Η δημιουργία παιχνιδιών turn-based tactical shooter είναι αρκετά δύσκολη πλέον, καθώς παιχνίδια όπως το XCOM και το Wasteland έχουν θέσει τόσο υψηλά τον πήχη που οι νεότερες προσθήκες πρέπει να προσφέρουν κάτι ξεχωριστό για να αναδειχθούν. Ωστόσο, υπάρχει πάντα χώρος για πρωτότυπες ιδέες, και το Chains of Freedom της Nordcurrent προσπαθεί να ανοίξει τον δικό του δρόμο.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Το παιχνίδι μας μεταφέρει σε μια φανταστική, δυστοπική ανατολικοευρωπαϊκή χώρα, όπου αναλαμβάνουμε τον έλεγχο μιας ελίτ ομάδας στρατιωτών που έχουν αποκοπεί πίσω από τις εχθρικές γραμμές μετά από ένα τραγικό αεροπορικό δυστύχημα. Οι πρώτες ώρες αφιερώνονται στην επανένωση της ομάδος μας πριν ανακαλύψουμε μια βαθύτερη, επικίνδυνη συνωμοσία που εμπλέκει παράνομα επιστημονικά πειράματα και σκοτεινές κυβερνητικές επιχειρήσεις.
Η υπόθεση είναι δυνατή, αλλά η εκτέλεση της αποτυγχάνει καθώς εξελίσσεται η ιστορία. Το παιχνίδι πετάει πάνω μας μεταλλαγμένα τέρατα, συμμορίες που μας πολεμούν και περίπλοκη επιστημονική ορολογία, ενώ ο αρχηγός της ομάδας σας είναι τόσο υπερβολικά αυτάρεσκος που γίνεται κουραστικός. Η συνεχής αναίδεια του—λες και ο κόσμος εξαρτάται μόνο από αυτόν—κάνει τη πλοκή δύσκολο να την πάρεις στα σοβαρά. Το παιχνίδι προσθέτει πάρα πολλά στοιχεία πολύ γρήγορα, αφήνοντας την ιστορία να φαίνεται ακατάστατη και ασυνάρτητη.
Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα ήταν η έλλειψη συναρπαστικών χαρακτήρων. Είναι ξεχασιάρηδες, βασισμένοι σε κλισέ στρατιωτικά στερεότυπα χωρίς ιδιαίτερη ανάπτυξη. Όταν το παιχνίδι προσπαθεί να σας κάνει έκπληξη με μια μεγάλη ανατροπή, αποτυγχάνει—δεν νοιάζεσαι ιδιαίτερα όταν οι χαρακτήρες είναι τόσο άνευ ζωής.
GAMEPLAY
Ωστόσο, η μάχη είναι το πιο δυνατό σημείο του Chains of Freedom. Οι θαυμαστές του XCOM θα βρουν εδώ μια παρόμοια ικανοποίηση, έστω και για λίγο. Το σύστημα είναι βασισμένο σε πόντους δράσης, ενθαρρύνει τακτική τοποθέτηση, χρήση κάλυψης και στρατηγικές ετοιμότητας. Κάθε μέλος της ομάδας μπορεί να προσαρμοστεί χρησιμοποιώντας μεταλλαγμένους κρυστάλλους που δίνουν νέες ικανότητες ή παθητικά μπονους. Αρχικά, το σύστημα φαίνεται υποσχόμενο, αλλά με τον καιρό πολλές αναβαθμίσεις φαίνονται αδιάφορες, χωρίς να αλλάζουν σημαντικά τον τρόπο παιξίματος.
Μερικοί κρύσταλλοι κλειδώνονται πίσω από παζλ περιβάλλοντος—μια ωραία λεπτομέρεια—αλλά οι ανταμοιβές δεν αξίζουν πάντα, αφού έλυσα ένα παζλ και πήρα μια ασθενέστερη ικανότητα από αυτή που είχα ήδη.
Το σύστημα crafting προσθέτει ένα ακόμα στρώμα, επιτρέποντάς σας να μαζεύετε υλικά για πυρομαχικά και προμήθειες, και με αυτά να φτιάχνεται consumables. Αν και ενθαρρύνει την εξερεύνηση, τα μονότονα, στατικά περιβάλλοντα δεν την κάνουν ιδιαίτερα ευχάριστη. Στο τέλος, μάζευα μόνο ό,τι βρισκόταν μπροστά στο κυρίως μονοπάτι μου.
Η διαχείριση πυρομαχικών είναι πολύ ρεαλιστική αλλά και ενοχλητική—δεν μπορείτε να έχετε πολλά όπλα ταυτόχρονα, αναγκάζοντάς σας να σπαταλάτε πόντους δράσης για να αλλάξετε όπλα στη μέση της μάχης. Στα πρώτα στάδια, αυτό δημιουργεί περιττές δυσκολίες, αν και αργότερα η συγκέντρωση πόρων το κάνει λιγότερο ενοχλητικό.
ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟΣ ΤΟΜΕΑΣ
Ο ήχος είναι καλοφτιαγμένος, με ωραίους πυροβολισμούς των όπλων και ανατριχιαστικούς ήχους τεράτων, αλλά τo voice acting δεν εντυπωσιάζει (εν μέρει λόγω των μη συμπαθητικών χαρακτήρων).
Τα σχέδια των πλασμάτων είναι ανατριχιαστικά χωρίς να γίνονται γελοία αλλά τα γραφικά και το περιβάλλον αρκετά μέτριο για το είδος του παιχνιδιού.
ΣΥΝΟΨΗ
Στο τέλος της ημέρας, το Chains of Freedom έχει κάποια καλά σημεία αλλά δεν είναι κάτι που θα κάνει την διαφορά στα turn-based tactical action shooters. Είναι μια μέτρια προσθήκη σε ένα είδος γεμάτο με γίγαντες. Η μάχη είναι αποδεκτή, ο ήχος καλός και υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες ιδέες—ακόμα κι αν δεν όλες πετυχαίνουν. Η ιστορία, με τους μη συμπαθητικούς χαρακτήρες της και τη χαοτική ροή της, είναι το πιο αδύναμο σημείο. Αλλά αν είστε λάτρης αυτού του είδους και θέλετε κάτι νέο για μερικές μέρες, ίσως αξίζει μια ματιά—απλώς μην περιμένετε κάτι επαναστατικό.
