ήταν μπροστά μας. Η τεχνολογική πρόοδος σε αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν σημαντικότατη. To Oblivion ειδικά για όσους το παίξαμε τότε, ήταν το απόλυτο fantasy γιατί ήταν η πιο ρεαλιστική απεικόνιση ενός φανταστικού κόσμου. Ξέρω πως σήμερα όλοι γελάμε με τους πατατοκέφαλους NPC. Αλλά τότε ποιος ήταν ο ανταγωνισμός; Το Fable που έμοιαζε με καρτούν, το WoW που έμοιαζε λιγότερο με καρτούν, το Lineage και το Gothic 2. Δεν υπήρχε ούτε Witcher, ούτε DragonAge, ούτε Dark Souls, ούτε Dragon’s Dogma, ούτε Kingdom Come, ούτε τίποτα. Κι αν υπήρχε κάτι καλό – βλέπε Baldur’s Gate – αυτό δεν ήταν τρισδιάστατο First-Person, επομένως σου αφαιρούσε ένα κομμάτι από την αίσθηση. Στο Oblivion ήσουν μέρος του κόσμου.
O Μοναδικός κόσμος του Elder Scrolls
Και τι κόσμου. Θεοί και δαίμονες, πόλεις ολόκληρες με housing, NPC με το δικό τους ξεχωριστό πρόγραμμα, βασιλιάδες και τάγματα, και μυστικές φατρίες, μαγεία και σπαθί στα καλύτερά του. Έμπαινες στην πρωτεύουσα και κοιτούσες τον ουρανό για να δεις τον κεντρικό πύργο και ένιωθες δέος. Περπατούσες στο δάσος και έβλεπες τα ελάφια και μπορούσες να τους ρίξεις με το τόξο. Κάθε σπηλιά και κάθε ερείπιο ήταν και μια νέα περιπέτεια. Και φυσικά υπήρχαν ένα σωρό βιβλία για να διαβάσεις, κάνοντας το παιχνίδι σχεδόν πραγματικό. Ένιωθες πως όλα αυτά ήταν πραγματικά. Δεν ξέρω πως τα κατάφερε η Bethesda, αλλά το Oblivion είχε θέσει ένα νέο στάνταρ στα rpg και το gaming.
H Ιστορία του Oblivion ήταν εξαιρετική
Η ιστορία ήταν κι αυτή εξαιρετική. Πρώτον, παίζουν οι Patrick Stewart, o Sean Bean και o Terence Stamp. Τέτοια μπαλίτσα έπαιξε. Δεύτερον, ως ιστορία καθευτήν ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα. Ο παίχτης ως ανώνυμος ήρωας έπρεπε να βρει τον νόθο γιο του βασιλιά και να τον ανεβάσει στο θρόνο, προκειμένου να σωθεί ο κόσμος από την δαιμονική εισβολή του Mehrunes Dagon. Τρίτον, το παιχνίδι είχε ένα σωρό ενδιαφέροντα side quests που σε κρατούσαν. Τότε δεν είχαμε sidequests απλώς για να κρατάνε τον παίχτη απασχολημένο σε ένα ατέλειωτο grind. Όλο το περιεχόμενο του Oblivion (με εξαίρεση το horse armor) είχε λόγο ύπαρξης. Το παιχνίδι είχε την τιμιότητα να σε κερδίσει πρώτα και μετά να σου δώσει την επιλογή να ξοδέψεις την μισή σου ζωή σε αυτό.
Προσπαθώ να θυμηθώ ποιο παιχνίδι είχε τέτοια επίδραση στο gaming του φανταστικού και δεν μπορώ να θυμηθώ όμοιό του. Το Oblivion πάτησε στα θεμέλια του Morrowind, αλλά το πήγε σε τέτοιο επίπεδο που για την εποχή ήταν απίστευτο και μόνο που το κατάφερε. Όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια που προσπάθησαν να το μιμηθούν, απέτυχαν. Έπρεπε να περάσει αρκετός καιρός για να ξεπεραστεί από το Skyrim, το Witcher 3 και το Elden Ring.
O παράγοντας Χ του Elder Scrolls
Και πάλι νομίζω πως ειδικά το Oblivion έχει μια χάρη που δεν το έχουν τα υπόλοιπα παιχνίδια. Ναι το Skyrim και το Witcher και το Elden Ring είναι φοβερά παιχνίδια. Αλλά φτιάχτηκαν μια εποχή που ξέρουμε τις δυνατότητες των παιχνιδιών. Όλοι νιώσαμε και νιώθουμε δέος απέναντί τους λόγω της ποιότητάς τους. Αλλά έκπληξη; Δεν το νομίζω. Εν έτει 2024 ξέρουμε τα όρια του gaming και τι κόσμους μπορεί να προσφέρει. Ακόμη κι όταν μας εκπλήσσει κάτι, μας εκπλήσσει το πόσο καλό είναι κάτι, όχι η ίδια η ύπαρξη καθεαυτήν.
Αλλά με το Oblivion δεν ήταν έτσι. Το Oblivion ήταν πραγματικά πρωτόγνωρο για τον gamer της εποχής γιατί δεν πιστεύαμε πως μπορούσε να υπάρχει ένα open-world παιχνίδι σε τέτοια κλίμακα, να έχει μάχη σε τέτοια κλίμακα, να έχει διαλόγους, ιστορία, επιλογές σε τέτοια κλίμακα. Ποτέ πριν δεν νιώθαμε πως μια πόλη μπορούσε να είναι τόσο ζωντανή, τόσο αληθοφανής, από άποψη immersion (και όχι γραφικών). Ακόμη και το γεγονός πως ήταν First/Third Person το έκανε ακόμη πιο μοναδικό. Εδώ δεν έχουμε το γνωστό isometric top-down που σε βγάζει έξω από τη δράση και σε κάνει απλό θεατή. Δεν είχαμε την κάμερα στα πεντακόσια μίλια για να βλέπεις όλη την αρένα όπως το WoW. Στο Oblivion είσαι μέσα στον κόσμο, μέσα στη δράση, μέσα στη φαντασία.
Επίλογος
To Oblivion μας έδωσε κάτι που έλειπε από το fantasy, από τα rpg και από το gaming. Μπορεί τώρα να μοιάζει και να παίζει σαν eurojank, αλλά το 2006 ήταν μια αποκάλυψη. Το Oblivion ήταν ένα από τα πρώτα παιχνίδια που μας έδειξε τις δυνατότητες των arpg. Ήταν ένα single-player παιχνίδι, αλλά σε προσκαλούσε να ζήσεις μέσα του και να χαθείς στις τεράστιες εκτάσεις του, στις σπηλιές του και στα χωριά του και τις πόλεις του. Και για αυτό αποτελεί ορόσημο του gaming.
