Θα ξεκινήσω με μια φανταστική ιστορία, πώς εγώ φαντάζομαι πως δημιουργήθηκε αυτό το παιχνίδι. Μια φορά λοιπόν, ήταν ένας τύπος που είχε μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΙΔΕΑ για άνιμε. Παίρνει ταξί και του λέει να τον πάει στην Toei. Ο ταξιτζής μπερδεύεται και τον πάει στην Atlus. Μη έχοντας λεφτά να πάρει νέο ταξί λέει “τι να κάνουμε, εδώ ήρθαμε, που να τρέχεις τώρα, κάτσε να τους κάνω αυτούς την παρουσίαση”. Πηγαίνει πάνω στην Atlus, κάνει την παρουσίαση, ενθουσιάζονται όλοι και του λένε “Ωραία τα λές, αλλά εδώ είμαστε gaming company”. Τι να κάνει ο άνθρωπος απογοητεύεται, αλλά τα τζιμάνια της Studio 0 στον κάτω όροφο τον σταματάνε. “Άσε το ‘χουμε” του λένε και έτσι ξεκίνησε το Metaphor Refantazio.
Ok, προφανώς αυτό δεν έγινε ποτέ. αλλά κρατήστε το ως γενικό αίσθημα για το παιχνίδι. Προγραμματικά θα πω πως το παιχνίδι είναι εξαιρετικό, αξίζει κάθε βραβείο που πήρε. Αλλά θα το πω και θα το γράψω κεφαλαία. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ GAMEPLAY ΕΧΟΥΝ ΠΑΡΕΙ ΔΙΑΖΥΓΙΟ.
Λαστ μπατ νοτ λιστ, 101 άρθρο σήμερα, παραγγελιά στον συνάδελφο Λεύκο-Φρίξο. Γιατί είπαμε, ΧΑΤΗΡΙΑ ΔΕΝ ΧΑΛΑΜΕ.
Η ιστορία του Metaphor Refantazio
Η ιστορία του Metaphor Refantazio είναι ό,τι θα περίμενε κανείς από Ιαπωνικό JRPG. Ξεκινά σχετικά ήρεμα και καταλήγει στο απόλυτο σουρεάλ. Χωρίς να κάνω σπόιλερ, όταν ο βασιλιάς πεθαίνει, εσύ θα προσπαθήσεις να εκδικηθείς τον δολοφόνο και να αποδώσεις δικαιοσύνη. Αυτό βέβαια πάει λάθος πολύ γρήγορα και τελικά η πλοκή γυρίζει σε έναν διαγωνισμό για το ποιος θα είναι ο διάδοχος του θρόνου. Στο ταξίδι μαζεύεις περίπου ένα λόγο από followers, οι οποίοι κάποιοι από αυτούς θα σε βοηθήσουν στη μάχη. Αυτό είναι η πλοκή. Αλλά υπάρχουν πολλά πράγματα πέρα από την πλοκή
Τα μηνύματα
Το Metaphor Refantazio είναι κατά βάση ένα μια ιστορία με πολλά πολιτικά μηνύματα. Δεδομένου πως ο στόχος είναι “γίνε βασιλιάς”, το ερώτημα είναι “τι βασιλιάς θες να γίνεις;”. Ερωτήματα για την φύση της εξουσίας, πώς η εξουσία διαφθείρει, ποιες αρετές έχει ένας καλός βασιλιάς επαναλαμβάνονται κάθε φορά υπό το πρίσμα της εξέλιξης της ιστορίας. Όσο προχωράς, θα ανεβαίνεις στην εκτίμηση των υπηκόων σου. Αυτό σημαίνει τη σχέση υπηκόων και του βασιλιά, που καταλήγει σε μια σχέση δημοκρατίας – μοναρχίας. Οι πολίτες δίνουν την νομιμοποίηση στην εξουσία, η οποία φροντίζει και μεριμνά για το καλό όλων.
Παρά το γεγονός πως το Metaphor Refantazio είναι πολιτικό παιχνίδι, η πολιτική συνάδει με την φαντασία και (λιγότερο) με την λογοτεχνία. Αυτό που σε καθοδηγεί είναι ένα βιβλίο με την “Ουτοπία” ένα φανταστικό μέρος όπου όλα είναι τέλεια και δεν υπάρχει καμιά διάκριση η ρατσισμός απέναντι στις φυλές. Ποιο είναι το θέμα; Πως η ουτοπία είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε πραγματικότητα. Έτσι δίπλα στο πολιτικό κομμάτι, έρχεται και το υπαρξιακό. Τι είναι πραγματικότητα και τι φαντασία; Ποιος είναι ο πραγματικός κόσμος και ποιος ο φανταστικός; Κυρίως όμως είναι το ερώτημα, πως κάτι φανταστικό και ψεύτικο μπορεί να εμπνεύσει κάτι αληθινό και πραγματικό
Gameplay του Metaphor Refantazio
Και εδώ είναι που το παιχνίδι παίρνει διαζύγιο με τον εαυτό του. Το gameplay είναι μια μίξη hack and slash και turn-based combat. Έχοντας μια ομάδα τεσσάρων ατόμων, παίρνεις αποστολές και απλώς καθαρίζεις dungeons. Αυτό, τίποτα άλλο. Ακούγεται περίεργο, και είναι, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Θα δεις στον χάρτη τον κλασικό questgiver. Πηγαίνεις, ακούς την ιστορία, κάνεις teleport στο dungeon το καθαρίζεις και τέλος. Έτσι είναι όλες οι αποστολές, main και side.
Εννοείται πως έχει όλα τα στοιχεία ενός RPG, που όμως είναι εντελώς αχρείαστα για το παιχνίδι. Έχει ένα class system, που δεν θα χρησιμοποιήσεις πολύ, εκτός από τα 2-3 που θα βολέψουν. Για τους άλλους, δεν θα αλλάξεις ποτέ το class τους, εκτός αν θες να αναβαθμίσεις το υφιστάμενο. Έχει και ένα gearing system που όμως σπάνια θα μπεις στον κόσμο να το μελετήσεις. Το ίδιο και με τα Items ή με το γενικότερο economy του παιχνιδιού. Γενικότερα νιώθει κανείς πως όλα τα επιμέρους features του παιχνιδιού, εκτός από το combat, είναι εκεί απλώς για να είναι.
Πρόβλήματα
Βρήκα προβλήματα πολλά στο Metaphor Refantazio. Το πρώτο είναι τα loading/transition screens. Το παιχνίδι δεν είναι open world, ούτε καν hub world. Είναι μια μίξη από 100 μικρούς μικρούς χάρτες, οι οποίοι γίνονται load κάθε φορά που αλλάζεις περιοχή. Ευτυχώς δεν κρατάνε πολύ, αλλά πραγματικά είναι ενοχλητικό και κάνει από ένα σημείο και μετά το fast travel αναγκαίο
Το άλλο ήταν οι ανεκδιήγητα υπερβολικοί χρόνοι σε cutscenes. 1.5 ώρα cutscene για εισαγωγή, πριν ΚΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΝΑ ΠΑΙΖΩ. Για το τέλος, ακόμη χειρότερα. Δύο ώρες cutscene, UNSKIPPABLE CREDITS και στο καπάκι ΚΙ ΑΛΛΟ CUTSCENE! Ρε σοβαρευτείτε!
Το pacing είχε κι αυτό τα θεματάκια του, κυρίως με τους followers. Κάποιους – όπως τον Strohl και την Hulkenberg τους συναντάς στην αρχή και είναι μαζί σου σε όλο το παιχνίδι. Άλλους – όπως την Eupha και τον Basilio – τους συναντάς στο τέλος και πρέπει τότε να μάθεις να τους χειρίζεσαι. Άλλους δεν τους χειρίζεσαι ποτέ, απλώς συλλέγεις το “αρχέτυπό” τους. Με κάποιους μπορείς να δεθείς, με κάποιους όχι.
Επίλογος
Το Metaphor Refantazio είναι μια εμπειρία που δεν ξέρω γιατί έγινε παιχνίδι. Ως ιστορία και ως νοήματα είναι εξαιρετικό, καλογραμμένο, με εξαιρετική πλοκή και βάθος που σπανίζει. Και η μάχη του είναι πολύ τίμια, ακόμη και για μένα που το τελευταίο jrpg που έπαιξα ήταν το Final Fantasy 8. Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι για τόσο πόσο απέχουν αυτά τα δύο. Πόσο η πλοκή οδηγείται αποκλειστικά από τα cinematic και πως η δράση κουβαλιέται μόνο από το gameplay. Eίναι σαν να παίζεις δύο διαφορετικά παιχνίδια ταυτόχρονα.
Still, αξίζει κάθε ώρα που θα παίξετε.
