Παρόλο που είμαι ένας δογματικός PC Gamer, πέρασα και εγώ σε πολύ πιο μικρή ηλικία από την φάση του να έχω κονσόλες, με την αγαπημένη μου να είναι το PlayStation 2. Αυτή η κονσόλα, έμελλε να μου γνωρίσει ένα από τα πιο αγαπημένα μου franchises, το Ratchet & Clank. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το demo disc που συνόδευε την κονσόλα, έχοντας διάφορα παιχνίδια του PlayStation 2, και ένα από αυτά ήταν το πρώτο παιχνίδι της σειράς, το οποίο σε άφηνε να παίξεις το πρώτο επίπεδο του παιχνιδιού.
Από τότε, κατάφερα και έπαιξα σχεδόν όλα τα παιχνίδια της σειράς (προφανώς όχι σε PC). Πιστεύω ακράδαντα, πως το Ratchet είναι μέσα στο top 3 των αποκλειστικών franchises της Sony. Τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα.
Και φτάνουμε λοιπόν στο 2023, όπου η τακτική της Sony, να φέρνει αποκλειστικά παιχνίδια του PlayStation σε PC, καλά κρατά. Περίμενα πως και πως να ανακοινωθεί το pc port του πιο πρόσφατου κεφαλαίου της σειράς, και δεν είναι άλλο από το Ratchet & Clank: Rift Apart, το οποίο στην ουσία αποτέλεσε το sequel του reboot της σειράς, το οποίο γνωρίσαμε το 2016 με το Ratchet & Clank (παρακαλώ Sony φέρτο και αυτό σε PC).
Ένας λόγος για τον οποίο πολλοί περίμεναν το Rift Apart, ήταν οι προσδοκίες που χτίστηκαν γύρω από αυτό και το σε πόσο μεγάλο ποσοστό θα εκμεταλλευόταν τον ισχυρό SSD του PS5. Εύλογα και άνετα λοιπόν κανείς θα μπορούσε να σκεφτεί ότι το παιχνίδι θα λειτουργούσε τέλεια, σε ένα PC με έναν SSD. Οι περισσότεροι χρήστες λοιπόν στο Steam, ανέφεραν το να μεταπηδάς στα rifts, έχοντας το παιχνίδι εγκατεστημένο σε έναν NVMe SSD, προσέφερε παρόμοια εμπειρία με αυτή του PS5. Από την άλλη, αν το παιχνίδι εγκατασταθεί σε έναν κανονικό SATA III SSD, εκεί ενδεχομένως να υπάρχουν θέματα. Εγώ έκανα αυτή την δοκιμή έχοντας και M2 NVMe αλλά και SATA III. Στην δεύτερη περίπτωση, είχα χαρακτηριστικά πιο αργούς χρόνους στα loadings, και ειδικά στα cutscenes, τα οποία δεν συγχρόνιζαν εικόνα και ήχο.
Ομοίως κάποια μικρά θεματάκια είχα και στο φόρτωμα των textures και στον γύρω κόσμο. Δεν κάνω καν λόγο για εγκατάσταση του παιχνιδιού σε κλασσικό σκληρό δίσκο. Εκεί τα πράγματα είναι πραγματικά, άσχημα. Σχετικά tests, μπορείτε να δείτε παντού στο ίντερνετ, όπως και από τους masters στο είδος, στο Digital Foundry. Το παιχνίδι είναι κομμένο και ραμμένο για να λειτουργεί αρμονικά σε SSDs.
Περνώντας τώρα στην γενική εμπειρία μου με το παιχνίδι, να πω ότι μιλάμε για έναν πανέμορφο τίτλο. Αυτό που θαύμασα, ήταν η πολυποικιλότητα στους πλανήτες και τα περιβάλλοντα, καθώς και το μεγάλο οπλοστάσιο που είχε στην κατοχή του και ο Ratchet και η Rivet. Ναι, καλά διαβάζετε, στο Rift Apart, θα μας συστηθεί και ένα νέο Lombax θηλυκού γένους.
Σαν ένα κλασικό παιχνίδι Ratchet, ο τίτλος χωρίζει τους ήρωές μας, όπου ταξιδεύουν ανάμεσα σε οκτώ διαφορετικούς κόσμους, όλοι με τα δικά τους μοναδικά τοπία και συλλεκτικά αντικείμενα. Υπάρχει αρκετός χώρος για εξερεύνηση, αλλά κατά γενική ομολογία, μιλάμε για ένα απλά, πιο ελεύθερο γραμμικό παιχνίδι.
Λίγο καιρό μετά τα γεγονότα του Into the Nexus, ο Ratchet και ο Clank γιορτάζονται ως γαλαξιακοί ήρωες κατά τη διάρκεια μιας παρέλασης που διοργανώνεται από τους Captain Quark, Skid McMarx και Rusty Pete. Κατά τη διάρκεια αυτής, ο Clank αποκαλύπτει ότι έχει επισκευάσει το Dimensionator, μια συσκευή ικανή να ανοίγει ρήγματα σε άλλες διαστάσεις, έτσι ώστε ο Ratchet να μπορεί να ψάξει για τη φυλή των Lombax και την εξαφανισμένη οικογένειά του. Ωστόσο, ο γιατρός Nefarious, επιτίθεται ξαφνικά στην παρέλαση και προσπαθεί να κλέψει τον Dimensionator, αλλά κατά τη διάρκεια του αγώνα, ο Ratchet πυροβολεί χωρίς σκέψη τον Dimensionator, κάτι που προκαλεί ρήγματα στις διαστάσεις και αυτές αρχίζουν να ανοίγουν τυχαία. Ο Ratchet, ο Clank και ο Dr. Nefarious καταλήγουν να μεταφερθούν σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, όπου ο Dimensionator εκρήγνυται, καταστρέφοντας τον ιστό του χώρου και του χρόνου και χωρίζοντας τους στα τρία.
Και κάπου εκεί οι περιπέτειες για τους ήρωες μας αρχίζουν, στην προσπάθεια να κατατροπώσουν τόσο τον Dr. Nefarious, αλλά και να κλείσουν τα ρήγματα που δημιούργησε το Dimensionator, σώζοντας τον κόσμο.
Τώρα όσον αφορά το PC port αυτό καθ’ αυτό. Όπως είθισται στα παιχνίδια της Insomniac Games και εδώ, αυτή που ανέλαβε το PC port ήταν η Nixxes Software (thank god). Ένα πρώτο σχόλιο, είναι πως το port είναι εντάξει. ΌΧΙ τέλειο. Σε καμία περίπτωση, δεν πλησιάζει το απαράδεχτο port του The Last of Us Part I. Και εξηγούμαι γιατί δεν είναι τέλειο. Δεν υπήρχε σταθερό framerate στον τίτλο. Ανάλογα την περιοχή και τον πλανήτη που βρισκόσουν, είχες και τα ανάλογα frames. Υπήρξαν πλανήτες που είχα σταθερά 60FPS (V-Sync On – DLSS στο balanced) και σε άλλους που έφτανε ακόμη και στα 31FPS. Εκεί που είδα τα περισσότερα drops, ήταν στις ”busy σκηνές”, δηλαδή εν ώρα μάχης με αρκετούς εχθρούς.
Άλλες φορές, αυτά τα κοψίματα στο framerate δεν ήταν ενοχλητικά, άλλοτε ήταν πολύ γιατί που έκοβαν το momentum, που είχα χτίσει στην εκάστοτε μάχη και μου χαλούσε την συγκέντρωση μου.
Για την ιστορία, το σύστημα στο οποίο δοκιμάστηκε ήταν σε μία RTX 2070, 16GB Ram DDR4 και Intel Core i7-9700K.
Είναι ένα αρκετά καλό port, σε τελική ανάλυση όμως, απλά έχει κάποια θεματάκια που είμαι σίγουρος πως θα στρώσει η Nixxes με patces.
Eκεί επίσης που θα ήθελα να αναφερθώ, είναι στο πόσο έχει ανέβει ο τίτλος στο θέμα της κινηματογραφικότητας. Απίστευτα προσεγμένα cinematics, τα οποία σε σημεία είναι τόσο καλά όσο μια CG ταινία. Εννοείται πως σε υψηλότατο επίπεδο βρίσκονται και οι ερμηνείες. Αυτό που παρατήρησα, είναι πως φαινομενικά το παιχνίδι φαίνεται ”παιδικό”, αλλά μόνο παιδικό δεν είναι. Καταφέρνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο, και είναι και σοβαρό με μία στιβαρή ιστορία αλλά και πιο χαλαρό, με τα κλασσικά αστεία και ατάκες που περιμένεις να δεις και να ακούσεις από έναν τίτλο Ratchet & Clank.
Όμορφη και η εμπειρία μου, να χρησιμοποιώ ποντίκι και πληκτρολόγιο. Το auto-aim και το lock-on είναι απενεργοποιημένα και το shooting είναι απλά απολαυστικό. Καθόλου lag στην στόχευση και το να μπορώ να στοχεύω γρήγορα σε εχθρούς αποφεύγοντας τις επιθέσεις τους είναι πιθανώς μια από τις πιο ικανοποιητικές στιγμές που είχα με τη σειρά.
Όσον αφορά την μουσική για ακόμη μία φορά η Insomniac ”παίζει μπαλίτσα” σε τεράστιο level, δεν περίμενα κάτι λιγότερο.
Εν κατακλείδι, έχοντας παίξει όλα τα PC ports που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι και σήμερα σε PC νομίζω ότι ήταν το αγαπημένο μου. Θεωρώ, πως με κλειστά μάτια, θα πρέπει να προβείτε στην αγορά του Rift Apart. Είναι από τα παιχνίδια, που τα περιθώρια του να πάει κάτι λάθος και να μην σας αρέσει, είναι πολύ στενά. Θα ήθελα απλά, λίγο μεγαλύτερη αγάπη, στο port.
Ευχαριστούμε την Sony PlayStation για την παραχώρηση του παιχνιδιού, ώστε να επιτευχθεί το Review.
