Έχουμε παίξει turned based rpg πολλά… Ο βασιλιάς όπως και να το κάνουμε είναι το Final Fantasy. Ποιο από όλα; Νομίζω το 7. Όπως και να έχει, πολλές ήταν οι εταιρείες που αντέγραψαν, εμπνεύστηκαν, και συνέχισαν το έργο της Square Enix. Άλλοι πέτυχαν, άλλοι πάλι δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα. Νομίζω ότι το μεγάλο πρόβλημα πλέον είναι η έλλειψη ιδεών. Υπάρχει κορεσμός και αυτό φαίνεται όχι μόνο σε αυτή τη κατηγορία των παιχνιδιών αλλά σε πολλές κατηγορίες ακόμα. Δεν είμαστε στην εποχή όπου η naughty dog έβγαζε παιχνίδια με κίνητρο μόνο τη διασκέδαση. Ναι θα μου πείτε ότι τα χρήματα είναι χρήματα αλλά νομίζω πλέον το κέρδος είναι αυτοσκοπός. Πλέον παρατηρούμε ότι ο κόσμος θέλει εύκολα games, games που να μην τον κουράζουν. Παιχνίδια με φοβερά γραφικά αδιαφορώντας για το σενάριο και με απλό gameplay. Όσο πιο περίπλοκο τόσο πιο πολύ βλέπουμε να μεταπωλείτε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η εταιρεία παραγωγής Tokyo Factory ήρθε να δημιουργήσει το Lost Sphear, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα από την μεγάλη τους επιτυχία I am Setsuna. Όπως είναι φυσικό μετά από μία επιτυχία είναι πολύ δύσκολο για μία εταιρεία να μείνει στο ίδιο επίπεδο. Έχουμε ξαναπεί ότι ο μαθητής του 12 γίνεται εύκολα μαθητής του 18 αλλά το 18 δύσκολα γίνεται 20. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να περιμένουμε το απόλυτο Turn Based. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; To lost κυκλοφόρησε στις 23 Ιανουαρίου. Μέχρι στιγμής οι πωλήσεις βρίσκονται πολύ χαμηλά με την αγορά της Ιαπωνίας να μην ανταποκρίνεται θετικά. Ας αναλύσουμε όμως το παιχνίδι.
Σεναριακά, η Tokyo μας δίνει μία απλή ιστορία. Το game ξεκινά με το όνειρο του πρωταγωνιστή Kanata, στο οποίο βλέπει έναν βασιλιά με το σκήπτρο του να πολεμά ενάντια σε ένα ρομπότ. Ο Kanata ζει μαζί με τους φίλους του στη κωμόπολη Elgarthe. Εκεί ο ήρωας μας καλείται να βρει απαντήσεις στις όλο και περισσότερες εμφανίσεις τεράτων. Σιγά σιγά η ιστορία εξελίσσετε χωρίς όμως να έχει σταθερή ροή. Είμαι άνθρωπος που δίνει αρκετή έμφαση στο σενάριο και εδώ θα δούμε ότι δύσκολα μπορεί να καταλάβει κάποιος τι πραγματικά συμβαίνει. Υπάρχουν αρκετά κενά, και είναι εμφανές ότι κάπου στη μέση όπου γίνεται το ‘’μπέρδεμα’’ των χαρακτήρων, η εταιρεία το ‘’έχασε’’. Πάντως στο τέλος γίνονται όλα ξεκάθαρα κάτι που σώζει τη κατάσταση.
Όσο αναφορά το gameplay to Lost Sphear είναι ένα ακόμα κλασσικό Turned based Rpg. Το πρόβλημα είναι ότι είναι ελλιπές. Σίγουρα περιμέναμε περισσότερα spells και σίγουρα περιμέναμε κάποιες προσθήκες. Τα Vulcosuites δεν μας καλύπτουν καθώς οι εναλλακτικές τους είναι μηδαμινές. Για ακόμα μία φορά η νίκη εξαρτάται από την στρατηγική μας. Βέβαια ακόμα και αυτό παραμερίζεται καθώς το παιχνίδι είναι αρκετά εύκολο. Κάτι το οποίο κράτησε η εταιρεία και δίνει τροφή για σκέψη και βάθος στο παιχνίδι είναι το vulnerable point του κάθε τέρατος. Κάποιοι είναι τρωτοί στη φωτιά, άλλοι στο νερό κλπ κλπ. Το Lost Sphear διαφέρει από άλλα RPG όσο αναφορά τη κίνηση στο χάρτη. Στην αρχή του παιχνιδιού χαθήκαμε στο χωρίο καθώς αναγκαστήκαμε να μιλήσουμε σε όλους τους npc. Και αυτό γιατί δεν υπήρχε ούτε ένα σημάδι προς τα πού να πάμε ή του τι πρέπει να κάνουμε. Η ώρα περνούσε και το παιχνίδι εξελισσόταν, σε έναν κόσμο που ενώ είναι μεγάλος, δεν έχει τίποτα να ανακαλύψεις. Περίμενα πληθώρα όπλων που ποτέ δεν είδα, περίμενα πληθώρα αντιπάλων που ποτέ επίσης δεν είδα. Η επανάληψη στα καλύτερα της και δυστυχώς φαίνεται ότι κάποιες εταιρείες θέλουν ακόμα χρόνο. Πράγματα που μας άρεσαν στο τίτλο, ήταν ο σχεδιασμός του και τα χρώματα τα οποία χρησιμοποιήθηκαν. Είναι ένα Rpg φιαγμένο για μικρές ηλικίες και ίσως τελικά αυτό να ήθελε η Tokyo RPG. Δύσκολα θα κρατήσεις έναν ενήλικα κοντά σε αυτό το παιχνίδι. Από την άλλη η παντελής απουσία σεναρίου, μιας και ένα πεντάχρονο παιδί δεν είναι σε θέση να διαβάσει αγγλικά, βοηθά τα παιδιά μικρής ηλικίας να μπουν στη λογική των turned based από μικρά. Στις μάχες το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να βάλετε τα melee μπροστά και τα range πίσω. Εκεί το group θα κάνει τα υπόλοιπα μόνο του.
Τα γραφικά και ο σχεδιασμός του Lost Sphear είναι μέσα στα θετικά αυτού του τίτλου. Γενικά όλο το παιχνίδι θυμίζει παλιές καλές εποχές RPG. Εποχές που αφήναμε το σχολείο για να γευτούμε λίγο ακόμα Final Fantasy ή Chrono Trigger. Τα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν μας άφησαν ενθουσιασμένους. Τα διάφορα τοπία έδωσαν το κάτι παραπάνω, αλλά θα ήταν τέλειο αν μπορούσε να συνδυαστεί με ώρες gaming και όχι με screenshot ώρες. Φυσικά δεν φτάνει σε κανένα σημείο το Child of Light, αλλά τουλάχιστον μας θύμισε αρκετά τα παιδικά μας χρόνια.
Το soundtrack του τίτλου επιμελήθηκε ο Tomoki Miyoshi γνωστός για τη δουλειά του στο I am Setsuna. Παρότι μικρός σε ηλικία, στα 24 δείχνει να προσπαθεί για το καλύτερο. Αυτή τη φορά μας άφησε μία γλυκόπικρη γεύση. Τα κομμάτια στην αρχή έδειξαν ότι πάμε για κάτι καλό. Και όντως έτσι ήταν. Ξεχωρίσαμε το Hope Journey και το Nostalgia. Εκεί που κουραστήκαμε ήταν στη μέση με κομμάτια όπως το ‘’Seal Ruins’’ να καταστρέφουν ότι δημιουργήθηκε στην αρχή. Πάντως ο Miyoshi έχει τεράστιο Potential και να μου το θυμηθείτε αυτό το παιδί θα το ακούσουμε στο μέλλον. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν.
Εν κατακλείδι, το Lost Sphear ήταν ένας μέτριος τίτλος που θέλει αρκετές βελτιώσεις. Σενάριο που χωλαίνει, με το gameplay να είναι κουραστικό και ελλιπές. Αυτό που σώζει την Tokyo, είναι ο άρτιος σχεδιασμός του παιχνιδιού όσο αναφορά τα γραφικά και το Design. Τo Lost Sphear μας έκανε να θυμηθούμε τα παλιά, αλλά θα έπρεπε εν έτη 2018 να δούμε κάτι το καινούργιο. Μία απλή πινελιά για παράδειγμα. Το παιχνίδι το απολαύσαμε στο Ps4 σε ανάλυση 1080p με τα fps να είναι κλειδωμένα στα 30. Η μουσική του τίτλου είναι απλή με κάποια κομμάτια να αξίζουν, και άλλα να είναι μέτρια. Όπως και να έχει η εταιρεία έχει λίγη εμπειρία και σίγουρα το μέλλον είναι όλο μπροστά της. Την επόμενη φορά ελπίζουμε να διορθωθούν τα λάθη και να δούμε μία πιο ολοκληρωμένη προσπάθεια.
