Ποδαρικό στη νέα χρονιά με νέο Boomer Gamer. Σήμερα θα μιλήσουμε για το Post Mortem, ένα point and click παιχνίδι μυστηρίου της Microids από το μακρινό 2002. Θα μπορούσε βέβαια αυτό το κείμενο να μπει κάτω από την ομπρέλα “Μικρά διαμαντάκια”, αλλά θα ήθελα να το κρατήσω εδώ, γιατί οκ. Το παιχνίδι γεννήθηκε Benjamin Button, κακογερασμένο από την ώρα που γεννήθηκε.
Πριν μπω στο ζουμί, ένα shout out στην Microids, που είναι από τους αγαπημένους μου Γάλλους devs. Το Post Mortem ήταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα, αλλά ακόμη και σήμερα δίνουν πόνο. Λίγο πιο indie φάση, μιας και δεν έπιασαν ποτέ το ΑΑΑ status, αλλά δίνουν πόνο. Είναι μάστορες στα point and click και όλα τα παιχνίδια μυστηρίου τους είναι αξιόλογα. Φυσικά το crown jewel είναι το θρυλικό πλέον Syberia, το οποίο θα ασχοληθούμε με αυτό σε μεταγενέστερο στάδιο.
Η Ιστορία του Post Mortem
Ok, πριν ξεκινήσω, θυμίζω πως το παιχνίδι βγήκε το 2002, όταν ήμουν 14.
Είμαστε στο Παρίσι το 1920. Το παιχνίδι ξεκινάει εσένα, τον ντετέκτιβ Gus McPherson, να δέχεται μια δουλειά από την ΑΠΟΛΥΤΗ ΓΚΟΘΟΥ Sophia Blake. Ένα ζευγάρι Αμερικάνων έχει δολοφονηθεί – αποκεφαλισθεί συγκεκριμένα – σε ένα ξενοδοχείο, κι εσύ πρέπει να βρεις ποιος τους έχει δολοφονήσει. Όπως σε κάθε άλλο point and click mystery game, ανακρίνεις υπόπτους, λύνεις παζλ και ενώνεις τα κομμάτια για να βρεις τον δολοφόνο.
Η ιστορία είναι φουλ μακάβρια, με έναν τρόπο που μου λείπει. Αιματηροί φόνοι, αποκρυφιστικά σύμβολα, αλχημείες, όλα συνδέονται μοναδικά με την ατμόσφαιρα του Παρισιού του Μεσοπολέμου. Την μια είσαι στο μπιστρό και ανακρίνεις τον μπαρμαν, και την άλλη είσαι στην σκηνή του εγκλήματος με δυο αποκεφαλισμένα πτώματα. Την μια συζητάς για αιγυπτιακή μυθολογία με την crazy cat lady, την άλλη κάνεις φίλτρα. Η ιστορία ακροβατεί μεταξύ του μυστηρίου και του μεταφυσικού και κάθε βήμα που κάνεις, ξετυλίγει και λίγο από την υπόθεση.
Gameplay
Το παιχνίδι είναι ένα τυπικό point and click. Μπορεί σήμερα να φαίνεται σχεδόν “τα απολύτως απαραίτητα”, αλλά το 2002 ήταν αρκετά. Θα εστιάσω κυρίως στο πόσο punishing ήταν όλα τα συστήματά του. Οι διάλογοι είχαν διακλαδώσεις, αλλά αν διάλεγες το ένα, μπορούσες να χάσεις το άλλο. Το ίδιο ισχύει και με τα παζλ. Αν κάνεις ένα λάθος στο να λύσεις ένα παζλ, μπορεί να χάσεις και να χρειαστείς να βρεις άλλον τρόπο για να προχωρήσεις.
Οκ, θα κάνω λίγο σποιλερ, αλλά για να κατάλαβετε.
Στην αρχή του παιχνιδιού, πρέπει να μπείτε μέσα στη σκηνή του εγκλήματος. Μιλάτε με τους υπόπτους και φτάνετε στην crazy cat lady. Αν επιλέξετε σωστούς διαλόγους, η κυρία θα σας δώσει μια φουρκέτα με την οποία μπορείτε να ανοίξετε την πόρτα. Αν όχι, δυστυχώς η ευκαιρία σας πέταξε. Έστω ομως πως έχετε την φουρκέτα. Αν πάτε να ρίξετε το κλειδί, τότε αυτό θα πέσει στο έδαφος και θα το χάσετε. Πρέπει πρώτα να βρείτε κάτι για να πέσει πάνω το κλειδι και να το τραβήξετε και έτσι να μπείτε μέσα. Το παιχνίδι δεν χαρίζει κάστανα, παρόλο που προσφέρει διάφορα μονοπάτια για τη λύση.
Γιατί το Post Mortem μπαίνει στο Boomer Gamer
Πρακτικά η μεγάλη ερώτηση του άρθρου. Πέρα από την νοσταλγία του gaming στα 14, το Post Mortem και γενικότερα τα παιχνίδια της Microids έχουν μια ιδιαίτερη ρετρό νότα που με κάνει να τα αγαπάω, παρά το ευρύτερο jankiness. Το Post Mortem είναι ένα point and click που έχει μια συγκεκριμένη γοητεία. Τα pre-rendered graphics έδιναν άλλο τόνο στο παιχνίδι. Ναι, ακόμη κι αν έκαναν τα interactable αντικείμενα να φαίνονται σαν τη μύγα μες στο γάλα. Ο παλιομοδίτικος τρόπος να κάνεις τα παιχνίδια. Να βάζεις παζλ και να μην χρειάζεται να κρατάς το χέρι του παίχτη όλη την ώρα. Η αίσθηση της αποτυχίας και του “άιντε να δούμε τι θα κάνουμε”. Όλα αυτά λείπουν από το σημερινό gaming. Αυτά τα παιχνίδια που ήταν rough around the edges, είναι αυτά που έχτισαν τον δρόμο του gaming.
Εκ των υστέρων, το Post Mortem είναι ένα μέτριο παιχνιδάκι. Αλλά είναι εκείνος ο τύπος μετριότητας που χάσαμε για πάντα στο gaming, και το συναντούμε μόνο σε κάτι παιχνίδια πριν 2007. Να ζήσουμε να τα θυμόμαστε.
