Η είδηση δεν μας εξέπληξε. Η Ubisoft, όντας η Ubisoft, ακύρωσε όλα τα παιχνίδια Watch Dogs. Ανάμεσα τους ήταν κι ένα Battle Royale, που κανείς δεν ζήτησε, αλλά εδώ είμαστε. Μετά την (φαινομενικά) οριστική ταφόπλακα, ήθελα να πω μερικά πράγματα για το Watch Dogs, την πιο αδικοχαμένη σειρά παιχνιδιών που είχε μόνο μια ατυχία. Να είναι ένα franchise της Ubisoft.
Το πρώτο Watch Dogs
Όλα ξεκίνησαν με εκείνο το διαβόητο trailer. Το πρώτο trailer του Watch Dogs έκανε το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένα trailer. Να δημιουργήσει ένα τεράστιο hype. Εξωπραγματικά γραφικά, καινοτόμα συστήματα, ένας κόσμος-παιδική χαρά για να χακάρεις και να κάνεις πραγματάκια. Το παιχνίδι προβλεπόταν να ήταν ένα τεράστιο asset στο portfolio της Ubisoft και μια πραγματική απειλή για το Grand Theft Auto V που είχε βγει ένα χρόνο πριν. Στην αθώα εποχή του 2013, όλοι έπεσαν με τα μούτρα στα pre-orders, πιστεύοντας πως το Watch Dogs θα ήταν η επιτομή του next-gen. Ας γελάσω σε binary. 01101000 01100001 01101000 01100001 01101000 01100001.
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Το downgrade των γραφικών έμεινε στην ιστορία. Η ιστορία ήταν μια μέτρια πλοκή με έναν εντελώς αντιπαθή πρωταγωνιστή. Η ανοιχτή πόλη ήταν μια μαύρη κατάθλιψη. Το hacking – το βασικό χαρακτηριστικό του Watch Dogs – ήταν underwhelming. Και φυσικά είχε όλα τα κλασικά στοιχεία των παιχνιδιών της Ubisoft. Πύργους που ξεκλειδώνουν δραστηριότητες, ένα τόνο ανούσια side quests και κάποια έξτρα στοιχεία για τους πολύ μερακλήδες. Η απογοήτευση είχε φτάσει στον θεό.
Ανήκω σε αυτή την ομάδα παικτών που απογοητεύτηκε. Δεν με πείραξε τόσο το πόσο πιο άσχημο έμοιαζε από το trailer. Αλλά με πείραξε που δεν είχε ενδιαφέρουσα ιστορία, που η πόλη ήταν βαρετή και μουντή και που έπρεπε να βλέπουμε τον Aidan να μιζεριάζει κάθε δεύτερο καρέ. Ο χειρισμός των αυτοκινήτων ήταν κακός, το ραδιόφωνο εκνευριστικό και το γεγονός πως άλλοι παίχτες μπορούσαν να “εισβάλλουν” και να σε χακάρουν, απλώς σε αποσυντόνιζε ακόμη περισσότερο.
Watch Dogs 2: Όποιος καεί με τον χυλό…
Αναγνωρίζω ένα καλό στην Ubisoft – και θα το κάνω ξεχωριστό άρθρο. H Ubisoft ξέρει να ακούει τον κόσμο. Μπορεί να τα κάνει μαντάρα στο τέλος, αλλά ξέρει να ακούει. Όταν όλος ο κόσμος έκραξε το Watch Dogs πήρε σημειώσεις για το τι να διορθώσει στο επόμενο παιχνίδι. Και ομολογουμένως τα κατάφερε.
Το δεύτερο παιχνίδι διόρθωσε τα πάντα. Ομορφότερη πόλη, ενδιαφέροντες χαρακτήρες, περισσότερη ουσία και σκέψη, gadgets, καλύτερος χειρισμός, κάποια immersive sim στοιχεία, side quests και ένα drone και ένα yoyo το οποίο ομολογουμένως έδινε άλλη αίσθηση στην μάχη και στο παιχνίδι. Αλληλούια! Το παιχνίδι ήταν κλάσεις ανώτερο από το προηγούμενο και έδειχνε που μπορούσε να φτάσει η σειρά.
Αλλά όποιος καεί με τον χυλό, φυσά και το γιαούρτι. Μετά την κλοπή του του πρώτου παιχνιδιού, κανείς δεν πίστεψε στο δεύτερο. Τα pre-orders ήταν μηδαμινά, και ελάχιστοι gamers το τίμησαν στο full price. Το Watch Dogs 2 είναι ένα κρυφό διαμάντι το οποίο έπεσε θύμα της κακής πολιτικής της Ubisoft. Όταν μάθαμε πόσο καλο παιχνίδι είναι, ήταν πια αργά. Μπορεί να μην ήταν φουλ επιτυχία, αλλά σίγουρα δεν άξιζε μια τέτοια μοίρα στο παιχνίδι και στους δημιουργούς του.
Watch Dogs: Legion: Δεν μαθαίνουμε ποτέ.
Μπορεί το Watch Dogs 2 να ήταν σχετική αποτυχία, κράτησε όμως ζωντανή τη σειρά. Τρίτη και φαρμακερή, το Watch Dogs Legion θα έκανε την εμφάνισή του το 2020. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό.
Το παιχνίδι είναι το χειρότερο από τα τρία. Χτίστηκε γύρω από μία και μοναδική ιδέα που “και καλά” θα το κουβαλούσε. Στο Legion μπορούσες να παίξεις σαν οποιοσδήποτε NPC και να χτίσεις την ομάδα σου με οποιουσδήποτε NPC. Σε ένα δυστοπικό Λονδίνο, απλώς σταματάς περαστικούς και τους λές “Θέλετε να μπείτε στην τρομοκρατική μας οργάνωση;”. Αυτοί σου λένε, “μα φυσικά, και το ρωτάτε” και κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα.
Το παιχνίδι ήταν το πιο generic και αδιαφορο που θα μπορούσε να γίνει. Επειδή δεν υπήρχαν γραμμένοι χαρακτήρες, έπρεπε όλοι οι διάλογοι να ταιριάζουν σε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς. Έτσι κανείς δεν είχε χαρακτήρα. Κανένας δεν είχε κάτι για να συμπαθήσεις. Δεν μπορούσες να επενδύσεις συναισθηματικά στην ιστορία και να δεθείς. Αν πεθάνει ένας από τους συντρόφους σου; Χου κέαρς, θα βγεις στο δρόμο, θα βρεις έναν τυχαίο περαστικό και κυριολεκτικά το παιχνίδι θα συνεχίσει από εκεί που το άφησες. Διαφορετικά gameplay; ΧΑ! Όλοι έπαιζαν ακριβώς το ίδιο. Είχα π.χ έναν μποξέρ για μάχη σώμα με σώμα. Κουλ. Μόνο που είχε ένα spiderbot και μπορούσε να χακάρει τα πάντα. Ο Χάκερ μου; Είχε πιστόλι και σημάδι Τζέημς Μποντ. Δεν έχω ξαναδεί παιχνίδι να σπάει τόσο πολύ και τόσο συχνά το immersion που προσπαθεί να χτίσει.
Η Ταφόπλακα
Η ταφόπλακα ήταν αναπόφευκτη. Μετά από τρεις προσπάθειες, η Ubisoft δεν μπόρεσε ποτέ να το αξιοποιήσει όπως του άξιζε. Παρά τις καλές ιδέες, την φιλοσοφία που ήταν κλοπή από το Mr. Robot, παρά το open-world και το GTA cloning, τίποτα δεν ήταν αρκετό για να το σώσει. Η ταφόπλακα ήταν μονόδρομος και το γεγονός πως ετοίμαζαν battle royale, δείχνει πως ακόμη και τώρα δεν είχαν μάθει το μάθημά τους. Και θα είμαι ειλικρινής. Με πονάει αρκετά το συγκεκριμένο θέμα.
Τα Watch Dogs (όπως και το Fenyx) ήταν σημαντικά παιχνίδια. Ήταν περιπτώσεις που η Ubi έδειχνε πως δεν είναι η cash-grab εταιρεία που αρμέγει μόνο τα Far Cry και τα Assassin’s. Πώς μέσα μέσα έβγαζε και κάτι original, κάτι με το οποίο θα έβγαζε κάτι διαφορετικό από τα τετριμμένα.
Αλλά του φέρθηκε εγκληματικά. Στιγμάτισε ανεπανόρθωτα το πρώτο, εγκατέλειψε το δεύτερο και το τρίτο απλώς το κατέστρεψε. Δεν είναι πως η ομάδα δεν είχε ταλέντο ή πως δεν είχαν resources. Αλλά όσο ταλέντο και λεφτά κι αν ρίξεις σε ένα παιχνίδι, όταν δεν έχεις όραμα και direction, τότε το αποτέλεσμα είναι αχταρμάς. Και είναι κρίμα γιατί το Watch Dogs είχε και έχει τεράστιο potential. Και το γεγονός πως πέθανε τόσο άδικα, είναι μια ακόμη ήττα για την Ubisoft.
