Το Prey. Αχ το Prey. Το παιχνίδι που απέδειξε πως η Arkane μπορεί να φτιάξει αριστουργήματα. Ένα πραγματικό διαμάντι που παίρνει άριστα σε όλες τις κατηγορίες. Ένα παιχνίδι το οποίο έβαλε όλες τις δημιουργικές ιδέες του κάτω και μας έμαθε πως γίνεται σωστά το immersive sim. To Prey ανήκει στη κλειστή ομάδα παιχνιδιών που πρώτα πήγε άκλαφτο και μετά μάθαμε τι ήταν αυτό που χάσαμε. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Τι είναι το Prey
Το Prey είναι ένα immersive sim στο μέλλον. Πρακτικά είσαι μέσα σε ένα διαστημικό σταθμό, όπου παράξενες εξωγήινες οντότητες τον έχουν καταλάβει. Ο σκοπός σου είναι απλώς να ξεφύγεις από αεροσκάφος. Ακούγεται εύκολο, αλλά όταν όλος ο σταθμός είναι σε lockdown, τα πράγματα δυσκολεύουν. Άρα πρέπει να αρχίσεις να συλλέγεις στοιχεία και μαζί με την διαφυγή, θα ξεκινήσεις να μαθαίνεις τι παίχτηκε στον σταθμό και ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα.
Και σε αφήνει έτσι. Το παιχνίδι σου δίνει “αποστολές” τύπου “μπες στο πιλοτήριο”, αλλά σου αφήνει ανοιχτό τον τρόπο για να μπεις. Αυτή είναι και η μαγεία του immersive sim. Όλο το διαστημόπλοιο είναι στη διάθεσή σου για να το εξερευνήσεις και να συλλέξεις πληροφορίες. Το μονοπάτι είναι εκεί, αλλά εσύ θα αποφασίσεις τον τρόπο με τον οποίο θα περπατήσεις
Η ιστορία του Prey
H ιστορία όπως είπα είναι απλή και σε βάθος. Πρακτικά είναι “βγες από τον σταθμό”. Αλλά το παιχνίδι σου πετάει κι άλλες ιστορίες, κι άλλες side missions. Είσαι μόνος στο σταθμό; Τι έγιναν οι υπόλοιποι; Πόσοι είναι ζωνταντοί; Αυτά πρέπει να τα βρεις εσύ. Και από όσους είναι ζωντανοί, ο καθένας θέλει και κάτι διαφορετικό για να φύγει. Εναπόκειται σε σένα να ακούσεις την ιστορία τους και να ικανοποιήσεις τα αιτήματά τους.
Και φυσικά υπάρχει το environmental storytelling, που το έχουν πάει στο θεό. Κάθε δωμάτιο έχει και την δική του ιστορία – τις περισσότερες φορές τραγική. Κάθε πεθαμένο μέρος του πληρώματος έχει μια ιστορία, και κάτι βοηθητικό για το ταξίδι σου. Και φυσικά, για κάθε απάντηση που δίνεις στον εαυτό σου, ακόμη ένα ερώτημα γεννιέται για να το απαντήσεις.
Ειδική μνεία στο τέλος που είναι μια από τις καλύτερες ανατροπές στο gaming. Μου είχανε μπει κάποιοι ψύλλοι στα αυτά, αλλά πίστευα πως ήταν απλώς το interface του παιχνιδιού, όχι πως θα είχε σημαντικό ρόλο στον επίλογο της ιστορίας. Πιστεύω πως θα μπορούσαν να συνεχίσουν την ιστορία, αλλά το παιχνίδι κλείνει ιδανικά εκεί. Κι ευτυχώς. Δεν θα άντεχα κι άλλη νίλα μετά το Mankind Divided
To Gameplay
Είπαμε immersive sim, στα πρώτυπα του Human Revolution και του Mankind Divided. Εδώ όμως θα μιλήσουμε για τα δημιουργικά κομμάτια του gameplay. Ήτοι τα Mimics και το gluegun.
Τα mimics είναι ο πιο ενδιαφέρον εχθρός που έχω παίξει. Βασικά, απλώς αλλάζουν μορφή και μεταμορφώνονται σε οποιοδήποτε αντικείμενο στο δωμάτιο. ΚΑΤΣΕ ΒΡΕΣ ΤΑ. Έτσι, αντι απλώς να πυροβολάς, πρέπει να βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει. Ποιο αντικείμενο είναι εκτός θέσης; Τι βρίσκεται σε λάθος σημείο; Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει και κάνε κάθε βολή να μετράει. Είναι ο τέλειος εχθρός για Immersive sim, ακριβώς γιατί θέλει μυαλό, παρατηρητικότητα, όχι απλώς καλό σημάδι.
Και φυσικά έχεις και το glue gun. Το glue gun είναι ένα όπλο που πετάει κόλλα. Σε τι χρησιμεύει. Παντού. Αφενός μπορείς να “κολλήσεις” και να ακινητοποιήσεις εχθρούς. Δεν ξέρεις πόσο χρήσιμο είναι να έχεις ακίνητο στόχο στο Prey. Ειδικά όταν το κύριο όπλο σου είναι ένας κάβουρας – όχι το θαλασσινό, το εργαλείο. Από την άλλη, είναι χρήσιμο στο traversal, όταν πρέπει να βραχυκυκλώσεις συστήματα ή να κλείσεις διαρροές υγραερίου.
Γιατί αξίζει το Prey;
Επειδή αν σας αρέσουν τα immersive sim και θέλετε να παίξετε κάτι σαν το Deus Ex, είναι η μόνη καλή επιλογή. Είναι ένα καλό παιχνίδι που στέκεται μέχρι σήμερα, μην σας πω και καλύτερα. Μετά το σημερινό χάος, όπου όλα τα παιχνίδια πρέπει να είναι το ίδιο για πιάνουν το audience, είναι μια ευχάριστη αλλαγή. Η ιστορία είναι διακριτική αλλά θα σας ενθουσιάσει, και το gameplay είναι Deus Ex σε πιο κλειστοφοβικό.
Τo Prey είναι ένα παιχνίδι που κερδίζει τον παίκτη σιγά σιγά. Λίγο με το μυστήριο, λίγο με το horror, λίγο με το gameplay. Είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται στο μυαλό και στην παρατηρητικότητα και στον τρόπο που θα σκεφτείς για να περάσεις τις δυσκολίες. Και φυσικά στις επιλογές που θα κάνεις στην πορεία.
Γκρινιλίκι κλείνοντας
Το μόνο που με χάλασε στο Prey ήταν το gameplay στο τέλος. Έχοντας δυναμώσει αρκετά και βρίσκοντας περισσότερα resources, το παιχνίδι εγκαταλείπει το τακτικό παίξιμο και σου πετάει κάτι εχθρούς-γολιάθ. Εντελώς άκυρο και εκτός πνεύματος, αλλά καταλαβαίνω. Αλλά μπροστά στο έπος και το διαμάντι που είναι το Prey, αυτό θα σας φανεί πταίσμα. Κανένα παιχνίδι δεν είναι τέλειο, και μακάρι πολλά παιχνίδια σήμερα να είχαν το μεράκι και την ποιότητα του Prey.
Ενός λεπτού σιγή για την Arkane και τα λέμε στο επόμενο άρθρο.
