ΤΟ ΜΙΣΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Θα μπορούσα να τελειώσω εδώ το άρθρο, αλλα ΟΧΙ. ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ! Πάμε στο πιο επιθετικό Hate the Game και σήμερα θάβουμε το Atomic Heart
H Ιστορία του Atomic Heart
H ιστορία είναι σχετικά απλή – όσο απλή μπορεί να είναι σε αυτά τα παιχνίδια. Είσαι ο P3, ένας αξιωματικός της Σοβιετικής Ένωσης. Σόρρυ. Της φουτουριστικής Σοβιετικής Ένωσης. Είμαστε σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, όπου οι Σοβιετικοί έχουν ρομπότ, ιπτάμενες πόλεις και την δύναμη να δίνουν εντολές με τη σκέψη τους. Ε, όλα πάνε στραβά, τα ρομποτ επιτίθενται ξεκληρίζοντας κοσμάκη και είσαι εσύ να ανακαλύψεις τι έγινε.
Αν ακούγεται πολύ Bioshock είναι επειδή ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ του Bioshock. Κατ’ ακρίβειαν είναι τόσο αντιγραφή, που όταν πας σε κάτι “υποβρύχιες εγκαταστάσεις”, ο χαρακτήρας σου λέει “this is beautiful, this is RAPTURE”. Ρε, σε τα μας;
Κι αυτό είναι τα θετικά της ιστορίας, γιατί η ιστορία είναι εκνευριστική για δύο κυρίως λόγους
Κακή ιστορία
Όπως και στο Bioshock, έτσι και στο Atomic Heart προσπαθούν να δώσουν κάποια plot twists. Αποτυγχάνουν οικτρά. Στο Bioshock το βασικό Plot twist έρχεται νωρίς και έχει πραγματικό αντίκτυπο στην πλοκή γιατι ΟΝΤΩΣ κάνεις ό,τι σου λένε. Στο Atomic Heart τα κάνουν όλα λάθος. Τα plot twists έρχονται πολύ αργά – σε σημείο να ξέρεις ήδη ποιο είναι. Και φυσικά δεν έχει κανένα αντίκτυπο στην ιστορία, γιατί οι πράξεις δεν ειναι του παίκτη αλλά “cinematic. Η ιστορία από μόνη της είναι μέτρια γιατί σπάνια δίνεται μέσα από δράση. Ο κύριος μοχλός που προσφέρει πληροφορίες για τον κόσμο είναι μόνο το γάντι σου. Ναι, Forspoken vibes are strong with this one.
Κακοί Διάλογοι
Cringe, ανούσιοι, επιτηδευμένοι. Αφενός αποτυγχάνουν εντελώς να προσφέρουν στον παίκτη μια σαφή δομημένη ιστορία. Αν πιάσεις την σωστή πληροφορία και αν καταφέρεις να τα ενώσεις με τα προηγούμενα, έχει καλώς. Αφετέρου μιλάμε για κριντζ του αιώνα, με διαλόγους που κάνουν τους διαλόγους Βιν Ντίζελ να μοιάζουν με νομπελ λογοτεχνίας. Είναι λίγο σαν τον φίλο σας, που δεν ξέρει να διαβάσει το δωμάτιο. Κάνει αστεία στις πιο σοβαρές στιγμές, ενώ τις αστείες τις αντιμετωπίζει με φουλ σοβαρότητα. Αχταρμάς
Το Gameplay του Atomic Heart
Οκ, ας πούμε τα καλά πρώτα. Που είναι λίγα. Έχει ένα καλό FPS shooting, κάποια καλά όπλα, και κάποια καλά Bosses. Προσπάθησε να κάνει ό,τι και το Bioshock. Λίγο melee, λίγο shooting, λίγες δυνάμεις. Νταξ. Τρώγεται
Και εδώ ξεκινάνε τα προβλήματα.
Άθλιοι Εχθροί
Ωχ παναγιά μου δεν έχω ξαναδεί πιο εκνευριστικούς εχθρούς και ταυτόχρονα zero effort από τους devs. Απλώς κρατούσα το κεφάλι μου. Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα. Οκ, πρώτον, είναι το συνεχώς reviving/respawning. Το Atomic Heart πετά ντουζινες εχθρούς, με διαφορετικά mechanics που κάνουν αδύνατον να τα αντιμετωπίσεις όλα. Με χίλιους κόπους καταφέρνεις να τους σκοτώσεις όλους. Τι κάνει τότε το παιχνίδι; Σου λέει μπράβο; Όχι, στέλνει repair machines και κάνει spawn κι άλλους. Σκοτώνεις τους ίδιους εχθρούς 2-3 φορές πριν προχωρήσεις. ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΚΑΙ ΕΙΠΑΝΕ ‘ΝΑΙ, ΠΑΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟ”
Κάτσε έχει κι άλλο. Οκ, αν ήταν εύκολο να τους σκοτώσεις, οκ. Αλλά δεν είναι. Όλοι έχουν ένα συγκεκριμένο mechanic που όμως δεν ταιριάζει σε FPS. Ίσως να ταίριαζε σε Elden Ring, αλλά όχι στο Atomic Heart. Τι εννοώ. Οι μισοί εχθροί έχουν ειδική επίθεση που χρειάζεται dodge. Ακόμη όμως κι όταν πετύχεις το παραθυράκι για το dodge, επειδή είναι FPS και δεν ξέρεις τι έχει πίσω σου, δεξιά, αριστερά, το dodge κολλά στη γεωμετρία και η επίθεση πετυχαίνει ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΕΙΧΕΣ ΣΩΣΤΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ.
Και το ακόμη πιο άλλο είναι το stun. Αν σε πετύχουν επιθέσεις – θυμίζω σου την πέφτουν καμιά ντουζίνα κάθε φορά – γίνεσαι stun. So get this. Κάνει ειδική επίθεση ένας εχθρός, πας να την αποφύγεις, αποτυγχάνεις και πέφτεις κάτω stunned. Όλοι οι υπόλοιποι σε αρχίζουν στις γρήγορες, και μέχρι να συνέλθεις έχεις χάσει 3/4 της ζωής και άντε βρεις χρόνο να κάνεις heal.
Stingy Economy
Ο Σκρουτζ ΜακΝτακ των πυρομαχικών. Το παιχνίδι σου δίνει resources και πυρομαχικά με το σταγονόμετρο. Στα πυρομαχικά, το πρόβλημα είναι οι εχθροί. Ακόμη κι αν σου έδινε unlimited ammo, πάλι δεν θα σου έφτανε γιατί συνέχεια υπάρχει enemy respawn. Αλλά στα resources… ΦΙΛΕ! Κυριολεκτικά δεν μπορείς να κατασκευάσεις τίποτα. Τίποτα. Ο μόνος τρόπος για να κατασκευάσεις νέα όπλα είναι ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙΣ ΤΑ ΠΑΛΙΑ. Π.χ για να φτιάξω καλάσνικοφ έπρεπε να διαλύσω το μοναδικό melee όπλο που είχα. Για να φτιάξω τα υπόλοιπα melee, έπρεπε να φτιάχνω, να διαλύω και με τα recycled υλικά να φτιάχνω καινούργια. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΟΛΑ ΤΑ ΟΠΛΑ.
Forced Content
Τεχνικά δεν είσαι αναγκασμένος. Π.χ εγώ δεν το έκανα. Αλλά υπάρχει πολύ περιεχόμενο που “πρέπει να το κάνεις”, αν θες να έχεις full upgraded όπλα. Κάτι το οποίο είναι φαύλος κύκλος. Δεν θέλω να παίξω το παιχνίδι, γιατί είναι απαίσιο, αλλά πρέπει να το παίξω για να πάρω upgrades, άρα κάνω αυτό που δεν θέλω. Δεν ξέρω πόσο βοηθάνε τα upgrades – υποθέτω σε μεγάλη δυσκολία ναι. Αλλά αξίζει τον κόπο να παρατείνεις την ζωή ενός παιχνιδιού που δεν αξίζει; Η απάντηση είναι όχι. Για αυτό τα έξτρα dungeons που είχε τα προσπέρασα. Θέλω το παλιοπαιχνίδι σου να τελειώνει, όχι να έχει τον ασταμάτητο
Σπασμένα markers
Θεωρητικά θα έπρεπε να είχαν σιάξει αυτά. Αλλά να που είχε. Τουλάχιστον σε τρεις διαφορετικές φορές, το marker έδειχνε άλλα ‘ντ άλλα της Παρασκευής το γάλα. Μέσα από τοίχους, σε πόρτες που δεν άνοιγαν, το παιχνίδι επέμενε πως έπρεπε να γκρεμίσω τον τοίχο. Με μια γρήγορη ματιά σε guide κατάλαβα πως ήταν σπασμένα και πως το παιχνίδι δεν είχε κάνει register την πρόοδό μου για να ανανεώσει τον προορισμό. Πταίσμα, αλλά όταν έχεις φάει για 10 ώρες στην μάπα τα προαναφερθέντα, κάθετι σε κάνει τούρμπο.
Και λίγα λόγια για το Platforming του Atomic Heart
Ναι έχει κι από εκείνο. Δεν είναι τόσο έντονο το χάλι του, όσο π.χ στο Doom Eternal αλλά έχω μια απορία. Γιατί δεν έβαλαν τρέξιμο στο παιχνίδι. Ναι, παρόλο που είναι FPS δεν έχουν βάλει run, αλλά ένα “dash”, το οποίο δεν βολεύει πουθενά. Ούτε αρκεί για να ξεφύγεις από εχθρούς, αλλά ούτε στο traversal πολυ βοηθάει, εκτός από 3-4 μέτρα έξτρα απόσταση. Όχι το μεγαλύτερο παράπονο, αλλά έπρεπε να το εκφράσω
Επίλογος
Με το Atomic Heart 2 να έρχεται, ελπίζω όλα αυτά να διορθωθούν. Δεν είναι κακοί οι Devs τους – μάλιστα μου απάντησαν και στο Steam Review. Πιστεύω πως θα δούμε πολλές αλλαγές και καλές αλλαγές. Το παιχνίδι ξεκάθαρα προσπαθεί να αντιγράψει το Bioshock. Τώρα που το έκανε ήρθε η ώρα να μας δείξει τι μπορεί να κάνει από μόνο του. Χάλια παιχνίδι το πρώτο, αλλά εύχομαι τα καλύτερα για το δεύτερο.
