Πριν το Black Myth Wukong, υπήρχε το Enslaved. Πριν το Hellblade, η Ninja Theory είχε βγάλει το Enslaved. Μαντέψτε για πιο παιχνίδι θα μιλήσουμε σήμερα. Για το Elden Ring Nightreign. Οχι, οκ, αστειεύομαι για το Enslaved: Odyssey to the West θα μιλήσουμε.
Τι είναι το Enslaved.
Πρακτικά είναι η ιστορία του Journey to the West, του βιβλίου που ενέπνευσε και το Black Myth Wukong. Είσαι ο Monkey, φυλακισμένος από κάτι δουλέμπορους σε ένα σκάφος. Όταν το σκάφος πέφτει, η Trip σου φοράει ένα κολάρο και σου ζητάει κάτι απλό. Να την πας στο σπίτι της, που βρίσκεται δυτικά. Μέσα από post apocalyptic σκηνικά και γνωρίζοντας συμμάχους, στόχος σας είναι να την πας στα δυτικά και να χωρίσουν οι δρόμοι σας. Απλά πράγματα
Η ιστορία είναι όμορφη ακόμη και σήμερα για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, παίζει ο Andi Serkis, που είναι και παραγωγός. Και φυσικά δεν απογοητεύει, όπως δεν απογοητεύει σε κανένα ρόλο. Δεύτερον, η ιστορία είναι μια όμορφη ιστορία για δύο “unlikely allies”. Το αρχικό μίσος για την Trip γίνεται σταδιακά αληθινό ενδιαφέρον, κι αυτή η αλλαγή είναι αρκετές φορές συγκινητική. Αν βάλετε μέσα και το γεγονός πως είναι μια κλασική ιστορία, η συνταγή της επιτυχίας είναι βέβαιη.
Gameplay
Και κάπου εδώ το παιχνίδι αρχίζει να δείχνει την ηλικία του και πως είναι φταγμένο για το xbox 360. Το Enslaved είναι μια mix platformer και action, αλλά τίποτα από τα δύο δεν ξεχωρίζουν πλέον. Το πλαφορμερ είναι αυτό που κάπως σώζεται. Πρακτικά κάνεις κούνια μπέλα από δοκάρια, σκαρφαλώνεις τοίχους (από τα highlighted πιασίματα) και τα λοιπά. Ως στοιχείο traversal είναι οκ, αλλά Uncharted δεν είναι.
Η μάχη είναι το χειρότερο. Φανταστείτε την σαν Arkham, όπου τα ρομπότ έρχονται από παντού και εσείς τα κοπανάτε με γροθιές και το κοντάρι σας. Το πρόβλημα ξεκινάει από τις διάφορες κινήσεις που έχουν τα ρομπότ και που πρέπει να θυμάστε. Τα dodge δεν δουλεύουν, τα block κάπως και γενικά το παιχνίδι προσπαθεί να έχει σκέψει αλλά καταλήγει σε button smashing.
Αλλά εκεί που όντως δεν παλεύεται είναι τα turret sections, μιας και τα targeting mechanics είναι απαίσια ρυθμισμένα. Δεν πετυχαίνετε ούτε ελέφαντα εξ επαφής και γενικά το σημάδι είναι αρκετά awkward, ειδικά στα σημεία που είναι υποχρεωτικό.
Αξίζει σήμερα το Enslaved
Δεδομένου πως το έπαιξα τον προηγούμενο μήνα, απαντάω χωρίς αμφιβολία. Ναι, αξίζει το Enslaved. Μόνο και μόνο ως το “Black Myth πριν το Black Myth” αξίζει. Για την περιέργεια, που λέει ο λόγος βρε αδερφέ. Είναι κακογερασμένο; Όχι. Την ηλικία του την δείχνει, αλλά παίζεται άνετα και σήμερα.
Είναι ίσως από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μετάβασης από την “παιχνίδι” εποχή στην “διάδραση” εποχή. Γιατί ας είμαστε ειλικρινείς. Τα παιχνίδια σήμερα έπαψαν να είναι παιχνίδια. Είναι περισσότερο διαδραστικές εμπειρίες που τα στοιχεία παιχνιδιού εκλείπουν. Ακόμη και τα UI γίνονται μικρότερα ή εντάσσονται ως “ρεαλιστικά στοιχεία”. Να μαζεύεις ammo από κάτω ή “ενέργεια για Upgrade”; Αυτά τα κάνουν κάτι μπουμεροπαίχνιδα σαν το Doom.
Κι αυτή τη λεπτή γραμμή κρατά το Enslaved. Είναι αρκετά παιχνίδι με τα “arbitrary” στοιχεία να υπάρχουν. Αλλά μπορεί να το απολαύσει κανείς ως μια interactive ιστορία, ένα άλλο take στο Journey to the West.
Επίλογος
Αν υπάρχει ένας λόγος για την ύπαρξη του Boomer Gamer, είναι αυτός. Να θυμίζει από πού ξεκίνησε το gaming και που έφτασε. Πολλές φορές θεωρούμε σημερινά στοιχεία του gaming δεδομένα, επειδή ακολουθήσαμε τον δρόμο κάποιον πρωτοπόρων. Όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Το Enslaved είναι ένα παιχνίδι που δείχνει πως κάποτε τα παιχνίδια ήταν περισσότερο παιχνίδια, χωρίς να χάνουν από τις καλλιτέχνικές τους ιδιότητες. Και για αυτό παίζονται ως σήμερα 20 χρόνια μετά.
