Boomer μεν, gamer δε. Όταν είδα πως το Eriksholm: The Stolen Dream είχε τζαμπέ ολέ demo, έπρεπε να το παίξω. Και το έπαιξα. Κι εδώ είναι οι εντυπώσεις μου.
Eriksholm – Το Βρετανέστερο παιχνίδι που βρετάνιασε ποτέ (στην ιστορία της Βρετανίας)
Είναι το πρώτο πράγμα που θα νιώσετε, ΑΠΟ ΤΑ 10 ΠΡΩΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ του εισαγωγικού cinematic. Τα πάντα στο παιχνίδι κραυγάζουν Μεγάλη Βρετανία. Το σκηνικό είναι κλασικό βικτωριανό τοπίο, την πρώιμη βιομηχανική επανάσταση, όπου όλα κινούνται με τροχαλίες, κάρβουνο και φθηνό εργατικό δυναμικό. Οι πρωταγωνιστές σου, η Hannah και ο Herman είναι τόσο Βρετανοί, που θες υπότιτλους για την προφορά τους. Από άποψη ατμόσφαιρας το παιχνίδι θυμίζει επικίνδυνα Assassin’s Creed Syndicate, αλλά σε πιο αυθεντική βρετανική εμπειρία.
Η Ιστορία του Eriksholm
Στο demo όλα είναι σαφή και ανοιχτά. Είσαι η Hanna, ζεις στην φανταστική πόλη του Eriksholm την περίοδο μιας πανδημίας. Όταν ο αδερφός σου εξαφανίζεται και ένας μπάτσος σου ζητάει να έρθεις στο τμήμα, κάνεις το λογικό. Την κάνεις με ελαφρά και τότε ΟΛΟΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΕ ΑΚΤΙΝΑ 10 ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΩΝ ΜΙΛΙΩΝ σε κυνηγάνε. Στόχος σου, να βρεις τον αδερφό σου, να μάθεις τι έγινε, και γιατί σας κυνηγάνε. Απλό αλλά ενδιαφέρον
Το πιο ενδιαφέρον έχουν οι διάλογοι και τα cutscenes. Νιώθω πως η ομάδα απαρτίζεται από πολύ αρχάριους, που όμως κάνει μια εξαιρετική δουλειά να ακολουθεί τους κανόνες του σωστού narrative. Η απειρία φαίνεται, αλλά και το ταλέντο και η σωστή δουλειά. Τι εννοώ. Πολλές φορές οι διάλογοι είναι απλώς exposition, δηλαδή χαρακτήρες δίνουν πληροφορίες για τον παίχτη, που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα το έλεγαν. Αυτό το ξέρουν οι συγγραφείς και προσπαθούν να το αποφύγουν σε κάθε σημείο. Αποτέλεσμα, το παιχνίδι να μην έχει κανένα exposition, και οι χαρακτήρες να μην δίνουν βασικές πληροφορίες στον παίκτη.
Νόημα βγάζεις κάπως, αλλά π.χ μια χαρακτήρας είναι τσατισμένη μαζί σου. Εγώ ως παίκτης δεν ξέρω γιατί. Η Hannah προφανώς ξέρει, για αυτό και αντί να έχουμε ένα διάλογο τύπου “Είσαι ακόμη θυμωμένη” “Δεν είναι και λίγο που έκανες αυτό κι αυτό”, στο παιχνίδι έχουμε ένα τυπικό “Ξέρω πως είσαι ακόμη θυμωμένη” “Ναι, αλλά πάμε παρακάτω”. Πιο ρεαλιστικό, αλλά σίγουρα όχι βολικό.
Το Gameplay του Eriksholm
Το παιχνίδι είναι ένα isometric stealth game. Έχεις το δωμάτιο στάδιο, και εσύ πρέπει να βρεις τον τρόπο για να γλιτώσεις από τους μπάτσους που σε κυνηγάνε, όπως προείπαμε. Στα πολύ θετικά είναι πως η κάμερα δουλεύει 360 μοίρες και μπορείς να έχεις εποπτεία του χώρου κάθε φορά. Στα πολύ υπέρ είναι και τα εργαλεία που έχεις στη διάθεσή σου, όπως stealth, poison darts και άλλα.
Τα κατά τώρα. Το παιχνίδι βασίζεται ΕΝΤΕΛΩΣ στη λογική trial and error. Η απουσία ενός pause button είναι εμφανής και σχεδόν crippling, μιας και δεν έχει τρόπο να σχεδιάσεις τον τρόπο που θα κινηθείς. Όχι, είναι δοκίμασε, απότυχε, δοκίμασε πάλι. Αυτό κάνει το παιχνίδι πιο “δύσκολο”, αλλά και πιο άχαρο. Πολλές φορές, οι ιδέες που έχεις δεν πιάνουν, γιατί το παιχνίδι δεν δουλεύει έτσι. Θυμάμαι πως είχε κάτι μεταλλικές επιφάνειες που κάνουν θόρυβο. Δοκίμασα να περπατήσω πάνω ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ένας φρουρός περπατούσε, θεωρώντας πως τα βήματά του θα κρύψουν τα δικά μου. Όχι, απέτυχα, δοκίμασα άλλο δρόμο.
Το καλύτερο σημείο, που μου άρεσε – και ίσως το αγοράσω ήταν τα σημεία μεταξύ του stealth. Εκεί που η δράση και το trial and error σταματά και απλώς εξερευνείς το περιβάλλον για πληροφορίες και προχωράς την ιστορία. Εκείνες οι στιγμές όπου εκτιμάς τα γραφικά, το περιβάλλον, τους διαλόγους, μακριά από τα failstates.
Επίλογος
Αν το παιχνίδι είχε ένα pause button, θα το πρότεινα με τα μάτια κλειστά. Αλλά το trial and error με χάλασε λίγο, γιατί συνήθως αυτή η τακτική συμβαίνει για να παρατείνει τον χρόνο ενός παιχνιδιού. Όμως το παιχνίδι είναι τιμιότατο και αν είναι το στυλ σας, αρπάξτε το χωρίς δεύτερη σκέψη. Εγώ θα κάνω υπομονή και θα του την έχω στημένη σε κάποιο sale.
