Το τελευταίο διάστημα διανύω μια δύσκολη περίοδο στην προσωπική μου ζωή, με το χαμό ενός πολύ δικού μου ατόμου. Η καθημερινότητά μου έχει αλλάξει, έχει σκοτεινιάσει και απαρτίζεται από μουδιασμένες σκέψεις, θολωμένα μάτια και μια ανείπωτη, υποθάλπτουσα θλίψη, καλά κρυμμένη πίσω από προσχήματα και την προσπάθεια για ρουτίνα. Σε αυτά όλα, τα παιχνίδια τείνουν ένα χέρι βοηθείας, μια διέξοδο. Μια αλλαγή σκηνικού. Μια βουτιά σε ένα άλλο κόσμο, άλλων συναισθημάτων, άλλων σκέψεων. Μια διαφορετική έκφραση και αντιμετώπιση των καταστάσεων. Και το “The Gardens Between” ήταν ίσως, τη δεδομένη στιγμή, το ιδανικότερο.
Αναπόφευκτα θα αναφέρω όλη την ιστορία του παιχνιδιού, καθώς είναι πολύ σύντομο (περίπου 2 ώρες), και αναγκαίο για την ολοκλήρωση των σκέψεων μου. Απολογούμαι για τον τόνο του review.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Αστικό περιβάλλον, βροχερός καιρός, δύο σπίτια κοντά-κοντά στους πρόποδες γραμμών τρένου, με ένα δεντρόσπιτο στη μέση. Εκεί μέσα κάθονται δύο φίλοι, η Arina και ο Frendt (μαθαίνουμε τα ονόματά τους αργότερα), όταν μια μπαλίτσα φωτός εμφανίζεται μπροστά τους, καθώς ο χρόνος σταματά, και έπειτα αρχίζει να κινείται αντίστροφα (παρουσιάζεται με το τρένο να πηγαίνει ανάποδα).
Σαν να βουλιάζει σε μια δίνη φωτός, το δεντρόσπιτο επανεμφανίζεται να επιπλέει σε ένα ωκεανό νερού, με μικρά νησάκια-σταθμούς. Τα νησιά αυτά είναι πολύ μικρά, και αποτελούνται από ένα κράμα υπερμεγεθών αντικειμένων όπως κιβώτια, παιχνίδια, έπιπλα και άλλα αντικείμενα, ριγμένα σε βράχους, με ξύλινες γεφυρούλες και σκάλες. Τα παιδιά πρέπει να βρουν το δρόμο προς τα πάνω, να συνεργαστούν για να ξεπεράσουν διάφορα εμπόδια, να φτάσουν στην κορυφή και να βάλουν την μπάλα φωτός σε ένα portal για να μεταβούν στο επόμενο.
Όταν όλα τα νησιά ξεκλειδωθούν, ένα νέο, κεντρικό, πανύψηλο νησί εμφανίζεται, το οποίο αποτελεί το τελευταίο στάδιο, προτού η ιστορία μας φέρει πίσω στην γειτονιά. Στην τελική εικόνα του παιχνιδιού, οι δύο φίλοι αγκαλιάζονται και αποχαιρετούν ο ένας τον άλλο, καθώς ο Frendt επιβιβάζεται σε ένα αμάξι και απομακρύνεται, ενώ το σπίτι του φέρει την επιγραφή “For Sale”.
GAMEPLAY
Το παιχνίδι ξεκινάει πολύ απλά, λιτά και απέριττα. Δεν υπάρχουν εισαγωγές για τους χαρακτήρες, το background, το χώρο που βρισκόμαστε και τι ακριβώς προκαλεί την εμφάνιση της φωτεινής μπάλας. Δεν υπάρχουν ούτε οδηγίες ή tutorial για το πώς να παίξετε. Η πρώτη καθοδήγηση έρχεται στη μορφή ενός μοχλού να αιωρείται (το παίξαμε σε PS4), που δείχνει πως πρέπει να μετακινήσεις το αριστερό joystick, και πιο μετά, να πατήσεις το Χ. Αυτά είναι τα μόνα inputs που χρειάζονται στο παιχνίδι, με το πρώτο να οδηγεί το χρόνο μπροστά ή πίσω, και το δεύτερο να λειτουργεί σαν action button, όπου προσφέρεται κάποιο interaction.
Το μονοπάτι είναι προδιαγεγραμμένο, δηλαδή ανεξαιρέτως πόσο μπροστά ή πίσω πάτε, οι δύο ήρωες θα ακολουθήσουν τις ίδιες κινήσεις (θα κοντοσταθούν, θα τρέξουν, θα ανεβούν μια σκάλα). Δεν συνάδουν όμως παντελώς, καθώς μπορεί ο ένας να προχωρήσει περισσότερο από τον άλλο, ή να ανέβει σε άλλο επίπεδο. Όταν όμως εκτελέσετε μια ενέργεια (π.χ. να μαζέψετε την πύρινη μπάλα στον φανό θυέλλης, να χτυπήσετε ένα κουδουνάκι που θα ανοίξει ή θα κλείσει λουλούδια που έχουν ή απορροφούν πύρινες μπάλες, να ενεργοποιήσετε κάποιο κύκλωμα), τότε αυτή παραμένει ενεργή ακόμα και αν αντιστρέψετε το χρόνο. Στόχος σας λοιπόν είναι να “διαβάσετε” το περιβάλλον, να κατανοήσετε τι πρέπει να γίνει (ή να ξεγίνει) σε κάθε σημείο, πριν ή μετά από το υφιστάμενο, και να δράσετε αναλόγως. Οι δύο τους, δρουν διαφορετικά, με το αγόρι να ενεργοποιεί κουδουνάκια, και το κορίτσι να κουβαλά ή να αφήνει τον φανό.
Είναι μικροί γρίφοι, διασκεδαστικοί να τους ανακαλύψετε, που όσο περνάει ο χρόνος δυσκολεύουν, και αξιοποιούν στο έπακρο το time manipulation του παιχνιδιού. Σε κάθε portal η μπάλα ανεβαίνει στον ουρανό, και όταν όλα τα τμήματα ενός νησιού (συνήθως 2-3) έχουν τελειώσει, εμφανίζεται μια ανάμνηση, μια σκηνή με τους δύο φίλους πρωταγωνιστές, που μας δείχνει την συσχέτιση των αντικειμένων του νησιού μαζί τους, καθώς και τα κοινά βιώματά τους. Η εικόνα αυτή έπειτα μετατρέπεται σε μιας μορφής αστερισμό, με απλούς κύκλους και ενωτικές γραμμές, στα σημεία που βρίσκονται τα χέρια, τα κεφάλια και οι καρδιές των πρωταγωνιστών.
ΓΡΑΦΙΚΑ
Το παιχνίδι είναι της μορφής 2.5D side-scroller, με απλά γραφικά, απαλά χρώματα, και cartoon-ish εμφάνιση. Φωνάζει indie σε όλο του το μεγαλείο, βουτηγμένο σε μια παιδική νοσταλγικότητα να τυλίγει κάθε νησί, τόσο με τα αντικείμενα που βρίσκονται παντού, όσο και με τις καταστάσεις που βιώνουν: σιταροπούλες που πέφτουν στο πάτωμα, μουσική από headphones, εκκωφαντικοί κεραυνοί στα τρομακτικά επίπεδα.
SOUNDTRACK
Η μουσική επένδυση μιλά στην καρδιά του παίκτη. Ήχοι πιάνου με αιθέρια ακούσματα να κρύβονται πίσω από τα πλήκτρα, την μελωδική φωνή του Gotye στο τελικό κομμάτι, έρχονται να βάψουν αυτό το ταξιδάκι με μια ανείπωτη νοσταλγία για την χαμένη αθωότητα και πως κάποια απλά, καθημερινά αντικείμενα διετέλεσαν τόσο σημαντικό ρόλο, στη σχέση και στα μάτια δύο παιδιών.
ΤΕΛΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
Πριν την τελευταία σκηνή του παιχνιδιού, βλέπουμε ξανά το λογότυπο του παιχνιδιού, με τους δύο ρόμβους και την κάθετη γραμμή, σαν αστερισμό, να μεταμορφώνεται στους δύο φίλους αγκαλιασμένους. Καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, το απλό, ισομετρικό και ασήμαντο σχήμα που εμφανιζόταν στα loading screens, το logo του παιχνιδιού, ήταν μία αγκαλιά. Όλο το παιχνίδι ήταν ένα οδοιπορικό στις κοινές αναμνήσεις των δύο, που αποχωρίζονται ο ένας τον άλλο. Μια αναβίωση των περιπετειών τους, με επιτομή και κατακλείδα την αγκαλιά..
Μαγικό. Τρυφερό. Ζεστό. Απλό, αλλά συνάμα εξωπραγματικό, σαν κάτι επουράνιο, σαν αστερισμός. Ότι ακριβώς είναι μια αγκαλιά από ένα άτομο αγαπητό. Μια πηγή δύναμης, μια φωλιά ασφάλειας, μια ανεξίτηλη ανάμνηση.
Αφιερωμένο σε κάποιον που “μετακόμισε” νωρίς.
