Οι συστάσεις για το Until Dawn, νομίζω πως δεν πρέπει να γίνουν, ούτε να υπερθεματίσουμε για το τι πρόκειται.
Αποτέλεσε, την αρχή μίας εξαιρετικής πορείας για την Supermassive Games και ένα παιχνίδι που άφησε το δικό του, μοναδικό στίγμα, στο είδος των horror διαδραστικών παιχνιδιών. Και όμως, ο χρόνος πραγματικά πετάει…
Σαν χθες μου φαίνεται, ότι έπαιζα το Until Dawn στο PlayStation 4 μου και όμως, το τότε χθες, ήταν το 2015! Σχεδόν 10 χρόνια! Έπειτα λοιπόν από τόσα χρόνια, η Sony επαναφέρει το παιχνίδι στην νέα γενιά, μέσω ενός remake-remastered, αν μπορώ να το χαρακτηρίσω έτσι. Μιας και όντως -όσον αφορά τον οπτικό τομέα-, μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε ως remake, εν εν του τούτοις, δεν μπορεί να λάβει τον εν λόγω χαρακτηρισμό, μιας και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά, πλην της μουσικής, που θα μιλήσουμε αργότερα για αυτή, δεν έχουν αλλάξει.
Εν τάχει να θυμίσουμε, την βασική πλοκή του παιχνιδιού.
Στις 2 Φεβρουαρίου 2014, ο Josh και οι δίδυμες αδερφές του Hannah και Beth προσκαλούν τους φίλους τους (Sam, Mike, Jessica, Emily, Matt, Ashley και Chris) στo Washington Lodge στο Βουνό Blackwood για την ετήσια χειμερινή τους απόδραση.
Μετά το πάρτι, κάποιοι από το γκρουπ συνωμοτούν για να κάνουν μια φάρσα με τη Hannah, η οποία έχει ερωτευτεί τον Mike, αλλά ο ίδιος είναι ήδη μαζί με την Emily. O Mike καλεί τη Hannah στο δωμάτιο όπου, εν αγνοία της, κρύβονται οι Jessica, Emily, Matt και Ashley. Καθώς η Hannah αρχίζει να βγάζει τα ρούχα της, αντιλαμβάνεται την παρουσία της ομάδας και νιώθει ταπεινωμένη. Η Sam, μπαίνει στο δωμάτιο για να προειδοποιήσει τη Ηannah, αλλά ανακαλύπτει ότι είναι πολύ αργά. Η Hannah, τρέχει έξω από το καταφύγιο και στο χιονισμένο δάσος καθώς όλοι την ακολουθούν, προσπαθώντας να ζητήσουν συγγνώμη και να την πείσουν να επιστρέψει. Η Beth ακούει την ταραχή και μαθαίνοντας τι έχει γίνει στην αδερφής της, τρέχει στο δάσος για να την βρει.
Η Beth εντοπίζει τελικά την Hannah που κλαίει και την παρηγορεί. Ξαφνικά, ακούνε έναν βίαιο θόρυβο και αρχίζουν να τρέχουν από έναν αόρατο διώκτη. Καθώς βρίσκονται στη γωνία στην άκρη ενός γκρεμού, η Hannah γλιστράει και πέφτει κρατώντας την Beth από το χέρι, κατεβάζοντάς την μαζί της. Η Beth, καταφέρνει να κρεμαστεί σε ένα μεγάλο κλαδί, κρατώντας τη Ηannah με το άλλο της χέρι. Ένας άγνωστος άνδρας εμφανίζεται και απλώνει το χέρι του για να βοηθήσει τα δίδυμα, αλλά η Ηanah και η Βeth πέφτουν και οι δύο στον γκρεμό και χάνονται.
Ένα χρόνο αργότερα, στην επέτειο της εξαφάνισης της Hannah και της Beth, οι υπόλοιποι επτά φίλοι αποδέχονται την πρόσκληση του Josh (αδερφό των χαμένων κοριτσιών), για να γυρίσουν στο βουνό που λάβανε χώρα τα τραγικά γεγονότα, ώστε να θυμηθούν τις παλιές καλές στιγμές αλλά και να τιμήσουν την μνήμη των κοριτσιών.
Και κάπου εκεί αρχίζει, να ξετυλίγεται η ιστορία, η οποία βασίζεται στις επιλογές που θα κάνει ο παίκτης, και το πως η ιστορία να συνεχίσει.
Αρχικά να πούμε, πως ο τίτλος δεν αναπτύχθηκε από την ίδια την Supermassive Games, αλλά από την Ballistic Moon, η οποία ιδρύθηκε το 2019 και το πρώτη της project ως studio είναι το Until Dawn και για πρώτη φορά το παιχνίδι, εκτός του PlayStation 5 έρχεται και σε PC, όπου και το Review μας, βασίζεται στην εν λόγω έκδοση.
Στο διά ταύτα. Ο τίτλος κάνει και επίσημα μετάβαση σε Unreal Engine 5, και φυσικά οι βελτιώσεις που φέρνει τόσο στον γενικότερο οπτικό τομέα όσο και στην απεικόνιση των ίδιων των χαρακτήρων, είναι αν μη τι άλλο αξιοπρόσεχτη και αρκετά εντυπωσιακή. Ήδη το παιχνίδι, το 2015, ξεχώριζε για τα γραφικά του και τα ιδιαίτερα animations του, και τώρα έρχεται να γίνει ακόμη καλύτερο.
Αυτές οι αναβαθμίσεις στον οπτικό τομέα έρχονται να δημιουργήσουν ένα ακόμη πιο ατμοσφαιρικό και παράλληλα ζωντανό ”horror”σκηνικό, που σε βάζει ακόμη περισσότερο στα ενδότερα της ιστορίας. Διαφορές σίγουρα παρατηρούνται και στον ηχητικό τομέα, με τα διάφορα εφέ στους ήχους της φύσης, τις πόρτες που τρίζουν σε εσωτερικούς χώρους και ακόμη περισσότερα να δημιουργούν μία τεταμένη ατμόσφαιρα.
Σε άλλες προσθήκες, σε σχέση πάντα με το αρχικό, έχουμε την παρουσία των νέων ”Hunger Totems”, τα οποία έρχονται να προσθέσουν ακόμη περισσότερο περιεχόμενο στην αφήγηση, δείχνοντας μας σκηνές και οράματα που δεν είχαμε στο αρχικό παιχνίδι. Επίσης, έχουμε κάποιες νέες προσθήκες σε διαλόγους, νέα μέρη να εξερευνήσουμε, τα οποία προφανώς απαρτίζονται από collectibles, δίνοντας περισσότερο περιεχόμενο στην αφήγηση, καθώς και ένα νέο τέλος για έναν χαρακτήρα, το οποίο έρχεται αλλάξει της ισορροπίες, και όπως σας ενημερώσαμε σε σχετικό άρθρο (πατήστε εδώ), ίσως να ”κλείνει το μάτι”, στον ερχομό ενός sequel.
Επί προσθέτως, έχουμε την προσθήκη μίας νέας κάμερας σε third person αντικαθιστώντας την fixed camera και τέλος, έχουμε και την για μένα αλλόκοτη και απερίσκεπτη αλλαγή του συνολικού soundrtack, δια χειρός Mark Korven, η οποία όχι απλά δίνει κάτι νέο και φρέσκο αλλά ίσα ίσα υποβαθμίζει πλήρως την εμπειρία, με κομμάτια άτοπα και πέρα από το ύφος του παιχνιδιού. Θα ήθελα, αναλλοίωτες τις μουσικές του Jason Graves, η την προσθήκη μικρών κομματιών πάνω στην συνταγή που υπήρχε.
Και συνεχίζουμε..
Ο λόγος, που ανέφερα πως δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ένα πλήρες remake εκτός του νέου και πανέμορφου οπτικού τομέα, είναι τα αναλλοίωτα και βασικά στοιχεία, που έχουν παραμείνει ίδια. Ένα από αυτά, και ίσως το πιο ενοχλητικό στοιχείο του κλασσικού τίτλου, είναι ο χειρισμός των χαρακτήρων.
Ο τρόπος με τον οποίο κινούνται στον περιβάλλον και περπατούν είναι αργός, ατσούμπαλος, ενοχλητικά αργός και τελείως μηχανικός. Στο κλασσικό παιχνίδι είχαμε την δυνατότητα να περπατάμε ελαφρώς πιο γρήγορα, αλλά ακόμη και τότε το περπάτημα ήταν ΠΟΛΥ αργό. Αυτό δεν αλλάζει ούτε εδώ. Αυτό έρχεται να δημιουργήσει πολλά θέματα και δε όταν θες να εξερευνήσεις ένα Χ μέρος, διότι η νέα κάμερα που έχει προστεθεί, σε συνδυασμό με αυτή την κίνηση καθιστούν την εξερεύνηση, ειδικά σε πιο στενά μέρη, ενοχλητική.
Και τα θέματα συνεχίζουν. Το παιχνίδι το πήραμε στα χέρια μας, αρκετά μετά την κυκλοφορία του, οπότε τα πρώτα patches και Updates είχαν δοθεί. Επίσης, ο μέσος PC Gamer καλώς ή κακώς δεν έχει το PC στο οποίο δοκιμάστηκε το παιχνίδι. Ο τίτλος, δοκιμάστηκε σε μία RTX 4080, i7-13700K, 32GB Ram στα 1440p. Όσον αφορά το frame-rate, δεν αντιμετώπισα κανένα θέμα, μιας και σε ultra γραφικά και με ανοιχτό το NVIDIA DLSS στο Quality, έτρεχα το παιχνίδι από 110-140FPS.
Αυτό όμως που με εξόργισε…
Αρχικά, είχα δεκάδες crashes. Παραδόξως δεν είδα bugs και glitches (καλό αυτό) αλλά εκείνο που με νευρίασε ήταν το εξής. Όντας ένα διαδραστικό παιχνίδι, προφανώς και βολεύει και θεωρώ πως είναι το πιο φυσικό, να παίζει κάποιος με controller, ακόμη και στο PC του. Όμως, όταν αποφασίζεις να φτιάξεις ένα PC port, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις τα πολύ βασικά, πέρα από ένα τεχνικά ποιοτικό port. ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙ.
Το παιχνίδι, συμβουλεύει εξαρχής πως για μία καλύτερη εμπειρία, καλό θα ήταν να χρησιμοποιηθεί controller αλλά δεν έχει να κάνει. Έτσι και αλλιώς, προφανώς και σκόπευα να παίξω το παιχνίδι με χειριστήριο, αλλά κάποιος PC Gamer ενδεχομένως να θέλει να παίξει με το ποντίκι του.
Ποιο είναι το θέμα, που αντιμετώπισα και συνεχίζω να αντιμετωπίζω τουλάχιστον εγώ. Όσες φορές, προσπάθησα να χρησιμοποιήσω το ποντίκι για να κουνήσω τον εκάστοτε χαρακτήρα, τα frames ”κοβόντουσαν” και ο χαρακτήρας κινούνταν σαν το Matrix. Τα FPS πέφτανε κάτω από 10, λες και έτρεχες το παιχνίδι σε PC 20ετίας. Η λύση που βρήκα, αλλά δεν δούλευε πάντα, ήταν πριν μπω στο παιχνίδι, να κάνω verify τα αρχεία του τίτλου. Μία έπιανε, και η χειρισμός με ποντίκι ήταν εντάξει, αλλά τις περισσότερες δεν έπιανε.
Το θεωρώ απαράδεκτο και προσβλητικό, απέναντι στους PC παίκτες.
Εν κατακλείδι, μιλάμε για μία μέτρια ως κακή εμπειρία σε σημεία. Και κακή λόγω των τεχνικών ζητημάτων, και την μη αναβάθμιση σοβαρών ζητημάτων που ταλαιπωρούσαν το αρχικό παιχνίδι. Αν θες να αποκαλείσαι remake, δεν τυλίγεσαι γύρω από τον μανδύα των γραφικών και αναβάθμισης αυτών -που όντως είναι καλοδεχούμενος και πανέμοροφος-, αλλά φροντίζεις όλες τις πτυχές του παιχνιδιού.
Και δε, όταν ζητάς από τον παίκτη 69,99€…
Eυχαριστούμε την PlayStation Greece, για την παραχώρηση του παιχνιδιού ώστε να επιτευχθεί το Review.
