Το δεύτερο παιχνίδι που έπαιξα στο steam και το δεύτερο review που άφησα. Το Ryse Son of Rome ήταν ένα παιχνίδι που το ακολούθησα από την πρώτη μέρα και ήταν ένα παιχνίδι που με έκανε να αμφισβητήσω πολλά πράγματα. Πλέον το θεωρώ μικρό διαμάντι, μπορείτε να το αγοράσετε σε εξευτελιστική τιμή και μου δίνει πάσα και για επόμενο Λίγα Λογια που θέλω να μιλήσω για την Cryengine. Πάμε να δούμε πως από παρίας του Xbox, το Ryse Son of Rome απέκτησε μια ομάδα οπαδών που το αγαπάνε για αυτό που είναι.
Το Λάθος Παιχνίδι για τη Λάθος Εποχή.
Το παιχνίδι βγήκε το 2013. Λάθος εποχή για το λάθος παιχνίδι. Το 2013, τα open world sandbox παιχνίδια είχαν πάρει τα πάνω τους. Ένα GTA V μόλις είχε βγει. Το Skyrim ήταν φρέσκο. Και το Black Flag φρέσκο ήταν. Όλα τα παιχνίδια είχαν καβαλήσει το trend και ήθελαν να είναι α) sandbox και β) 100 ώρες. Τα Live Service ξεκινούσαν την επέλασή τους.
Ένα σφιχτό linear παιχνίδι ήταν το τελευταίο πράγμα που θέλαμε τότε. Όλοι το έκραξαν γιατί ήταν κάτι περισσότερο από οχτώ ώρες και ήταν γραμμικό όσο δεν πάει. Το Ryse θάφτηκε γρήγορα και ήταν πρακτικά το Order 1886 για το Xbox. Ένα glorified tech demo για τις δυνατότηες του Xbox ONE.
Το Ryse Son of Rome Αντέχει
Όμως το παιχνίδι άντεξε. Περίμενε στωικά για την ώρα του. Και ήρθε. Όταν γκώσαμε όλοι με τα open-world και ψάχναμε ένα παιχνίδι που να μην απαιτεί αφοσίωση οχτάωρου. Και ήταν εκεί το παιχνίδι. Μια πενταετία αργότερα και με βαρβάτη έκπτωση στο Steam, το Ryse Son of Rome απέκτησε το κοινό που του άξιζε και πλέον θεωρείται ένα μικρό διαμαντάκι που δεν εκτιμήθηκε στον καιρό του. Είναι όμως μικρό διαμαντάκι;
Τα γραφικά του Ryse Son of Rome
Που να με πάρει, το παιχνίδι είναι 12 χρονών και μοιάζει λες και βγήκε χθες. ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΟ είναι. Η Cryengine κάνει το θαύμα της και μας δίνει ένα οπτικό… θαύμα. Πραγματικά δεν έχω ξαναδεί τόσο παλιό παιχνίδι – που θα μπορούσε να βρίσκεται στο Boomer Gamer – να στέκεται τόσο καλά. Και όχι μόνο από άποψη ρεαλισμού. Το Ryse Son of Rome έχει φοβερό art design και απεικονίζει την Αρχαία Ρώμη με εξαιρετική λεπτομέρεια.
Το Gameplay
Απλό, όχι ιδιαίτερα βαθύ. Τόσο όσο. Έχεις την κλασική μάχη με Light και heavy attacks, βασικά combo, κάποια QTE. Μέσα μέσα σου πετούσε και κάτι turret sections, έτσι για την ποικιλία. Σίγουρα δεν ήταν Dark Souls, αλλά σίγουρα δεν ήταν ούτε τόσο ρηχό όσο το παρουσιάζουν. Ήταν τόσο όσο να σου κρατάει το ενδιαφέρον.
Η Ιστορία του Ryse Son of Rome
Τυπική αλλά ωραία ιστορία εκδίκησης. Όταν οι γονείς του Μάριου πεθαίνουν σε μια επιδρομή βαρβάρων, αυτός ορκίζεται εκδίκηση. Το ταξίδι του τον οδηγεί στην Βρεττανία όπου πρέπει να αντιμετωπίσει την Βουδίκη, αλλά φυσικά τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Όσο περισσότερο ασχολείται, τόσο περισσότερο ανακαλύπτει πως άλλοι βρίσκονται πίσω από την επιδρομή.
Η ιστορία δεν είναι κανα Inception στις ανατροπές. Αλλά είναι ωραία, σύντομη, σφιχτή και έχει αρκετές “γροθιές στο στομάχι”. Το παν δεν είναι το μέγεθος ή οι ανατροπές. Το παιχνίδι δείχνει την ρωμαϊκή πειθαρχία, τι σημαίνει να είσαι λεγεωνάριος, αλλά και τιμά το αντίπαλο δέος.
Επίλογος
Είναι το Ryse Son of Rome ο Μονομάχος του gaming; Όχι. Ας μην φανούμε ιερόσυλοι. Αλλά κοντεύει. Έχει ακριβώς την ίδια νοοτροπία του Μονομάχου. Δεν είναι “ποιοτική ταινία” αλλά blockbuster. Όμως το κάνει τόσο καλά που την σέβεσαι. Το παιχνίδι είναι καλύτερο από πολλά παιχνίδια εκεί έξω που έχουν 100 πράγματα παραπάνω, αλλά ούτε μισό από την τέχνη του Ryse. Και μιλάμε για ένα παιχνίδι που βγήκε το 2013. Αν δεν το έχετε παίξει δοκιμάστε το και θα με θυμηθείτε.
