Με το Half Life 3 να είναι confirmed και το meme να δικαιώνεται πανηγυρικά 20 χρόνια μετά, είναι η ιδανική στιγμή για να μιλήσουμε για αυτό το παιχνίδι στη στήλη μας. Σήμερα θα μιλήσουμε για τα έπη των Half Life – για το 1 και για το 2.
Από την αρχή θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν έπαιξα τα παιχνίδια όταν βγήκαν. Το πρώτο βγήκε το 1998 – όταν δεν είχα καν PC και το άλλο βγήκε το 2004, όταν είχα PC αλλά αγόραζα games με το σταγονόμετρο. Κι ίσως να ήταν για καλό. Όταν τα έπαιξα είχε περάσει η τρέλα και ο θόρυβος και μπόρεσα να τα εκτιμήσω καλύτερα. Κάτι που προσθέτει στη συζήτηση. Πλέον το ερώτημα δεν είναι αν είναι καλά τα Half-Life αλλά αν μπορούν να σταθούν σήμερα. Και η απάντηση είναι παραδόξως καταφατική.
Half Life 1
To Half-Life ξεκίνησε ως ένα παιχνίδι, σαν όλα τα άλλα. Και μας άνοιξε τα μάτια. Είναι η ιστορία του Gordon Freeman, ενός επιστήμονα που μετά από ένα τραγικό πείραμα, έρχεται αντιμέτωπος με μια εξωγήινη εισβολή. Αυτό που κάνεις είναι να περνάς επίπεδα, να σκοτώνεις εξωγήινους και να λύνεις κάποια βασικά παζλ, για να προχωρήσεις παρακάτω. Σήμερα, υπάρχει το Black Mesa, μια fanmade αναβαθμισμένη εκδοχή του Half-Life 1, την οποία σας προτείνω ανεπιφύλακτα.
Μπορώ μόνο να φανταστώ τι αίσθηση θα είχε κάνει το Half-Life 1 το 1998. Αν σε μένα έκανε εντύπωση η φαντασία και ο προσεκτικός σχεδιασμός το 2020 που το έπαιξα, τότε το 1998 πρέπει να έγινε χαμός. Σκέψου να παίζεις μόνο κάτι πλατφόρμερ και κάτι 3d τύπου DOOM, και να έρχεται αυτό. Χάνεις το μυαλό σου. Το Half-Life έδειξε πρώτο πως τα παιχνίδια μπορούνε να λένε ώριμες ιστορίες. Να έχουν πραγματικό art direction. Να έχουν μηχανισμούς που μπορούν να αλληλεπιδρούν.
Half Life 2
Και ο κακός χαμός έγινε εδώ. Το Half-Life έβαλε τη βάση για το 2 και το δεύτερο παιχνίδι πήγε όλα τα στοιχεία του πρώτου σε άλλο επίπεδο.
Η ιστορία ήταν πολύ πιο βαθιά. Είχε χαρακτήρες, είχε διάλογο, είχε ανατροπές. Το παιχνίδι έχει λιγότερη αίσθηση παιχνιδιού και περισσότερη αίσθηση μιας διαδραστικής ταινίας. Πάλι, αυτή η αίσθηση ήταν σπάνια για εκείνον το καιρό. Μόνο το Mafia είχε τον χαρακτήρα μιας ταινίας, και το Half-Life το πήρε και το τερμάτισε. Η ιστορία συνεχίζει την εισβολή εξωγήινων από το πρώτο παιχνίδι. Πλέον έχουμε χάσει, και ο Gordon Freeman αναλαμβάνει να βοηθήσει την αντίσταση. Μαζί με την Alyx, τον Dr. Kleiner και τον Barney Calhoun, ο Freeman θα σκοτώσει ό,τι βρεθεί στο δρόμο του – εξωγήινους και ανθρώπους – για να φτάσει στον νέο αρχηγό της Πόλης 17.
To art direction μπορεί να μην είναι τόσο ευφάνταστο, όσο οι εξωγήινοι πλανήτες του πρώτου. Όμως σου μένουν στο μυαλό από το πόσο πρωτότυποι είναι. Η φουτουριστική-δυστοπική πόλη, χρόνια πριν την Rapture, τα γοτθικά χωριά, όλα είναι ενδιαφέροντα και χαίρεσαι να παίζεις μέσα σε αυτά. Το Half-Life 2 μας έδωσε πράγματα που δεν περιμέναμε να δούμε και που δεν είχαμε ξαναδεί. Και 20 χρόνια μετά το στυλ κρατάει – παρά το γεγονός πως τα γραφικά είναι επιπέδου 2000
To Gravity Gun
Και μετά υπάρχει το gravity gun. Είναι πραγματικά απίστευτο πόσα πρωτότυπα πράγματα μας έχει δώσει η Valve με 3-4 παιχνίδια. Ένα από αυτά ήταν και το gravity gun. Πρακτικά ήταν ένα όπλο το οποίο τραβούσε αντικείμενα από το περιβάλλον και τα εκτόξευε στους κακούς. Αν αυτό φαίνεται απλό σήμερα, τότε δεν ήταν. Ο βασικότερος λόγος είναι πως, ένας απλός μηχανισμός – pull, shoot και physics – μπορούσε να δώσει άπειρα σενάρια με βάση τη φαντασία του παίκτη. Είναι αυτό που κάνει πάντα η Valve. Πάρε ένα παιχνίδι, ένα όπλο, ένα physics rule και σπάσε το. Έτσι δεν ήταν απλά το “τραβάω δισκοτράπανα και τα πετάω κόβοντας τους εξωγήινους στα δύο”. Ήταν πως μπορούσες – αν ήθελες – να παίξεις μπάσκετ τραβώντας και σουτάροντας μπάλες. Τόσο μπροστά ήταν.
Half Life Επεισόδια 1 & 2
Μετά την απίστευτη επιτυχία του Half-Life 2, η Valve έβγαλε ακόμη δύο επεισόδια ως συνέχεια της ιστορίας. Για μένα ήταν περισσότερο spin-off, που ήταν απλώς για να ικανοποιήσουν την ανάγκη για περισσότερο Half-Life. H ιστορία συνεχίζεται, τα παιχνίδια είναι εξαιρετικά, αλλά νιώθει κανείς πως δεν έχουν αυτόνομη ύπαρξη. Αν έπρεπε να τα παρομοιάσω με κάτι, θα έλεγα το Assassin’s Creed Brotherhood και Revelations. Ωραία παιχνίδια, υπέροχα, αλλά και τα δύο στη σκιά του Assassin’s Creed 2.
Παίζονται και σήμερα;
ANETA. Ναι, δεν θα σας ανατινάξουν, ναι, είναι 20 χρονών παιχνίδια. Αλλά έχουν μια διαχρονική αξία που τα καθιστά κλασικά. Είναι ο Ντα Βίντσι του gaming. Ο Γαλιλαίος της ηλεκτρονικής διασκέδασης. Είναι ένα από τα βασικά θεμέλια που έχτισε πάνω του η σύγχρονη βιομηχανία. Σαν να βλέπεις έναν πρωτόγονο άνθρωπο να ανακαλύπτει τον τροχό. Είναι πρωτόγονο, ναι. Αλλά παίζεις και καταλαβαίνεις πως αν δεν υπήρχαν παιχνίδια όπως το Half-Life, το gaming θα είχε μείνει στάσιμο για πολύ καιρό.
Ξέρω πως το θεωρείτε δεδομένο σήμερα. Αλλά το 2004 και κυρίως το 98 δεν ήταν. Οι πρωτοπόροι αυτής της εποχής έδωσαν την μεγάλη μάχη, να θεωρηθούν τα παιχνίδια όχι απλά μια mindless διασκέδαση, αλλά μέσα που θα μπορούσαν να σταθούν ισάξια στο θέατρο, τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο.
Και την κέρδισαν
