Αν υπάρχει ένας λόγος που κάνω το boomer gamer, είναι επειδή θέλω να υπενθυμίζω τις απαρχές του gaming. To AAA blockbuster gaming με τα ρεαλιστικά γραφικά και τα πεντακόσια συστήματα δεν ήταν πάντα η νόρμα. Το gaming δεν ξεκίνησε με την Sony και το Playstation. Υπήρχε μια ολόκληρη εποχή όπου Nintendo και Sega κυριαρχούσαν στα πάντα και τείνουμε να το ξεχνάμε. Εκείνη την εποχή λοιπόν, ανάμεσα στον κυκεώνα παιχνιδιών, υπήρχε και το Golden Axe. Το Golden Axe 3 είναι το αγαπημένο μου παιχνίδι εκείνης της εποχής και για αυτό μπαίνει στο Boomer Gamer.
The Golden Axe of the Golden Age
To Golden Axe λοιπόν είναι ένα 2d side scroller beat ’em up. Πρακτικά είναι αν το Double Dragon έκανε παιδί με το Dungeons and Dragons. Σε ένα fantasy setting, επιλέγεις έναν από τους 4 υπεργαμάτους ήρωες και πας να βρεις – τι άλλο – το golden axe. Ιστορία και πλοκή έχει, αλλά ελάτε τώρα. Όση ιστορία και πλοκή έχει το super mario 1, άλλη τόση έχει κι αυτό. Και όχι. Το “the princess is in another castle” ΔΕΝ ΜΕΤΡΑ για πλοκή.
Τέλος πάντων. Οι χαρακτήρες περιλαμβάνουν τον Κόναν τον Βάρβαρο, μια πολεμίστρια με γιαταγάνι και μπικίνι, έναν γίγαντα με αλυσίδες και έναν ανθρωπόμορφο πάνθηρα που ξέρει ζίου ζίτσου. Ο δε κακός ήταν ένας ανθρωπόμορφος γύπας. Όχι τέτοιος γύπας.
Το Gameplay
Το gameplay ήταν αρκετά ενδιαφέρον και είχε πολλά πράγματα για να κάνεις και να χρησιμοποιήσεις. Πέρα από τις βασικές επιθέσεις και τα κλασικά combo, το παιχνίδι είχε ένα ιδιαίτερο σύστημα μαγείας. Κάθε χαρακτήρας μπορούσε να κάνει 1 από τα 3 διαθέσιμα ξόρκια, ανάλογα με τον αριθμό φίλτρων που διέθετε. Η επιλογή ήταν να χρησιμοποιείς αδύναμα ξόρκια αλλά πιο συχνά ή να κρατάς τα φίλτρα σου για περισσότερο damage. Επίσης είχε mounts, και environmental deaths, κάνοντας το σχεδόν πρόγονο του Dark Souls.
To Golden Axe είχε ένα μοναδικό σύστημα co-op, που πέρα από τον δεύτερο παίκτη, σου έδινε κάποιες μοναδικές επιλογές. Για παράδειγμα εκτός από τα δώδεκα ξόρκια, υπήρχαν άλλα τέσσερα, που μπορούσες να εκτελέσεις σε συνεργασία με τον συμπαίκτη σου. Ξόρκια όπως, υδάτινοι δράκοι, γιγαντιαία πέτρινα αγάλματα, ο μετεωρίτης από το Αρμαγεδδών και κυριολεκτικά ο ίδιος ο μαύρος θεριστής, εμφανίζονται φάτσα κάρτα στις οθόνες.
Άλλο σημαντικό κομμάτι του gameplay ήταν η επιλογή της επόμενης πίστας. Σε ορισμένα σημεία το παιχνίδι σε έβαζε να διαλέξεις που θες να πας, κάνοντας το φουλ replayable. Το replayability συνεχιζόταν με ένα Vs. mode και φυσικά με το πατροπαράδοτο multiplayer “περιμένε την σειρά σου”.
Το όλο Arcade feeling
Ναι, είμαι τόσο μπούμερ που πρόλαβα arcades. Τα παλιά τα ορθόδοξα. Αυτά που σε περίπτωση βομβαρδισμού μπορούσες να μπεις μέσα σαν τον Indiana Jones στο ψυγείο. Αυτά που μετά πήρανε τα dreamcast και τα xbox κοψοχρονιά και τους βάλανε κερματοδέκτες. Έχω προλάβει Virtua Striker με την Ελλάδα μέσα.
Εκείνη την εποχή λοιπόν, το gaming είχε αυτή την αίσθηση. Χωρίς streaming και χωρίς καν ίντερνετ, όλοι μαζευόμασταν στο σπίτι αυτού που είχε την κονσόλα και παίζαμε με την σειρά ή βλέπαμε τους άλλους να παίζουν μέχρι να έρθει η σειρά μας.
Boomer Golden Axe
Ξέρω πως το Golden Axe ανήκει σε μια μουσειακή εποχή. Δεν φτιάχνονται πια τέτοια παιχνίδια. Με το ζόρι φτιάχνονται scroller beat em up, κι ακόμη πιο σπάνια είναι τα καλά scroller beat em ups. Πλέον δεν έχουμε παιχνίδια χωρίς save, σπάνια έχουμε score. Τα controllers έχουν σαράντα κουμπιά πάνω τους, όταν το Sega Mega Drive είχε τρία. Ακόμη κι αν ένα παιχνίδι είχε αδυναμίες, ή δεν είχε καλούς μηχανισμούς, το παλεύαμε και το παίζαμε. Ήταν μια εποχή που το παιχνίδι αρκούσε να κάνει ένα πράγμα, φτάνει να το κάνει καλά.
Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να βλέπουμε πόση μεγάλη πρόοδο έχουμε κάνει ως gaming. Από τα δισδιάστατα side scrollers μέχρι τους ρεαλιστικούς κόσμους με τις χιλιάδες αποστολές, είναι τεράστια η διαφορά. Κι όμως, μερικές φορές ακόμη και τόσο παλιά παιχνίδια μπορούν να μας διδάξουν ένα-δυο πραγματάκια. Και για αυτό αξίζει να τα θυμόμαστε.
Κι επιπλέον έχει ενδιαφέρον πως, με αφορμή το Golden Axe, κάποια πράγματα στην ψυχολογία του gamer δεν αλλάζουν ποτέ. Μπορεί τώρα να έχουμε το twitch και τα live stream. Αλλά τι είναι αυτά αν όχι ένα remote “βλέπω άλλους να παίζουν”, όπως βλέπαμε άλλους στο arcade; Θέλω να πω πως, παρά την τεράστια εξέλιξη, η ψυχολογία του gamer παραμένει η ίδια. Θέλει παιχνίδια που να είναι φαν, ίσως με λίγη πρόκληση, και μαζί την σχέση και το bonding που προκύπτει μέσα από ένα παιχνίδι ή μία κονσόλα.
