Το σκότος και ο φόβος επιστρέφουν για δεύτερη φορά…
Το μεγαλύτερο ποσοστό των gamers ανά τον κόσμο, σίγουρα έχουν γευτεί, δοκιμάσει ή ακούσει σχετικά με το ‘’φαινόμενο’’ Outlast. Αναμφισβήτητα, η Red Barrels δημιούργησε ένα πολύ καλό survival-horror τίτλο, πίσω στο 2013 (και με budget αρκετά μικρό), όχι τόσο για την ιστορία, τα γραφικά ή την όλη πλοκή όσο για την ατμόσφαιρα και ότι κατάφερε να ‘’παίξει με το μυαλό’’ του κάθε υποψήφιου ‘’θύματος του’’.
Τέσσερα χρόνια μετά, η Red Barrels επιστρέφει και μας συστήνει το δεύτερο κεφάλαιο του παιχνιδιού. Η εταιρία υποσχέθηκε μία ισχυρά καλύτερη horror εμπειρία, καλύτερα γραφικά, ανανεωμένο gameplay καθώς και μία πιο ενδιαφέρουσα πλοκή. Τα κατάφεραν; Και εάν ναι, σε τι βαθμό; Αυτό θα το δούμε παρακάτω.
Ιστορία – Πλοκή
Στο Outlast II, ‘’ενσαρκώνουμε’’ τον ρόλο του Blake Langermann, ενός δημοσιογράφου ο οποίος μαζί με την γυναίκα του, ταξιδεύει σε ένα απόμακρο από κόσμο μέρος στην Αριζόνα των ΗΠΑ. Σκοπός τους εκεί, είναι να προσπαθήσουν να λύσουν το μυστήριο το οποίο έχει δημιουργηθεί, γύρω από το πρόσωπο της Jane Doe, μία γυναίκα η οποία δολοφονήθηκε όντας έγκυος.
Κατά την μεταφορά τους στο σημείο, το ελικόπτερο συντρίβεται λόγω κακοκαιρίας και ο Langermann χάνει την γυναίκα του. Σαν να μην έφτανε αυτό, έπειτα από κάποιες καταστάσεις καταφέρνει να φτάσει στο σημείο όπου εξ αρχής έπρεπε να πάει και εκεί έχει να αντιμετωπίσει μία ‘’εκτός λογικής’’ θρησκευτική αίρεση, η οποία πραγματεύεται παρανοϊκές ιδέες, έχοντας ως αρχή τις θυσίες όλων των ανθρώπων στο όνομα του ‘’και καλά’’ Θεού.
Σίγουρα δεν έχουμε να κάνουμε με μία Χριστιανική αίρεση αλλά με άτομα τα οποία έχουν ασπαστεί τον σατανισμό. Ηγέτης της εν λόγω αίρεσης είναι ο Papa Knoth ο οποίος θέλει να χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως τον επόμενο Μεσσία. Σίγουρα στην εν λόγω περιοχή κυριαρχεί η συγκεκριμένη αίρεση αλλά υπάρχουν και μικρές ομάδες ατόμων όπου προσπαθούν να είτε να αποστασιοποιηθούν από αυτούς είτε να τους ‘’ρίξουν’’.
Γενικά το μεταφυσικό στοιχείο κυριαρχεί σε ένα αρκετά μεγάλο μέρος της ιστορίας (περίπου 6-7 ώρες το campaign), με μεταφορές στο παρελθόν. Σε αρκετά σημεία δεν δείχνε ξεκάθαρα τι θέλει να πει αλλά δεν δίνει και ξεκάθαρη νότα στην ιστορία, μιας και οι αντιφάσεις σε πολλά σημεία είναι αρκετές.
Σίγουρα το Outlast II, δεν φοβάται να δείξει την βιαιότητα και την ωμότητα όσον αφορά την θρησκεία. Οι τελετουργίες, οι διακοσμήσεις σε σπίτια του χωριού, κλπ. σου περνάν αμέσως το συναίσθημα πως εδώ δεν κατοικεί ο Θεός.
Gameplay
Έχοντας τερματίσει το παιχνίδι, η όλη εμπειρία του gameplay με αφήνει με ανάμεικτα συναισθήματα. Ναι, και στο Outlast II, βασικό σας όπλο είναι η κάμερα με την οποία καταγράφεται τα πάντα, στα πλαίσια της δημοσιογραφικής σας ιδιότητας (το γνωστό κυνήγι μπαταριών συνεχίζει αν υπάρχει). Και αυτό είναι μόνο… ‘’Παλιά’’, ‘’καλή’’, συνταγή του τρέχα, κρύψου και πάλι από την αρχή. Ένα πολύ καλό running simulator θα το χαρακτήριζα. Θα πρέπει να γνωρίζετε πως σε περίπτωση που κάνετε το λάθος να στραφείτε έναντι του εχθρού, ο θάνατός σας είναι σχεδόν βέβαιος, οπότε γυρνάμε στο προηγούμενο που είπαμε.
Από την άλλη, έχουμε μία μεγαλύτερη γκάμα κρυψώνων σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι. Κάτω από κρεβάτια, βαρέλια και άλλα πολλά. Αυτή η μονοτονία του gameplay, δίχως κάποιο Puzzle ή γρίφο πραγματικά μετά από λίγες ώρες παιχνιδιού άρχισε να κουράζει.
Για την ακρίβεια το Outlast II κάνει σχεδόν το ίδιο πράγμα όσον αφορά το gameplay με τον προκάτοχό του, απλά σε διαφορετικό μέρος. Σε έναν πιο ανοιχτό κόσμο-περιβάλλον με την προσθήκη κάποιων επιπλέον κρυψώνων.
Γραφικικά – Optimization
Εάν κάτι μου άρεσε ήταν τα εμφανώς καλύτερα γραφικά, τα οποία σε σημεία ήταν και πάρα πολύ καλά.
Αρχίζοντας με το Optimization όμως πρώτα. Το παιχνίδι ήταν άρτια δουλεμένο στον τεχνικό του τομέα και στις μέγιστες ρυθμίσεις σε σύστημα με GTX 1070, i7-3770 και 16 GB Ram έτρεχε στα 120+ FPS ενώ με την ενεργοποίηση του V-Sync το παιχνίδι έμενε σταθερό στα 60 FPS δίχως frame-drops (εάν και δεν υπάρχει λόγος ενεργοποίησης, το παιχνίδι δεν ‘’βγάζει’’ καθόλου tearing).
Τα textures καθώς και οι σκιές ήταν αρκετά όμορφες όπως επίσης και τα μοντέλα των χαρακτήρων. Δεν μπορώ να πω, πως εντυπωσιάστηκα αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα σας περάσουν απαρατήρητα μιας και ειδικά σε σημεία τα γραφικά είναι πανέμορφα. Αρκετά καλή δουλειά η οποία έγινε από την Red Barrels σε αυτόν τον τομέα.
Ήχος – Μουσική
Νομίζω πως ο εν λόγω τομέας, όπως και στο πρώτο παιχνίδι, αποτελεί το δυνατότερο σημείο και του Outlast II. Δεν νοείται αρχικά να παίξετε Outlast II δίχως ακουστικά, μιας και τότε θα καταλάβετε την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει. Δεν θα σταθώ στους διαλόγους, αλλά στα εξαιρετικά ‘’σκοτεινά και αγχωτικά’’ soundrtacks τα οποία ‘’βαράνε’’ την ψυχή σου καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού και ειδικά σε δύσκολες καταστάσεις αλλά και σε σημεία που δεν το περιμένεις… και αυτά είναι αρκετά να το έχετε στον νου σας.
Εν κατακλείδι το Outlast II δεν φέρνει κάτι το νέο, μένει στάσιμο αλλά με κάποιες όμορφες, καλοδεχούμενες πινελιές. Προσωπικά θα ήθελα κάτι νέο, καθώς και να δοθεί μεγαλύτερη βαρύτητα στην εξερεύνηση, το gameplay και το σενάριο. Παρ’ αυτά το παιχνίδι, θα πρέπει να το δοκιμάσει όποιος αρέσκεται σε τέτοιου στυλ τίτλους.
Ευχαριστούμε το Kinguin για την παραχώρηση του παιχνιδιού.
