Το Atomic Heart αναμφίβολα αποτελεί από τα παιχνίδια τα οποία, συζητήθηκαν όσο τίποτα άλλο, απασχολώντας την βιομηχανία τα τελευταία χρόνια. Το παιχνίδι, μας παρουσιάστηκε πριν 5 χρόνια!
Ο τίτλος βρισκόταν υπό ανάπτυξη, από το 2017 από το νεοσύστατο studio Mundfish, το οποίο έχει την έδρα του στην Κύπρο μας. Το studio αυτό καθ’ αυτό, ιδρύθηκε στην Αγία Πετρούπολη, όμως για τους ευνόητους λόγους μετέφερε τα HQ του, στην Λευκωσία. Μιλάμε για μία ομάδα μόλις 130 ατόμων, τα οποία έρχονται από διάφορες χώρες του πλανήτη, όπως Πολωνία, Ουκρανία, Αυστρία, Γεωργία, Ισραήλ, Αρμενία, Κύπρο και πολλές άλλες.
Ο τίτλος καθώς περνούσαν τα χρόνια, ακουγόταν όλο και περισσότερο, μιας και μέσω του υλικού που μας έδειχνε η ομάδα ανάπτυξης, φαινόταν πως μιλάμε για κάτι άκρως ιδιαίτερο, με τον οπτικό τομέα δε, να μας αφήνει εντυπωσιασμένους. Αυτό, οδήγησε το studio να έρθει σε συνεργασία με την Focus Entertainment, η οποία ανέλαβε και τον ρόλο του publisher.
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Ένα από τα πράγματα τα οποία προκαλούν ενδιαφέρον είναι το setting του παιχνιδιού. Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα σε ένα εναλλακτικό 1950, στο οποίο ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει λήξει. Εδώ η ιστορία, παραμένει ως έχει. Η Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), γιγαντώνεται σε παγκόσμια κλίμακα, όντας η απόλυτη υπερδύναμη στον παγκόσμιο χάρτη. Και αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι επιστήμονες της Σοβιετικής Ένωσης, προχώρησαν στην ανακάλυψη του Polymer, μία ουσία η οποία παράγει μία ”never ending” πηγή ενέργειας. Για να μπορέσουν, να εκμεταλλευτούν αυτό το όπλο, οι επιστήμονες κάνουν developing μία ακραίας τεχνολογίας A.I, με όνομα Kollektiv, προσπαθώντας να αναμείξουν αυτά τα δύο, προσφέροντας στην ανθρωπότητα μία νέας τάξης κοινωνία, η οποία θα είναι δίκαιη για όλους. Τον ορισμό δηλαδή του κουμμουνισμού, όπως αυτός διατυπώθηκε πριν πολλά χρόνια. Και έμεινε απλά στα χαρτιά…
Το σχέδιο σε πρώτη φάση, πήγαινε εξαιρετικά! Kollektiv και Polymer είχαν δημιουργήσει την απόλυτη ουτοπία για το ανθρώπινο είδος, με τα robots να εξυπηρετούν την ανθρωπότητα σε πολυποίκιλές θέσεις, εντός του κοινωνικού συνόλου. Όμως κάτι συνέβη και αυτό άλλαξε, με τα robots να εισέρχονται σε ”combat mode”, και να αφανίζουν το ανθρώπινο είδος, δίχως δισταγμό.
Και εκεί είναι που εμείς παίρνουμε τον έλεγχο, μέσω του Sergey Nechayev ή αλλιώς Major P-3, ο οποίος είναι ο κύριος συνεργάτης, ή το εκτελεστικό όργανο θα λέγαμε, του Dr. Sechenov, ιθύνων της παραπάνω, ουτοπίας που περιγράψαμε. Στόχος του P-3 είναι να ξετυλίξει το μυστήριο, και τον λόγο που οι μηχανές, στράφηκαν ενάντια των ανθρώπων. Βοηθός, σε αυτό του το ταξίδι, θα είναι ο CHAR-les. Ένα γάντι, το οποίο δεν σταματάει να μιλάει, αλλά από την άλλη είναι πολύ χρήσιμο για τον ήρωα μας, μιας και με αυτό μπορεί και μαγνητίζει διάφορα πράγματα, όπως χρήσιμα αντικείμενα που βοηθούν στο crafting και τα upgrades να σκανάρει το περιβάλλον και πολλά περισσότερα.
Γενικά η πλοκή του παιχνιδιού έχει τα σκαμπανεβάσματά της. Ο τίτλος, αρχίζει και ανοίγει από άποψη ιστορίας, μετά την μέση, όμως αδυνατεί να προσφέρει το κάτι παραπάνω. Οι δημιουργοί, είχαν μία ενδιαφέρουσα βάση, στην οποία όμως δεν μπόρεσαν να χτίσουν αυτό που ενδεχομένως θέλανε. Πολλές φορές, η ιστορία είναι υπερβολικά χαρούμενη, ενώ μιλάει για ένα πολύ σοβαρό γεγονός. Αλλά κάνει και το αντίθετο. Θέλει να είναι σοβαρό, αλλά τις περισσότερες φορές αποτυγχάνει. Από την άλλη, ο P-3, είναι ένας ακόμη bad-ass χαρακτήρας και μέχρι εκεί. Το γράψιμο του, μόνο σε αξιωματικό της Σοβιετικής στρατιάς δεν παραπέμπει. Δεν είναι κακή η ιστορία, αλλά δεν θα προσφέρει κάτι το οποίο θα μείνει για πολύ καιρό στην μνήμη σας.
Από την άλλη όμως, εντυπωσιάζει το ύφος του και το όλο του στήσιμο. Μιλάμε για ένα πάντρεμα, του ύφους της δεκαετίας του ’50, παρέα με το υπερφυσικό και φουτουριστικό art direction. Από τα φτωχά Σοβιετικά σπίτια εκείνης της δεκαετίας, μέχρι χώρους που είναι λες και βρίσκεσαι σε ένα sci-fi σκηνικό. Γενικά αυτή η ανάμειξη είναι πραγματικά ιδιαίτερη και νομίζω είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Bέβαια, προσωπικά, βρήκα επιρροές από διάφορα παιχνίδια, όπως το Control, το πρώτο Bioshock και άλλα. Δεν αντιγράφει! Αλλά αντλεί έμπνευση!
Περνάμε στο επόμενο κομμάτι στο οποίο πραγματικά, δίνει πόνο το Atomic Heart, και φυσικά αυτό είναι το gameplay του. Μιλάμε για ένα FPS, το οποίο έχει πάρει στοιχεία από πασίγνωστα παιχνίδια τους είδους, όπως το BioShock, Prey και DOOM και τα έχει κάνει ένα μιξ, σε ένα πραγματικά απολαυστικό shooting. Ο P-3, έχει στην διάθεσή του, μία πληθώρα από όπλα, από ματσέτες και τσεκούρια, μέχρι αυτόματα και όπλα που εκτοξεύουν ηλεκτρισμό. Και εκεί έρχεται να βοηθήσει επί προσθέτως και ο CHAR-les, μέσω του οποίου μπορείτε να έχετε skills τόσο passive όσο και active, τα οποία πιστέψτε με θα σας βοηθήσουν όσο τίποτα άλλο στην μάχη. Από το να σηκώσεις στον αέρα τους εχθρούς δίνοντας χρόνο στον P-3 να τους εξολοθρεύσει, μέχρι την εκτόξευση ηλεκτρισμού, αλλά και την δημιουργία ασπίδας προστασίας.
Όλα τα παραπάνω φυσικά, έχουν το εκάστοτε το δικό τους skill tree. Για να προχωρήσετε σε αναβάθμιση αυτών, θα πρέπει να βρείτε τα vending machines, τα οποία υπάρχουν διάσπαρτα στον κόσμο του παιχνιδιού. Επίσης, από εκεί μπορείτε να αναβαθμίσετε και τα όπλα σας, αλλά και κάνετε crafting materials. Υπάρχει φυσικά και η επιλογή να πάρετε πίσω στην κατοχή σας, τα materials που δώσατε για να προχωρήσετε σε μία αναβάθμιση, δίνοντας τα αλλού.
Όσον αφορά τον οπλισμό, τα attchments αλλά και μέρη όπλων, αυτά μπορούν να κατασκευαστούν μέσω blueprints, που μπορείτε να βρείτε εντός του κόσμου του παιχνιδιού, μέσω συγκεκριμένων κουτιών ή μέσω των λεγόμενων Testing Grounds. Τα Testing Grounds, είναι κάποια συγκεκριμένα μέρη εντός του χάρτη, τα οποία αποτελούνται κυρίως από επίλυση γρίφων και δοκιμασιών. Κάθε tetsing ground, έχει τρία κουτιά. Bronze, Silver και Gold. Εκεί θα βρείτε, από attachments όπλων, μέχρι blueprints για ειδικά πυρομαχικά και throwables.
Tα όπλα δουλεύουν πολύ καλά και η αίσθηση που έχεις όταν παίζεις είναι εξαιρετική. Κάθε όπλο νοιώθει διαφορετικό. Αλλιώς ανταποκρίνεται το shooting, όταν ρίχνεις με ένα πιστόλι και αλλιώς με ένα αυτόματο. Εδώ η Mundfish τα πήγε εξαιρετικά.
Παρόλο που υπάρχουν σημεία στο παιχνίδι που ”προκαλούν” το πιο stealth gameplay, αυτό αμέσως γκρεμίζεται. Όλοι οι δρόμοι, όλα τα στενά, είναι όχι απλά γεμάτα, αλλά ακραία μπουκωμένα από ρομπότ κάθε τύπου, μην αφήνοντας αυτή την επιλογή.
Kαι μιας και αναφέρθηκα στον χάρτη, να πω πως είναι μακράν από τους χειρότερους και πιο δυσνόητους χάρτες που έχω αντικρίσει ποτέ σε παιχνίδι. Είναι εκνευριστικά δυσλειτουργικός και η όλη του σχεδίαση, αποτελεί από μόνη της έναν γρίφο! Τα μέρη ποικίλουν, και υπάρχει η δυνατότητα του τυπικού exploration όμως δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως ένα Open-world παιχνίδι. Αυτό που επίσης καταντά κουραστικό, είναι πως ακόμη και να θέλει να σπρώξει τον παίκτη να εξερευνήσει, δεν τον αφήνει. Και ο λόγος είναι ο παραπάνω ξανά. Είναι σαν να πρέπει να δίνεις έναν πόλεμο, κάθε φορά που θες να εξερευνήσεις ένα απλό σπίτι.
Επί προσθέτως, θα πρέπει να αναφέρω πως το Atomic Heart είναι ένας πολύ απαιτητικός τίτλος όσον αφορά την δυσκολία του. Μην περιμένετε εύκολα πράγματα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με Far Cry. Το Review έγινε στο Local Malfuction, το οποίο πρακτικά είναι το medium επίπεδο δυσκολίας και η αλήθεια είναι ότι ζόρισε πολύ. Και εκεί δείχνει το πόσο σωστά δομημένη είναι η ανάπτυξη του shooting, αλλά και των ιδιοτήτων που έχει ο χαρακτήρας. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Πολλές φορές είναι επιτακτική η χρήση του γαντιού και των ιδιοτήτων σας, ενώ αρκετές φορές θα πρέπει παράλληλα να κάνετε χρήση τόσο των όπλων, όσο και του CHAR-les.
Κάτι επίσης που μου άρεσε ήταν η δομή των puzzles. Αρκετές φορές ήταν εύκολα αλλά αρκετές φορές έπρεπε να επιστρατεύσεις την σκέψη σου, την προσοχή σου, αλλά και την παρατηρητικότητά σου, ώστε να λύσεις κάτι. Το τελευταίο συνέβαινε κυρίως στα testing grounds!
Τέλος, αυτό που με άφησε ελαφρώς απογοητευμένο είναι η ποικιλία των εχθρών, αλλά και των bosses. Τα bosses, είναι μεν ευφάνταστα και εξαιρετικά υλοποιημένα, αλλά δυστυχώς θα ήθελα παραπάνω ποικιλία αλλά και ποσότητα!
Προχωρώντας, δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στον υπέροχο οπτικό τομέα, αλλά και το πάρα πολύ καλό pc port. Τα γραφικά σε σημεία κόβουν την ανάσα και γενικά είναι σαν να έρχεται από πρωτοκλασάτο studio της βιομηχανίας. Η αλήθεια είναι πως υπήρχαν μερικά bugs, αλλά όχι τόσα ώστε να θεωρήσουμε το παιχνίδι μη προσεγμένο ή κακό. Ο τίτλος αυτός καθ’ αυτός έτρεχε απροβλημάτιστα (όσον αφορά το framerate) σε μία RTX 2070, 16GB RAM και έναν Intel Core i7-9700K. Το κακό βέβαια, εδώ είναι πως παρόλο που διαφημίστηκε για το πόσο όμορφος θα είναι με το ray-tracing, εν τέλει δεν ήρθε ποτέ με αυτό. Τα RTX χαρακτηριστικά δεν υπάρχουν, σίγουρα όμως θα έρθουν σε μελλοντικό patch. Το DLSS πάντως είναι εκεί και βοηθά πολύ τον τίτλο να τρέξει πιο ομαλά.
Μεταξύ μας όμως, το Atomic Heart και δίχως Ray-Tracing είναι εντυπωσιακό και πανέμορφο.
Και τώρα, περνάμε σε έναν τομέα, ο οποίος με κέρδισε περισσότερο, που είναι η μουσική του και φυσικά το soundtrack. Όντας ένας τίτλος που πραγματεύεται την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης, είναι γεμάτος από τραγούδια της εποχής. Αλλά, όπως και το εικαστικό του, έτσι και στην μουσική, έχουμε μία ανάμειξη νέας και παλιάς εποχής. Από κλασσικά Ρωσικά κομμάτια και remixes πασίγνωστων τραγουδιών, έως και techno-house μουσική που θα συναντήσουμε κυρίως στα Testing Grounds. Και όλα αυτά έρχονται να δέσουν με το πρωτότυπο γράψιμο του metal soundtrack, δια χειρός του master, Mick Gordon (DOOM, Wolfenstein: The New Order και άλλα). Η μουσική του τίτλου είναι ΕΠΙΚΗ!
Επίσης, θα σας πρότεινα να δοκιμάσετε το Atomic Heart με την original γλώσσα του παιχνιδιού, που είναι τα Ρώσικα (βάζοντας φυσικά Αγγλικούς υπότιτλους). Αυτό θα σας βοηθήσει να μπείτε ακόμη περισσότερο στο setting του τίτλου. Δοκιμάστηκαν και τα Αγγλικά τα οποία βρήκα just ok και τίποτα παραπάνω!
Εν κατακλείδι,
Το Atomic Heart δεν είναι ο απόλυτος FPS τίτλος. Είναι όμως ένα μοναδικό παιχνίδι και ιδιαίτερο σε ύφος εγχείρημα. Μέτρια ιστορία, απολαυστικό gameplay, αλλόκοτα όμορφο art direction, και ένα εξαιρετικό soundtrack.
Το μόνο σίγουρο είναι, πως θα παίξετε κάτι εντελώς φρέσκο και δεδομένου πως μιλάμε για μία ομάδα 130 ατόμων, στο πρώτο τους παιχνίδι, δεν μπορώ να μην δώσω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την προσπάθειά τους. Ο τίτλος, εμπεριέχει απίστευτες ιδέες οι οποίες άλλοτε στην πράξη δούλεψαν και άλλοτε όχι, όμως στο τέλος της ημέρας, προσωπικά δεν κατάλαβα πότε πέρασαν οι 21 ώρες που χρειάστηκαν για να δω τους τίτλους τέλους.
Θεωρώ πως η Mundfish, βλέποντας το πρώτο της παιχνίδι, είναι μία ομάδα που θα μας απασχολήσει αρκετά στο μέλλον και θέλω να δω, τι θα κάνει μέσα στα επόμενα χρόνια.
Ευχαριστούμε την AVE για την παραχώρηση του παιχνιδιού, ώστε να επιτευχθεί το Review.
