Ακόμη θυμάμαι την ανέλπιστη προσπάθεια της Ubisoft Montreal, να εισάγει στον κόσμο των video-games, το Avatar franchise, πίσω στο 2009, με το Avatar: The Game, ένα third-person action παιχνίδι, το οποίο πέρασε πέρα για πέρα απαρατήρητο.
Η Ubisoft όμως επιστρέφει με τον νέο Avatar τίτλο της, το Avatar: Frontiers of Pandora, το οποίο καταφτάνει με τις ”ευλογίες” του James Cameron, δια χειρός Massive Entertainment, το Σουηδικό studio της Ubisoft, το οποίο φυσικά μας έχει προσφέρει τα Tom Clancy’s The Division και Division 2, ενώ βρίσκεται και πίσω από την ανάπτυξη του επερχόμενου και πολλά υποσχόμενου Star Wars: Outlaws.
Η αλήθεια είναι πως παρακολουθώντας χρόνια την πορεία του studio, θεωρώ πως η Massive Entertainment, αποτελεί το πιο ταλαντούχο και τεχνολογικά εξελιγμένο studio της Γαλλικής εταιρίας, οπότε στο άκουσμα, του ότι θα είναι αυτοί, οι οποίοι θα αναλάβουν το νέο Avatar, με γέμισε με μία σιγουριά, ότι τουλάχιστον θα λάβουμε από τεχνικής απόψεως, ένα σωστό παιχνίδι.
Να πούμε, πως τα γεγονότα του παιχνιδιού, λαμβάνουν χώρα πριν τα συμβάντα της ταινίας Avatar: The Way of Water. Βρισκόμαστε στο Wastern Frontier της Pandora, και ενσαρκώνουμε έναν/μία Na’vi, το οποίο απήχθη από πάρα πολύ μικρή ηλικία από την RDA (Resources Development Administration), η οποία στον κόσμο του παιχνιδιού θεωρείται ως η μεγαλύτερη ενιαία και μη κυβερνητική οργάνωση στον ανθρώπινο χώρο. Η δύναμή της είναι τέτοια, που ξεπερνά τις περισσότερες κυβερνήσεις της Γης σε πλούτο, πολιτική επιρροή και στρατιωτική ικανότητα.
Η RDA έφτασε αρχικά στην Pandora για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένης της εξόρυξης σπάνιων πόρων όπως το unobtanium. Αργότερα, ενεπλάκη σε έναν βίαιο πόλεμο με τις διάφορες φυλές των Na’vi έπειτα από αποτυχημένες προσπάθειες να συνάψει ειρήνη μαζί τους και να βρει μια διπλωματική λύση για να αποτρέψει οποιαδήποτε σύγκρουση. Εν τέλει, κατέφυγε στη χρήση δυναμικών μεθόδων. Ο πόλεμος τελείωσε με την ήττα της RDA από τους Na’vi. Οι δυνάμεις τους εκδιώχθηκαν από την Pandora με την πλειοψηφία των ανθρώπων να επιστρέφουν στη Γη.
Ωστόσο, η χειροτέρευση των συνθηκών στη Γη, οδήγησε την RDA να επιστρέψει στην Pandora δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, το 2168, για να δημιουργήσει μια μόνιμη βάση αποικίας εκεί και να ξαναρχίσει τον πόλεμο τους με τους Na’vi. Η RDA τώρα επιδιώκει να διεκδικήσει την Pandora και να την κάνει το νέο σπίτι για την ανθρωπότητα και να αντιταχθεί στην Αντίσταση των Na’vi.
Και βασικά πιο πάνω σας εξιστόρησα συνοπτικά όλο το ”ζουμί” περί της ιστορίας και τι πραγματεύεται. Εννοείται, πως μπορείτε να δημιουργήσετε, το δικό σας Na’vi, μέσω του σχετικού character creation που υπάρχει, που μεταξύ μας βρήκα αρκετά φτωχό. Έπειτα διαλέγεται και τα voice-overs, και έτσι ”βαπτίζεται” τον-την ηρωίδα σας και ξεκινάτε το ταξίδι σας, στην πανέμορφη Pandora.
Όπως αναφέραμε και πιο πάνω, ο κεντρικός χαρακτήρας μας, είναι φυλακισμένος για πολλά χρόνια στην βάση της RDA. Όταν ”βγαίνει” για πρώτη φορά, στον μαγικό αυτό κόσμο, όλα του φαίνονται ”ξένα”, και αυτό το αίσθημα περνά και σε εσάς με έναν παράξενο τρόπο, και είναι κάτι το οποίο εκτίμησα στο παιχνίδι. Ο κόσμος είναι ”πνιγμένος” από ποικιλόμορφη πανίδα και χλωρίδα, μεταφέροντας με αριστουργηματικό τρόπο, μπροστά στην οθόνη σας, το σύμπαν του Avatar. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε, να παραδεχτούμε, πως η Ubisoft ξέρει πολύ καλά να χαρτογραφεί και να φτιάχνει open-world κόσμους.
Ο τίτλος, παίζεται, σε first-person, όμως υπάρχει και η δυνατότητα να παίξετε και σε third-person, μόνο όταν πετάτε επάνω σε κάποιο Banshee και προφανώς και όταν βρίσκεστε σε combat στον αέρα. Ο κόσμος από ψηλά φαίνεται υπέροχος και ένα χαρακτηριστικό που λάτρεψα ήταν αυτό. Εναέριες μάχες και exploration σε third-person, αν και δεν είναι μόνιμη αυτή η επιλογή, όπως ανέφερα.
Από εκεί και πέρα, δυστυχώς, έχουμε μία χιλιοειπωμένη συνταγή Ubisoft. Ο τίτλος είναι ένα μείγμα Far Cry Primal, ειδικά δε όταν είστε με το τόξο σας και κυνηγάτε θηράματα η ακόμη και ανθρώπους. Από την άλλη, επάνω σας κουβαλάτε και ανθρώπινη τεχνολογία, πράγμα το οποίο σημαίνει πως έχετε στην κατοχή σας και όπλα, το οποίο το μεταμορφώνει αμέσως σε ένα τυπικό Far Cry. Πραγματικά, είναι σαν να βλέπω το επόμενο παιχνίδι Far Cry μεταμφιεσμένο στο Avatar.
Εννοείται πως υπάρχει και το τυπικό skill tree το οποίο μπορείτε να αναπτύξετε με skill points καθώς και το ειδικό μονοπάτι από skills, που φέρει το όνομα ”Ancestor Skills”, όπου στο σύνολο είναι 12, και προσθέτουν κάποια special skills στον χαρακτήρα, όπως την δυνατότητα double jump, την αύξηση του stamina για το Ikran σας και ακόμη περισσότερα.
Μεγάλες εκτάσεις του περιβάλλοντος της Pandora έχουν μολυνθεί από ανθρώπινες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, που κυμαίνονται από μικρές πλατφόρμες γεώτρησης έως μεγάλα διυλιστήρια πετρελαίου. Μεγάλο μέρος του παιχνιδιού περιστρέφεται γύρω από τo sabotage αυτών των εγκαταστάσεων, χρησιμοποιώντας ένα μείγμα stealth και μάχης για να παρακάμψετε τα στρατεύματα από τη στρατιωτική φρουρά.
Όταν μια εγκατάσταση είναι απενεργοποιημένη, το περιβάλλον μεταμορφώνεται. Η νεκρή καφέ χλωρίδα ξαναγεννιέται από την αρχή και τα ζώα ξανακατοικούν στην περιοχή. Αυτή η αλλαγή δεν φαίνεται μόνο υπέροχη λόγω των χρωμάτων που προκύπτουν από την φύση, αλλά σας επιτρέπει επίσης να επωφεληθείτε από το αναζωογονημένο τοπίο, μαζεύοντας φρούτα και αυγά ζώων από τις κορυφές δέντρων για να μαγειρέψετε γεύματα που ενισχύουν τις ικανότητες και συλλέγοντας πόρους όπως ξύλο και δέρματα ζώων για να δημιουργήσετε νέα όπλα και εξοπλισμό.
Τίποτα από αυτά δεν είναι ιδιαίτερα ριζοσπαστικό, αλλά αυτό που είναι ενδιαφέρον είναι πώς το Frontiers of Pandora δίνει έμφαση στο φυσικό και πνευματικό τελετουργικό της λήψης απ’ ό,τι χρειάζεστε από το δάσος. Πρέπει να συγκεντρώσετε πόρους την κατάλληλη στιγμή και με τον σωστό τρόπο για να λάβετε την καλύτερη ποιότητα υλικών, ενώ τα ζώα πρέπει να σκοτώνονται καθαρά για να μην καταστρέψουν τα δέρματα και το κρέας τους.
Ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι ενισχύει το να είσαι ένα με τη φύση μέσω των αλληλεπιδράσεών του είναι πειστικός. Ακόμη και το να διασχίσετε σωστά το δάσος μπορεί να σας βοηθήσει να τρέξετε πιο γρήγορα και να πηδήξετε ψηλότερα, με αποτέλεσμα να προσφέρει ένα είδος platforming σε first-person.
Είμαι επίσης απογοητευμένος από την αφηγηματική απεικόνιση των Na’vi Όλοι μιλούν και συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο, ανεξαιρέτως ηλικίας. Ακόμη και οι νεότεροι Na’vi χρησιμοποιούν την ίδια ”νυσταγμένη” ρητορική, που σημαίνει ότι απλά δεν υπάρχει αρκετή διάκριση στο πώς μιλάνε και ενεργούν. Αυτό, σε συνδυασμό με την ευρεία φύση του παιχνιδιού, καθιστά δύσκολη τη δημιουργία προσωπικών συνδέσεων με χαρακτήρες.
Κουραστική βρήκα και την δομή των αποστολών όπου στο μεγαλύτερο μέρος τους, έχουν να κάνουμε με συγκέντρωση πόρων, όπως διάφορα βότανα-φυτά για να προσφέρεις στην εκάστοτε φυλή Navi και πάει λέγοντας. Από κάποια στιγμή και μετά καταντάει κουραστικό. Το παιχνίδι έχει τις στιγμές του, αλλά αποτυγχάνει να προσφέρει μία επικών διαστάσεων μυθοπλασία όπως οι ταινίες, από τις οποίες -στα χαρτιά πάντα-, αντλεί την κύρια του έμπνευση. Αξίζει τουλάχιστον να αναφέρω, ότι έχει ένα μία πολύ δυνατή εισαγωγή, για τα δεδομένα της Ubisoft, πάντα.
Το παιχνίδι, είναι πανέμορφο αλλά μέχρι εκεί. Αγωνίζεται, να διατηρήσει αυτή την ποιότητα. Έξω στην φύση, είναι εκεί που θα δεις το μέγιστο του οπτικού τομέα, που μπορεί να προσφέρει το παιχνίδι σε ομορφιά, όμως σε πιο αραιές, τραχιές και βραχώδεις περιοχές φαίνεται πως η ποιότητα δεν είναι και η καλύτερη.
Από τεχνικής απόψεως, δεν μπορώ να πω, πως αντιμετώπισα ζητήματα. Το παιχνίδι έτρεχε πάρα πολύ καλά (λάβαμε την PC έκδοση του παιχνιδιού), σε ένα σύστημα με RTX 4080, i7 13700K και 32GB RAM. Πολύ πιο πάνω, όμως και από τα recommended specs, οπότε δεν ξέρω αν αποτελεί δείγμα για να το λάβετε στα υπόψιν σας.
Για ακόμη μία φορά η μουσική είναι επική, και ένα από τα δυνατά σημεία του παιχνιδιού, σίγουρα είναι ο ηχητικός τομέας και τα soundtracks, δημιούργημα της Τούρκο-Αμερικανίδας composer, Pinar Torpak.
Εν κατακλείδι, η συνταγή είναι γνωστή. Με το Frontiers of Pandora, θα λάβεις έναν απίστευτο κόσμο, ειδικά αν είσαι fan των ταινιών. Από την άλλη, θα λάβεις ένα παιχνίδι Far Cry, σε gameplay επίπεδο και μία ΟΚ ιστορία. Στόχος θεωρώ της Ubisoft και εδώ δεν ήταν να επενδύσει στην ιστορία, αλλά στο ”crafting” της Pandora και του open-world. Αν ήταν αυτός ο στόχος της, τότε ναι, παίρνει άριστα, όμως μιλάμε για μία συνταγή γνωστή και για ακόμη μία φορά, δίχως πρόοδο. Είναι μεν διασκεδαστική, αλλά για πόσο θα αντέξεις να βλέπεις την ίδια σειρά σε επανάληψη;
Ευχαριστούμε την CD Media Cyprus και την Ubisoft, για την παραχώρηση του παιχνιδιού, ώστε να επιτευχθεί το Review.
