Κλείσαμε 20 άρθρα! Το ταξίδι στις μπουμεροφάσεις αρμενίζει υπέροχα και σήμερα θα δούμε ένα από τα πρώτα πρώτα παιχνίδια που έπαιξα στο παλιό gameboy color. Το απόλυτο φαινόμενο, ένα franchise το οποίο δεν έχει αλλάξει ντιπ και παρόλα αυτά πουλά σαν ζεστό ψωμί. Σήμερα θα μιλήσουμε για το Pokemon Yellow κυρίως, αλλά επειδή είναι επετειακό επεισόδιο, θα πούμε και λίγα λόγια για το sequel, το Pokemon Silver, που ήταν το δεύτερο και τελευταίο παιχνίδι που έπαιξα.
Τι είναι το Pokemon Yellow
Ok, δεν υπάρχει κανένας που να μην ξέρει τι είναι τα παιχνίδια pokemon. 30 χρόνια φούρναρης το ίδιο παιχνίδι μας πλασάρουν, με ελάχιστες αλλαγές. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο είναι ένα turn-based RPG, στο οποίο τα pokemon που πιάνεις παίζουν ξύλο. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να πιάσεις πολλά pokemon, να τα κάνεις level up, να κερδίσεις τα αντίστοιχα εμβλήματα από 8 Bosses και να κερδίσεις τους elite trainers. Ένα παιχνίδι 40-50 ώρες σε μια πρόταση. Και κάπου υπάρχει και μια “ομάδα πύραυλος” που προσπαθεί να σε αποτρέψει επειδή reasons.
Ήδη φαίνεται πόσο barebones παιχνίδι είναι. Αν σας φαίνονται σήμερα τα pokemon παιχνίδια λίγο “κειμήλια”, σκεφτείτε πως παίξαμε το real deal. Και δεν μας πείραζε. Τα pokemon βγήκαν το 1998-1999, πολύ πριν κάνουμε τα games επιστήμη. Και μην ξεχνάτε πως τα παιχνίδια το 1999 δεν ήταν για σαραντάρηδες μαντράχαλους. Ήταν πραγματικά για 10χρονα παιδάκια που δεν ήξεραν ΚΑΝ ΑΓΓΛΙΚΑ. Έπρεπε να είναι απλά και κατανοητά στα βασικότερα στοιχεία τους
Τo Pokemon Yellow ήταν για παιδιά
Κι αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που χάσαμε ως gaming. Η κερδίσαμε, αναλόγως πώς το βλέπεις. Το gaming – όχι μόνο τα Pokemon – ήταν για παιδιά. Το κοινό που είχε να κερδίσει είχε άλλες απαιτήσεις, αλλά και άλλες προκλήσεις. Δεν έπρεπε να έχει ερμηνείες και διαλόγους για σεμινάριο, δεν έπρεπε να έχει πλοκή χωρίς μισό plot-hole. Δεν έπρεπε το gameplay να έχει σχεδιαστεί από διδακτορικούς στα υπόγεια της Nintendo. Ένα RPG για ένα δεκάχρονο που μαζεύει ποντίκια, περιστέρια και θεούς που μπορούν να καταστρέψουν τον κόσμο φαινόταν σαν καλή ιδέα.
Και δεν γκρινιάζαμε. Δεχόμασταν τα Pokemon για αυτό που είναι. Και γουστάραμε. Βλέπαμε χρωματιστά πίξελς και χαιρόμασταν. Ειδικά το Pokemon Yellow που ήταν εμπνευσμένο από το anime και ξεκινούσες κι εσύ με pikachu και μπορούσες να δεις τις αντιδράσεις του, ήταν φανταστικό. Θα ακουστώ γραφικός – για αυτό με διαβάζετε άλλωστε – αλλά το gaming τότε ήταν πιο αγνό. Όχι επειδή η Nintendo ή η Sega ήταν λιγότερο στυγνές εταιρείες, αλλά επειδή εμείς ήμασταν πιο αγνοί. Δεν νοιαζόμασταν να κρίνουμε ένα παιχνίδι και να το κράξουμε στο metacritic. Θέλαμε μόνο να περάσουμε καλά μαζί του.
Το Απόλυτο Unbalance
Αν το Pokemon Yellow έβγαινε σήμερα, θα το είχα κράξει στο Hate the Game. Το παιχνίδι είναι φουλ unbalanced, σε σημείο οι πρώτες πέντε ώρες του να είναι πιο δύσκολες κι από souls-like. Κοροιδεύετε, αλλά όσοι το έπαιξαν ξέρουν.
Το παιχνίδι ξεκινούσε καλά, με το πίκατσου να θερίζει ratata, pidgey και caterpie. Μέχρι που φτάνεις στην Pewter City. O Brock έχει rock-type monsters, κάτι που κάνει ΟΛΑ ΤΑ POKEMON που μάζεψες άχρηστα. Το πίκατσου δεν κάνει καθόλου damage, και τα normal-type (ratata, pidgey) δεν πάνε παραπίσω. Στα original, μπορείς να το σώσεις με το starter (squirtle, bulbasaur), αλλά εδώ δεν υπάρχει λύση. Το παιχνίδι σου πετάει το μεγαλύτερο difficulty spike κυριολεκτικά στο πρώτο gym.
Η λύση που βρήκα (κατά λάθος) ήταν το butterfree. Πιάνοντας ένα caterpie και εξελίσσοντάς το σε butterfree στο lvl 10, το butterfree μαθαίνει ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ μη νορμαλ επίθεση του παιχνιδιού, το confusion. Με αυτή την επίθεση μπορείς κάπως να την παλέψεις, αν είσαι τυχερός. Αν το pokemon yellow είχε βγει σήμερα, θα είχε καταστραφεί.
Στον Περιορισμό Φαίνεται ο Μάστορας
Αυτός είναι στίχος του Γκαίτε και ταιριάζει γάντι στην περίπτωση. Δεν λέω πως σήμερα είναι όλα εύκολα, αλλά παλαιότερα ο περιορισμός του hardware έκανε τους δημιουργούς να στύβουν το κεφάλι τους για να βρουν λύσεις. Π.χ η ομίχλη στο Silent Hill.
Στα Pokemon Yellow, το πρόβλημα ήταν στην μουσική. Το Gameboy είχε μόνο 4 κανάλια ήχου, εκ των οποίων το 1 ήταν για θόρυβο. Πώς γράφεις μουσική για ΚΑΘΕ πόλη χρησιμοποιώντας πρακτικά 3 κανάλια ήχου; Πηγαίνεις στον Μπαχ, να πώς. Χρησιμοποιώντας την counterpoint τεχνική που χρησιμοποίησε κατεξοχήν ο Μπαχ, ο συνθέτης Junichi Masuda έσπασε την κάθε μελωδία σε τρία “κανάλια”, μια βασική μελωδία, ένα baseline και σπάζοντας τις συγχορδίες σε μια “counter-μελωδία” έχουμε τις θρυλικές μουσικές των Pokemon.
Είναι το Pokemon Yellow JRPG;
Και δεν μας νοιάζει αν είναι. Μιλάμε για το 1999, μια εποχή που δεν ασχολιόμασταν με το είδος του κάθε παιχνιδιού. Όχι πως το gameboy μπορούσε να υποστηρίξει κάτι άλλο εκτός από jrpg και platformers. Και το γεγονός πως τα Pokemon είχαν την επιλογή save, σε αντίθεση με τα πρώτα πλατφορμερς, κάτι είναι κι αυτό. Αλλά ήταν μια εποχή πολύ πριν ανακαλύψουμε την έννοια του genre, πριν χωρίσουμε τα παιχνίδια σε κουτάκια. Και κυρίως πολύ πριν χωριστούμε εμείς σε genres, και έχουμε σήμερα τους απολογητές του historical sim να παίζουν ξύλο με τους action-adventurers στα φόρουμ
Pokemon Silver
Το Sequel που έπαιξα και από τότε το παράτησα. Το Silver μου άρεσε για την καινοτομία και τα νέα πράγματα που έφερε. Νέα pokemon από τα αρχικά 150, ένα κύκλο μέρας νύχτας, ημερολόγιο, την νέα περιοχή αλλά και την παλιά, αυγά πόκεμον και, ραδιόφωνο, τηλέφωνο και φυσικά χρώμα στο gameboy color. Είχε την ίδια μαγεία σχεδόν μαζί με την εξέλιξη του franchise.
Κι ίσως ήταν εκεί που το έχασα. Μετά το silver, το παιχνίδι έπαθε Αssassin’s Creed, με ολοένα νέα pokemon, νέες περιοχές, νέους gym leaders, αλλά χωρίς την μαγεία του πρώτου Pokemon. Έγινε πια franchise, το οποίο δεν έχει σκοπό να δίνει μαγεία στα παιδιά, αλλά να τους τα παίρνει κάθε φορά που βγαίνει και νέο παιχνίδι. Οι επόμενες σειρές εξελίχθηκαν λίγο, και παρόλο που πλέον έχουμε 3d γραφικά στο switch, η χαρά απουσιάζει.
Ίσως ένα δεκάχρονο που παίζει Pokemon Sword and Shield ή ποιο είναι το πιο καινούριο στη σειρά, να το ευχαριστιέται. Κι ίσως να ζηλεύω λίγο. Αλλά κακά τα ψέματα. Τα Pokemon γεννήθηκαν πριν το μοντέρνο gaming. Για αυτό, ό,τι και να βγει μετά το silver, δεν θα έχει ποτέ αυτή την αίσθηση που είχαν, πριν το gaming γίνει mainstream και κυρίως μια βιομηχανία δισεκατομμυρίων.
Κι εμείς ήμασταν εκεί.
