Όντας τεράστιος fan του Dead Space franchise, η πρώτη μου επαφή με το The Callisto Protocol, όταν αυτό ανακοινώθηκε για πρώτη φορά, με έκανε να νιώσω τρελά ενθουσιασμένος. Όταν δε, είδα πως ο Glenn Scofield, ο ”πατέρας” του Dead Space βρίσκεται πίσω από το παιχνίδι, ήμουν σίγουρος πως θα δω κάτι το οποίο θα με γυρίσει τα παλιά.
Striking Distance Studios ονομάζεται το νεοσύστατο studio του Scofield, το οποίο στην ουσία μας φέρνει τον πνευματικό διάδοχο του Dead Space. Ένα αγνό sci-fi, third person survival horror παιχνίδι, όπως θέλει να ονομάζεται.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Bρισκόμαστε στο 2320. Πρωταγωνιστής μας είναι ο Jacob Lee, τον οποίο ενσαρκώνει ο Josh Duhamel (Blade Runner, Spaceman, Blackout κλπ). O Lee και ο συνεργάτης του Max Barrow, είναι συμβασιούχοι space μεταφορείς, που εργάζονται για την United Jupiter Company (UJC) και συγκυβερνήτες του UCJ Charon.
Στο παιχνίδι, θα δούμε την τελευταία τους δουλειά, η οποία θα είναι η πιο κερδοφόρα και θα αποτελέσει το εισιτήριο για την συνταξιοδότησή τους. Οι δυο τους κινούνται ανάμεσα στους πλανήτες Europa και Callisto, όμως τα πράγματα δεν πάνε καλά και ξαφνικά ο πρωταγωνιστής μας βρίσκεται φυλακισμένος στο Black Iron Prison, εντός της Callisto.
Μία αδιανόητη και περίεργη επίθεση λαμβάνει χώρα εντός της φυλακής. Ο Jacob, ξυπνά από το κελί του και αυτό που βλέπει είναι το απόλυτο χάος, με την φυλακή να καίγεται και κρατούμενους-σωφρονιστικούς υπαλλήλους, να έχουν μεταμορφωθεί σε αιμοδιψή πλάσματα που μοιάζουν με ζόμπι.
Και κάπου εκεί αρχίζει η προσπάθεια για επιβίωση και ο δρόμος για την εύρεση της εξόδου από αυτό το μέρος. Όσον αφορά την ιστορία, αυτή καθ’ αυτή, μην περιμένετε να βιώσετε ένα μοναδικό σενάριο ή κάτι το οποίο δεν έχετε ξαναδεί. Η ιστορία απλά λειτουργεί, ενώ δυστυχώς δεν μπόρεσα να δω πλήρης σύνδεση ανάμεσα στους χαρακτήρες. Πολύ ρηχή η σχέση ανάμεσα τους, ενώ ακόμη δεν μπορώ να αποφασίσω, αν μου άρεσε ο Jacob ή όχι σαν πρωταγωνιστής.
Βέβαια, εδώ να πούμε, πως μιλάμε για έναν σοβαρό ήρωα, δίχως cringe στιγμές, ο οποίος έχει πλάνα, σκοπό και σοβαρότητα. Το εκτιμώ αφάνταστα, σε μία εποχή που οι περισσότεροι τίτλοι προσπαθούν επιτηδευμένα να βάλουν και στοιχεία χιούμορ μέσα, με την κατάληξή τους να είναι τραγελαφική.
Ο τίτλος θέλει πολύ να μας πείσει ότι είναι horror, αλλά σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό γίνεται κυρίως στις τελευταίες ώρες του παιχνιδιού. Προσπαθεί να επικοινωνήσει το horror στοιχείο του, πιο πολύ μέσω της έντονης αποπνικτικής και σκοτεινής ατμόσφαιρας του, που σε κάθε βήμα του ήρωα μας αποπνέει έντονα το συναίσθημα του άγχους και της αβεβαιότητας, για το τι θα συμβεί, βάζοντας παράλληλα τον παίκτη σε εγρήγορση. Θα το χαρακτήριζα περισσότερο ως ένα action ατμοσφαιρικό παιχνίδι. Ναι, έχει τις horror στιγμές του, οι οποίες μάλιστα είναι και άρτια κατασκευασμένες, αλλά όχι δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω horror.
Σύμμαχος μας, σε πρώτη φάση στο παιχνίδι είναι ένα stun button. Στο The Callisto Protocol, το melee combat κυριαρχεί, όμως εδώ υπάρχει ένα πρόβλημα. Αρχικά να αναφέρω πως η αίσθηση της μάχης είναι αρκετά καλή, αλλά σε 1v1. Όταν έχεις απέναντί σου έναν εχθρό τα πράγματα πάνε καλά. Θα έρθουν όμως σημεία, που θα έχεις τρεις, τέσσερις και παραπάνω εχθρούς. Όσο καλός και να είσαι, στην καλύτερη θα μείνεις με ψήγματα ζωής μιας και το gameplay σε αυτόν τον τομέα δεν λειτουργεί. Η δομή της μάχης είναι έτσι, ώστε αποτελεί τρομερά δύσκολο να φέρεις εις πέρας μια μάχη με περισσότερους από δύο αντιπάλους. Και δεν είναι θέμα δυσκολίας…όχι σε καμία περίπτωση. Είναι θέμα δομής gameplay και πολύ αργού animation. Εάν υπήρχε ενδεχομένως ένα lock σύστημα στους εχθρούς, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα. Απόλαυσα το combat σύστημα, αλλά σε τέτοιες συνθήκες ο εκνευρισμός μου ήταν αρκετός. Βέβαια, από κάποιο σημείο και μετά το συνήθισα, αλλά και πάλι εδώ υπάρχει θέμα. Oπότε μόνο και μόνο για αυτό σας προτείνω το πιο χαμηλό επίπεδο δυσκολίας.
Σε όλο αυτό, ενδεχομένως την παρτίδα έρχεται να σώσει το ”Telekinesis” feature, το οποίο σας επιτρέπει να σηκώνεται στον αέρα τους εχθρούς και να τους πετάτε είτε μακριά, είτε να τους διαμελίζετε σε τοίχους με καρφιά, να τους πετάτε από γκρεμούς κλπ. Δεν το έχετε όμως σε απεριόριστο αριθμό, μιας και υπάρχει reload για αυτό.
Εκτός φυσικά του stun button, ο Jacon εξοπλίζεται και με άλλα όπλα, όπως πιστόλι, assault rifle, καραμπίνες και άλλα. Όλα τα όπλα, όσο και τα χαρακτηριστικά του telekinesis μπορούν να αναβαθμιστούν.
Αυτό απαιτεί callisto credits, τα οποία προκύπτουν είτε από διάφορα κουτιά που μπορείτε να βρείτε εντός τους κόσμου του παιχνιδιού, είτε από νεκρά σώματα. Από τα νεκρά σώματα, μπορείτε επίσης να βρείτε και σφαίρες. Αυτό που θα πρέπει να κάνετε, είναι πως μετά από κάθε εξόντωση αντιπάλου, να πατήσετε space (στο PC), ώστε να πατήσετε-κλωτσήσετε τον αντίπαλο σας για να πετάξει το loot.
Το gore στοιχείο είναι διάχυτο στο παιχνίδι, μέχρι και τα death animations ποικίλουν, αλλά διαρκούν πολύ. Από κάποιο σημείο και έπειτα αποτελούσε μία μακρόσυρτη επίπονη διαδικασία. Σε συνδυασμό με τα επίσης μακρόσυρτα animations στις αναβαθμίσεις των όπλων, στα upgrade stations, τρώγανε πραγματικά χρόνο από την εμπειρία δίχως λόγο.
Να μην παρεξηγηθώ, τα death animations είναι πραγματικά απολαυστικά αλλά διαρκούν πολύ.
Αυτό που λάτρεψα στο παιχνίδι είναι ο οπτικός του τομέας, ο ήχος του και η ατμόσφαιρά του. Μιλάμε για ένα από τα ομορφότερα παιχνίδια εκεί έξω. Ο τίτλος έχει αναπτυχθεί με την Unreal Engine 4 όμως η Striking Distance Studios, συνεργάστηκε με την Epic Games εισάγοντας κάποια features της Unreal Engine 5.
Απίστευτα reflections, υφές, και ΕΠΙΚΟΙ φωτισμοί, συνθέτουν ένα απίστευτο οπτικό θέαμα, το οποίο με άφησε άφωνο. Όμως…
Μιλάμε για μία προβληματική και unoptimized PC έκδοση. Το Review καθυστέρησε, ώστε να δώσουμε στο παιχνίδι την ευκαιρία να πάρει κάποια patches. Το day one θέμα που υπήρχε στα PC με το shuttering λύθηκε, αλλά το performance του παιχνιδιού είναι απογοητευτικό. Κατάφερα έπειτα από πολλές, αλλαγές και τεστ να πιάσω 60FPS σε μη ”busy περιβάλλον”. Για παράδειγμα, σε μάχες με πολλούς εχθρούς ή σε περιοχές με έντονο rendering το framerate ήταν κακό.
Το σύστημα μου, εμπεριέχει RTX 2070, i7 9700K και 16GB Ram. Εννοείται πως με enable του Ray-Tracing, τα πράγματα ήταν πολύ κακά… Δεν ξέρω αν θα καταφέρει η Striking Distance Studios να στρώσει το παιχνίδι, αλλά ελπίζω να το κάνει. Έχει πει πως εργάζεται σε performace patces, μακάρι να φέρει το παιχνίδι σε ένα καλό επίπεδο.
Επί προσθέτως, θα ήθελα να αναφερθώ και στη δομή του παιχνιδιού ως προς την εξερεύνηση. Μιλάμε για ένας άκρως γραμμικό παιχνίδι. Πολύ λίγος χώρος για εξερεύνηση ως και ανύπαρκτος θα έλεγα, με τα περιβάλλοντα να είναι μεν εντυπωσιακά άλλα να μην ποικίλουν. Θα κινηθείτε κυρίως εντός των εσωτερικών χώρων της φυλακής και για λίγο θα βγείτε σε ένα πιο ανοιχτό περιβάλλον με χιόνι, αλλά και πάλι περιορισμένα. Σε άλλους αρέσει αυτό σε άλλους όχι. Εγώ είμαι κάπου ενδιάμεσα, μιας και θα ήθελα λίγο παραπάνω χώρο για εξερεύνηση.
Aυτή η γραμμική δομή, δικαιολογεί και την διάρκεια του παιχνιδιού το οποίο κυμαίνεται στις 10-11 ώρες. Ναι, βάση της δομής η διάρκεια είναι καλή. Αν μιλάγαμε για περισσότερες ώρες θα μιλάγαμε τώρα για μία επαναλαμβανόμενη λούπα ειδικά στο gameplay.
Ο ηχητικός τομέας, επίσης είναι απίστευτος. Η μίξη και η ποιότητα ήχου που έχει γιάνει, από τα cutscenes μέχρι και τις ambient μελωδίες που παίζουν κατά την διάρκεια της περιπέτειάς μας, είναι ότι καλύτερο έχω βιώσει φέτος.
Εν κατακλείδι, το The Callisto Protocol κρύβεται πίσω από το πέπλο της οπτικοακουστικής του εμφάνισης, προσπαθώντας να κρύψει τις αδυναμίες του, οι οποίες δυστυχώς είναι αρκετές. Όντας fan του sci-fi horror δεν μπορώ να πω πως δεν το απόλαυσα, αλλά δεν μπορώ να μην αναφέρω τα προβλήματα τα οποία είναι παραπάνω από φανερά. Σίγουρα δεν είναι το επόμενο Dead Space αλλά είναι ένα παιχνίδι το οποίο θα πρότεινα αποκλειστικά στους fans του είδους. Όσο για όλους τους άλλους, θα έλεγα να περιμένετε ώστε να λάβει περισσότερη φροντίδα το παιχνίδι, από τεχνικής απόψεως.
Μου άφησε μία γλυκόπικρη γεύση, αλλά στο τέλος της ημέρας πέρασα καλά με το παιχνίδι.
Ευχαριστούμε την G3 Great Games, για την παραχώρηση του παιχνιδιού ώστε να επιτευχθεί το Review.
