Το Life is Strange είναι από τα αγαπημένα μου franchises. Παρόλο που δεν είχε καμιά ελπίδα να πιάσει, κάπως ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και έγινε ένα μικρό φαινόμενο. Κάπως έτσι η Dontnod μπήκε στο ραντάρ μας και στην λίστα με τα αξιόλογα στούντιο. Έχοντας κάνει λοιπόν ένα Hate the Game με το Life is Strange 2 θέλω με αυτό το άρθρο να βάλω τα πράγματα στην θέση τους. Σήμερα θα πλέξω το εγκώμιο στο Life is Strange (ειδικά στο πρώτο) και θα προσπαθήσω να δείξω πόσα πολλά πράγματα έκανε και πόσο απέτυχαν τα άλλα παιχνίδια να φτάσουν το μεγαλείο του πρώτου.
Life is Strange Max
Όταν ήρθε το πρώτο Life is Strange έσκασε λίγο σαν κεραυνός εν αιθρία. Ένα στούντιο που δεν το είχε ξανακούσει κανείς έβγαλε ένα full narrative παιχνίδι που είχε ένα και μοναδικό στοιχείο gameplay. Γυρνάς τον χρόνο πίσω. Τόσο απλά. Το Life is Strange, με τα κάκιστα γραφικά του, το ελάχιστο marketing και το episodic nature του, είχε κατακτήσει τον κόσμο. Όταν μπήκα στον κόπο να το παίξω κι εγώ, κατάλαβα πόσο δίκιο είχε ο κόσμος και οι φανς του. Το Life is Strange ήταν ενα παιχνίδι μοναδικό με την έννοια πως ήθελε να κάνει μόνο δύο πράγματα και να τα κάνει σωστά
Η Ιστορία του Life is Strange
Όπως είχα γράψει και παλιότερα, το Life is Strange είναι το Catcher in the Rye, αν το Catcher in the Rye ήταν όντως καλό #hottake. Πρακτικά είναι η ιστορία της Max, μιας φοιτήτριας φωτογραφίας και της ζωής της στο κολλέγιο. Όταν ανακαλύπτει πως έχει την ικανότητα να γυρνάει πίσω τον χρόνο, η Max και Η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΦΙΛΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Chloe θα αναλάβουν να εξιχνιάσουν την εξαφάνιση μιας κοπέλας από το κολέγιο. Παράλληλα, η Max θα προσπαθήσει να αποτρέψει έναν τυφώνα που έρχεται για να σαρώσει την πόλη, που μάλλον έχει σχέση με τις δυνάμεις της.
Η ιστορία έχει τρία πράγματα να κάνει και τα κάνει άψογα. Πρώτον στήνει υπέροχα τους χαρακτήρες. Όλοι οι χαρακτήρες είναι υπέροχοι, ξεχωριστοί και ρεαλιστικοί. Το πλουσιόπαιδο, η σνομπ, η κουλ παρέα, οι nerd, η χαμηλοβλεπούσα, όλοι ταιριάζουν στο ευρύτερο σκηνικό του σχολείου. Ο παίκτης μπορεί να σχετιστεί και να συνδεθεί μαζί τους άνετα και άρα να επενδύσει στην ιστορία. Δεύτερον, στήνει υπέροχα την καθημερινότητα του σχολείου. Το Life is Strange είναι μια μοναδικά ευχάριστη coming of age ιστορία και οι σχέσεις που αναπτύσσει η Max είναι εξαιρετικές. Τρίτον πρέπει να έχει μυστήριο. Και έχει μυστήριο. Η εξαφάνιση της Rachel είναι το κομμάτι που προχωράει την ιστορία, με τις αποκαλύψεις, τα plot twists και τα cliffhangers.
To gameplay
Σε όλα αυτά, το μόνο όπλο που έχει η Max είναι το time-turning. Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε, αλλά πρέπει να πάρει αύξηση. Το “γύρνα τον χρόνο” είναι τέλειο γιατί απογειώνει το παιχνίδι με δύο τρόπους.
Πρώτον και βασικόν, οι επιλογές. Το Life is Strange έχει επιλογές, από τις πιο μικρές, μέχρι τις πιο μεγάλες. Πάρε το μέρος ενός χαρακτήρα, και εκείνος θα σε βοηθήσει στα επόμενα επεισόδια. Μάλωσε με κάποιον άλλον, και εκείνος θα σου κάνει τη ζωή δύσκολη. Το time-turning βοηθάει στην επιλογή. Κάνεις μια επιλογή, βλέπεις το αποτέλεσμα, μετανιώνεις, γυρίζεις το χρόνο, αλλάζεις απόφαση. Αυτός ο μηχανισμός κάνει το παιχνίδι να είναι δίκαιο. Δεν σου λέει, διάλεξε στα τυφλά.
ΧΑ! Γατάκι! Κι εκεί που νομίζεις πως ήξερες, το παιχνίδι σου πετάει τις συνέπειες των επιλογών σου δύο επεισόδια μετά. Το Life is Strange σε διδάσκει πως μια επιλογή έχει συνέπειες που δεν μπορείς να τις προβλέψεις, τόσο στο παιχνίδι όσο και στη ζωή. Ακόμη και με το time-turn δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Απλώς πράττεις και δέχεσαι τις συνέπειες των πράξεων σου.
Δεύτερον, οι γρίφοι. Το time-turn είναι εξαιρετικά χρήσιμο για την επίλυση των γρίφων. Είσαι σε μια δύσκολη κατάσταση και θες να ξεφύγεις. Δοκίμασε πράγματα μέχρι να βρεις το σωστό. Εδώ δεν υπάρχει game over, έκανες το λάθος. Αν π.χ θες να κρυφτείς, κρύψου όπου θες και αν σε βρούν, γύρνα το χρόνο. Αν π.χ έσπασες κάτι στην προσπάθειά σου να κάνεις κάτι, γύρνα τον χρόνο και προετοιμάσου.
Before the Storm
Το Life is Strange ήταν μια μοναδική εμπειρία και παραμένει μέχρι σήμερα ένα μοναδικό παιχνίδι. Ήταν λογικό, με τόση επιτυχία να βγάλουν κι άλλο παιχνίδι, αλλά τελικά το επόμενο παιχνίδι ήταν το Before the Storm.
Το Before the Storm είναι η ιστορία της Chloe και της Rachel, που είναι η κοπέλα που εξαφανίστηκε. Το παιχνίδι ήταν αμιγώς εστιασμένο στην ιστορία, δεν είχε τον time-turn μηχανισμό και ούτε τους γρίφους. Σαν stand alone game ήταν μέτριο, ήταν δύο κεφάλαια μικρότερο, το gameplay ήταν μόνο επιλογές και θα μπορούσε να ήταν απλώς ένα expansion.
Αλλά το γράψιμο… το γράψιμο είναι αριστοτεχνικό. Η ιστορία έχει πάρα πολύ ωραίες στιγμές, η σχέση της Chloe με την Rachel είναι συγκινητική και όποιος σκέφτηκε το σημείο με την “Τρικυμία” του Σαίξπηρ, τι να πω μπράβο του. Το Before the Storm δεν σε κερδίζει από μόνο του. Όμως ήταν μια ευχάριστη νότα, ενώ περιμέναμε το Life is Strange 2
The Awesome Adventures of Captain Spirit
Το είχατε ξεχάσει αυτό ε; Δεν σας αδικώ. Το Awesome Adventures of Captain Spirit ήταν σαν πρόλογος του Life is Strange 2. Είναι πρακτικά η τραγική ιστορία ενός παιδιού που μένει με τον μπεκρή πατέρα του. Το μοναδικό πράγμα που του δίνει χαρά είναι να βλέπει τις περιπέτειες του Captain Spirit, και κάπως έτσι μετατρέπει στην φαντασία του την ζωή του σε κόμικ. Καλή ιστορία, αλλά μόνο 2 ώρες πάει.
Για το Life is Strange 2 τα έχω γράψει εδώ. Δεν θα τα ξαναπώ. Θα πω μόνο πως μίσησα το παιχνίδι και σχεδόν εγκατέλειψα το franchise. Βέβαια κάτι είχα ακούσει για το τρίτο παιχνίδι στη σειρά, αλλά κράτησα μικρό καλάθι.
Life is Strange True Colors
Κάπου ανάμεσα στο μεγαλείο του πρώτου και του αίσχους του δευτέρου, το True Colors πιάνει μια ισορροπία.
Φέρνει πίσω τις δυνάμεις στο gameplay. Αυτή τη φορά πρωταγωνίστρια Alex μπορεί να βλέπει τις αύρες των ανθρώπων, ανάλογα με το πως αισθάνονται. Ως ιδέα ήταν καλή, και βοηθάει ελαφρώς στους διαλόγους, ως “βρες το στοιχείο για να ξεκλειδώσεις την σωστή επιλογή”. Αν κάποιος είναι λυπημένος, τον σκανάρεις μέχρι να βρεις τι είναι αυτό που τον στενοχωρεί. Έπειτα μπορείς να κάνει κάτι ανάλογο, για να του φτιάξεις την διάθεση.
Η ιστορία είναι καλή, αλλά τα επεισόδια είναι πολύ σύντομα και η ιστορία ξετυλίγεται πολύ πιο γρήγορα από όσο θα περιμέναμε. Η Alex είναι μια ορφανή που πάει να μείνει με τον αδερφό της σε ένα μακρινό χωριό. Όταν θα γίνει ένα ατύχημα, η Alex θα προσπαθήσει να ανακαλύψει το μυστικό πίσω από αυτό, ενώ παράλληλα θα βοηθήσει ΟΛΟΥΣ τους χωριανούς με τα προβλήματά τους.
Παρόλο που υπάρχουν 1-2 στιγμές πραγματικής ιδιοφυίας, δεν φτάνει στα επίπεδα του πρώτου παιχνιδιού. Ο λόγος είναι πως το true Colors είναι λίγο παραπάνω από το μισό, από όσο ήταν το πρώτο. Κάπου στο 20 ωρο παίρνει το πρώτο, μόνο 13 ώρες για το True Colors (εγώ το τέλειωσα στο 10ωρο). Ακόμη και το Before the Storm που ήταν 3 επεισόδια μου πήρε 13 ώρες. Το True Colors δεν κάνει πουθενά κοιλιά και σέβεται το χρόνο του παίκτη, αλλά με άλλες πέντε ώρες και με λίγο πιο έξυπνο gameplay, θα ήταν πραγματικά αριστούργημα
Life is Strange Double Exposure
Και τώρα περιμένουμε το καινούργιο Life is Strange, στο οποίο επιστρέφει και η Max. Για μένα είναι λίγο κίνηση απελπισίας. Αφού ούτε το True Colors κατάφερε να αγγίξει το ύψος του πρώτου, έτσι επιστρέφουμε πίσω στα γνωστά λημέρια, μπας και πιάσουμε τίποτα από την νοσταλγία. Δεν ξέρω πόσο καλό θα είναι, αλλά η επιστροφή της Max μου θυμίζει κάτι επιστροφές χαρακτήρων σε franchise όταν το franchise παίρνει την κάτω βόλτα. Ο χρόνος θα δείξει και πραγματικά ελπίζω το franchise να συνεχίσει στον σωστό δρόμο που μπήκε με το True Colors, αλλά και να ξεπεράσει το μέχρι στιγμής αξεπέραστο Life is Strange.
