The Dark Pictures Anthology: The Devil in Me | Review

407

Και να που φτάσαμε στο τέλος της πρώτης σεζόν, για την horror ανθολογία της Supermassive Games, The Dark Pictures. Με τέσσερις συνολικά τίτλους και ένα ταξίδι το οποίο ξεκίνησε το 2019 (με το Man of Medan) πλέον ήρθε η ώρα να κλείσει (για λίγο) αυτό το κεφάλαιο.

Για την ιστορία να πούμε πως οι υπόλοιποι τίτλοι, είναι το Man of Medan όπως αναφέραμε και πιο πάνω, Little Hope (2020) και Houses of Ashes (2021). Το τελευταίο αποτέλεσε το αγαπημένο μου, από τα τρία.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ 

Η ιστορία μας ξεκινά με ένα ταξίδι στην Αμερική και πιο συγκεκριμένα στο Σικάγο του 19ου αιώνα. Εκεί θα δούμε αλλά και θα χειριστούμε ένα ζευγάρι νέων, το οποίο μόλις παντρεύτηκε, και στα πλαίσια του γαμήλιου ταξιδιού του, επισκέφτηκε ένα πολύ ιδιαίτερο ξενοδοχείο.

Στο ξενοδοχείο δεν υπήρχε κανένας άλλο θαμώνας, ενώ η τοποθεσία αυτού, ήταν σε ένα άκρως κεντρικό σημείο της πόλης. Έπειτα από προσπάθεια, κατάφεραν να κάνουν το check-in και να βρουν τον ιδιοκτήτη. Τα πράγματα εντός του ξενοδοχείου δεν πήγαν και πολύ καλά. Οι δύο νέοι χάθηκαν με φρικτό τρόπο. Ναι, εδώ δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, όλες οι επιλογές οδηγούν στον θάνατο του άτυχου ζευγαριού.

Και μετά από αυτή την εισαγωγή μεταφερόμαστε στο τώρα και σε μία ομάδα η οποία δουλεύει πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ το οποίο αφορά τον H. H. Holmes (Herman Webster Mudgett).

Μικρή παύση από τα του του παιχνιδιού, για να καταλάβετε περί τίνος πρόκειται…

Ο Herman Webster Mudgett (16 Μαΐου 1861 – 7 Μαΐου 1896) γνωστός ως DR. Henry Howard Holmes ή H. H. Holmes ήταν ένας κατά συρροή δολοφόνος, με 50 υποθέσεις να είναι ανοιχτές στο όνομα του, μόνο στο Σικάγο. Μέχρι και την εκτέλεσή του το 1896 (εννέα ημέρες πριν τα 35α γενέθλια του), επέλεξε να κάνει καριέρα στο έγκλημα μέσα από διάφορα αδικήματα εκτός των δολοφονιών. Ασφαλιστικές απάτες, πλαστογραφήσεις επιταγών, και άλλα πολλά. Ο Holmes, θεωρείται πλέον ο πρώτος μεγάλος serial killer στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

Αυτό που βλέπουμε αρχικά, είναι πως η ομάδα παραγωγής του ντοκιμαντέρ δε βλέπει και τόσο ζεστά το θέμα ενασχόλησης με την συγκεκριμένη υπόθεση. Όμως, ένα περίεργο τηλεφώνημα στα γραφεία τους, αλλάζει τα πάντα, και εν τέλει θα ταξιδέψουν σε ένα νησί, όπου εκεί υπάρχει ένα ξενοδοχείο, το οποίο αποτελεί μία πιστή αναπαράσταση του ξενοδοχείου του Holmes.

Πλέον, υπάρχει μία πρόκληση και μία ευκαιρία, ώστε να υπάρξει η καταγραφή ενός ενδιαφέροντος επεισοδίου για την ομάδα, η οποία πλέον γεμάτη ενέργεια, είναι έτοιμη να ανακαλύψει τα μυστικά του serial killer.

Αρχικά να πούμε πως για ακόμη μία φορά φυσικά, ο τίτλος, στηρίζεται 100% στις επιλογές σας, οι οποίες παίζουν καταλυτικό παράγοντα στην εξέλιξη του παιχνιδιού και αν θα καταφέρετε να κρατήσετε τους πρωταγωνιστές στη ζωή. Αυτό που μου άρεσε στο The Devil in Me, είναι η προσγείωση στην πραγματικότητα.

Πάντα αγαπούσα το ”φυσικό horror” και όχι τα παραφυσικά πράγματα, όπως είδαμε και σε προηγούμενους τίτλους της ανθολογίας. Το ότι το παιχνίδι, μελετά την ιστορία ενός πραγματικού serial killer, με ιντρίγκαρε εξ’ αρχής. Το setting επίσης ήταν το καλύτερο σε όλη την σεζόν. Ένα ξενοδοχείο ”ντυμένο” στο στυλ δύο αιώνων πίσω, ανατριχιαστικές κούκλες σκορπισμένες σε όλους τους χώρους και γενικά μία σκοτεινή ατμόσφαιρα η οποία δε σε άφησε σε ησυχία και έφερε vibes από πασίγνωστα horror franchises (όπως τα πρώτα Resident Evil).

Γενικά υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία στους χώρους που εξερευνούμε, μιας και η εξερεύνηση και η δράση δεν περιορίζεται μόνο στο ξενοδοχείο αλλά και σε εξωτερικούς χώρους. Έτσι, αποφεύγουμε την μονοτονία.

Όσο λάτρεψα το setting, αλλά τόσο έμεινα παγερά αδιάφορος για τους χαρακτήρες. Τους βρήκα άκρως ”basic” και ολίγον τι αδιάφορους, με ίσως μία μικρή εξαίρεση την Kate (το ”πρώτο πρόσωπο” της παραγωγής, αυτή που εμφανίζεται μπροστά από την κάμερα και αναλαμβάνει τον ρόλο της ρεπόρτερ), την οποία ενσαρκώνει η αγαπημένη μου Jessie Buckley. Όσο και αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να δεθώ με τους χαρακτήρες. Η γραφή τους είναι δυστυχώς πολύ ρηχή.

Η Supermassive Games, στο κλείσιμο της σεζόν έδωσε περισσότερη λεπτομέρεια στο gameplay, βάζοντας κάποια ολόφρεσκα στοιχεία. Για πρώτη φορά στο franchise, θα δούμε τους χαρακτήρες να μπορούν να σκαρφαλώνουν σε υψώματα, να τρέχουν, ενώ υπάρχουν και σε μεγάλο βαθμό και οι γρίφοι! Απλοϊκοί δε, όμως αποτελεί κάτι νέο στη σειρά.

Μεγάλη αλληλεπίδραση υπάρχει και με το περιβάλλον μιας και θα χρειαστεί να μετακινήσουμε βιβλιοθήκες, κάδους σκουπιδιών ή μεγάλα κουτιά ώστε να ανοίξουμε περάσματα ή τα παραπάνω να αποτελέσουν ”σκάλες” για να ανέβουμε κάπου.

Επίσης, κάθε χαρακτήρας έχει την δικιά του ξεχωριστή ”ιδιότητα” αν μπορώ να το θέσω έτσι. Πιο συγκεκριμένα, όλοι έχουν από ένα μοναδικό αντικείμενο στο inventory τους ενώ για πρώτη φορά ενσωματώνεται και ένα πραγματικό Inventory στο οποίο μπορούμε να κουβαλάμε διάφορα αντικείμενα.

Για να γίνω πιο σαφής, άλλος έχει στην κατοχή του έναν αναπτήρα, άλλος έχει ένα φλας από κάμερα και πάει λέγοντας.

Τώρα στα υπόλοιπα στοιχεία, θα βρούμε τα κλασσικά QTE (Quick Time Events). Εδώ, θα ήθελα να αναφέρω πως καλό είναι να υπάρξει μία ανανέωση στον τρόπο που χρησιμοποιούνται. Για παράδειγμα, η πεπατημένη του κρύβομαι και εμφανίζεται ένα καρδιογράφημα στου οποίου το πλαίσιο πρέπει να πατάμε για να μείνουμε άφαντοι, έχει αρχίσει και κουράζει. Πρέπει λίγο να αλλάξει η συνταγή από την επόμενη σεζόν. Το ίδιο πράγμα βλέπουμε όχι μόνο από το 2019,  με το που κυκλοφόρησε το Man of Medan, αλλά από το 2015 με το Until Dawn.

Κατά τα άλλα, μιλάμε πάλι για γενικά καλές ερμηνείες, όμορφα γραφικά, μία αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία που είχες τις στιγμές της και ένα εξαιρετικό setting και ατμόσφαιρα.

Έχοντας παίξει κάποιος πριν το The Devil in Me, το The Quarry, θα παρατηρήσει αμέσως τις διαφορές σε γραφικά, motion capture, lip-sync κλπ. Παίζοντας λοιπόν το The Devil in Me μου ξένισαν λίγο κάποια πράγματα, όμως αντιλαμβάνομαι πλήρως πως μιλάμε για μικρότερη παραγωγή. Μην ξεχνάμε πως το The Quarry κουβαλά η 2K και τα κόστη ήταν η μέρα με την νύχτα ανάμεσα στις δύο παραγωγές.

Παρ’αυτά, εννοείται πως το Τhe Devil in Me έχει έναν πανέμορφο οπτικό τομέα και μία συνολικά όμορφη εικόνα.

Εν κατακλείδι, η αυλαία της σεζόν θεωρώ πως έκλεισε με το καλύτερο παιχνίδι της σειράς μέχρι τώρα και αυτό οφείλεται κυρίως στις προσθήκες στο gameplay αλλά και το setting. Επίσης, για εμένα καταλυτικό παράγοντα έπαιξε και η βάση της ιστορίας, η οποία πατά σε ένα πραγματικό πρόσωπο της ιστορίας.

Αν είστε fan της σειράς θα το απολαύσετε δίχως δισταγμό. Εάν όχι, αξίζει να το εξερευνήσετε μιας και έχει κάποια πολύ όμορφα στοιχεία, που σίγουρα θα σας κρατήσουν ευχάριστη συντροφιά.

Υ.Γ: Η δεύτερη σεζόν ανακοινώθηκε. Τo Τhe Dark Pictures Anthology: Directive 8020 έρχεται το 2023 και θα μας ταξιδέψει στο διάστημα σε μία sci-fi περιπέτεια!

Ευχαριστούμε την Bandai Namco Entertainment για τη διάθεση του παιχνιδιού ώστε να επιτευχθεί το Review.

ΣΥΝΟΨΗ ΚΡΙΤΙΚΗΣ
Ιστορία
7
Gameplay
8
Γραφικά
8
Ψυχαγωγία
8
Αντοχή στον Χρόνο
7
Ήχος και Soundtracks
7
Προηγούμενο άρθροΟ Hideo Kojima προέβη σε ακόμη ένα teaser για το επόμενο παιχνίδι του – Αποκάλυψη στα The Game Awards 2022;
Επόμενο άρθροΜάθαμε όλο το υλικό που θα έρθει στο The Callisto Protocol μέσα στους επόμενους μήνες
George Nterilas
Παρών στην οικογένεια από το 2015... Σε άλλα νέα, αγαπώ Rockstar και Max Payne. Που και που παίζει και κανά FIFA. _Εditor in Chief_.
the-dark-pictures-anthology-the-devil-in-me-reviewΤo Τhe Dark Pictures Anthology: The Devil in Me, φέρνει το καλύτερο παιχνίδι της σειράς, και κλείνει όπως πρέπει την πρώτη σεζόν. Έχει τις στιγμές του και σίγουρα οι λάτρεις τους είδους θα το απολαύσουν. Υπάρχουν όμως αρκετά μελανά σημεία, πως σίγουρα η Supermassive Games θα πρέπει να δουλέψει στην επόμενη σεζόν. Ανυπομονούμε να δούμε τι μας κρύβει η συνέχεια.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

Please enter your comment!
Please enter your name here

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.